Ήταν η περίοδος 1990-1991, όπου ξεκίναγα από το πρωί το διάβασμα για τις πανελλήνιες εξετάσεις της δεύτερης χρονιάς. Για να πάει καλά η μέρα, μαζί με τον καφέ έπρεπε να παίξει κι ένα βινύλιο (δεν υπήρχαν CD players εκείνη την περίοδο), ολόκληρο κατά βάση για να με τονώσει για τις επόμενες ώρες. Από εκείνες τις ημέρες θυμάμαι πολύ έντονα ο ενισχυτής να τερματίζει και να “λιώνουν” πάνω στο πικάπ δίσκοι όπως το “Soul destruction” των ALMIGHTY, το “Painkiller” (PRIEST), το “Seasons in the abyss” (SLAYER) και το “No place for disgrace” των FLOTSAM AND JETSAM.
Ειδικά το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει και τον δίσκο πρέπει να έχει “σκάψει” πάνω στο δίσκο, από τις επαναλήψεις που είχε φάει. Κομμάτι-κόλλημα τρελό, ταχύτητα αξεπέραστη και ο στίχος “Give their life before you die” με την κορώνα του Eric A.K να με στέλνει αδιάβαστο (όπως και σήμερα).
Με αφορμή την επαναηχογράφηση του δίσκου αυτού από την μπάντα, μετά από 25 χρόνια κυκλοφορίας του, ακολουθούν οι παρακάτω σκέψεις:
Ο κάθε δίσκος αντιπροσωπεύει τον ήχο, τις ιδέες της μπάντας , την διαδικασία ηχογράφησης, το συναίσθημα, την ενέργεια, το ηχητικό ντοκουμέντο της εκάστοτε εποχής με ότι αυτό συνεπάγεται, θετικά και αρνητικά.
Mε αυτό το κριτήριο το “No place for disgrace” έχει καταγραφεί στην μεταλλική ιστορία, ως ένα άλμπουμ που -μεταξύ μας- δεν υστερούσε σε κανέναν τομέα, κι έδειχνε μια μπάντα που μέσα στον thrash κορμό της εμπλούτιζε τον ήχο της με στοιχεία που δεν “εναρμονίζονταν ” με τον thrash χαρακτήρα της εποχής. Οπότε δεν βρίσκω κανέναν λόγο που θα πρέπει να ασχοληθεί κάποιος να ακούσει τις επαναηχογραφήσεις του 2014, μιας και όλα τα στοιχεία που αναφέρονται παραπάνω (εποχή- συναίσθημα- ενέργεια κατά κύριο λόγο) δεν υφίστανται σήμερα, εκ των πραγμάτων. Και ο Steve Harris έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν του άρεσε η παραγωγή στο πρώτο MAIDEN, αλλά χωρίς αυτήν την “ωμή” παραγωγή και το γεμάτο ενέργεια παίξιμο της μπάντας, δεν θα αντιπροσώπευε ο δίσκος το κλίμα της εποχής και το ΝWΟΒΗΜ κίνημα. Χρειάζεται κανείς επαναηχογράφηση του κλασικού αυτού δίσκου για να απολαύσει τους ύμνους που υπάρχουν εκεί μέσα; Δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας οπαδός που να το έχει σκεφτεί, ούτε ένα δευτερόλεπτο!!
Ας δούμε και το παράδειγμα των EXODUS που το 2008 επαναηχογράφησαν, για να έχει καλύτερο ήχο λένε, τον κλασικό thrash ογκόλιθο “Bonded by blood” και το ονόμασαν “Let there be blood”. Με μόλις δύο original μέλη από την αυθεντική σύνθεση του 1985, αυτό από μόνο του είναι τεράστιο φάουλ. Αλλά δεν είναι αυτό το χειρότερο. Λείπει ο μακαρίτης Raul Baloff, που τα φωνητικά του η σκηνική του παρουσία και ο χαρακτήρας του σημάδεψαν τον χαρακτήρα των πρώιμων EXODUS. Aπό τις πρώτες thrash μπάντες του San Francisco, είχαν την ατυχία να μπλέξουν με μια δισκογραφική (Τοrrid) και να καθυστερήσει την κυκλοφορία του δίσκου τους (1985), πλήγμα καίριο για την μέχρι τότε πορεία τους. Τι κι αν ο δίσκος δεν έχει και την καλύτερη παραγωγή. Αυτό δεν αφαιρεί σε καμία περίπτωση την μαγεία και τον τσαμπουκά που ξεχύνεται μέσα από τις εννέα συνθέσεις του δίσκου, που μας εμφανίζει με τον καλύτερο τρόπο την ενέργεια και τον πρωτόλειο χαρακτήρα της πρώτης γενιάς του thrash metal.
Aς πάμε στην περίπτωση των ΜΑΝΟWAR. Το πρώτο θρυλικό album του σχήματος “Battle hymns”, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος του σχήματος με βάση αυτά που ακολούθησαν δισκογραφικά τα επόμενα 2 χρόνια, αλλά ήταν αυτός που το σχήμα από την Νέα Υόρκη έδωσε το στίγμα του και με τους ύμνους “Dark avenger” και “Battle Hymn”, έθετε με τον καλύτερο τρόπο από πολύ νωρίς τον ξεχωριστό επικό ήχο του. Όχι ότι τα υπόλοιπα κομμάτια υστερούσαν, κάθε άλλο, απλά αυτά τα δύο ήταν για την εποχή τους καινοτόμα και διαφορετικά, μιλάμε για το σωτήριο έτος του 1982.
Όταν το 2010 οι MANOWAR αποφάσισαν να επαναηχογραφήσουν τον δίσκο γιατί κατά κύριο λόγο συνθετικά έχουν πέσει σε μαρασμό πολλά-πολλά χρόνια πριν, βγάζοντας 236 live DVD’s για να “πιάσουν” τους αφελείς- ονειροπόλους- αφοσιωμένους οπαδούς τους (φταίνε κι αυτοί εδώ που τα λέμε, αλά δεν είναι της παρούσης), το έκαναν με τον τίτλο “Battle hymns MMXI”. O Orson Welles είχε αποδημήσει εις κύριον από το 1985, οπότε έφεραν στην θέση του τον επίσης σπουδαίο και πρόσφατα βαπτισμένο metalhead Sir Christopher Lee για την απαγγελία στο “Dark Avenger”. Ως εδώ ας πούμε μια χαρά.
Αλλά που είναι ο Ross the Boss, o οποίος εκτός από συνθέτης ήταν ένας ξεχωριστός κιθαρίστας για τους ΜΑΝΟWAR; Μπορεί ο Karl Logan να αναπληρώσει το συναίσθημα του; Η απάντηση είναι όχι. Μπορεί ο κατά 30 σχεδόν χρόνια μεγαλύτερος Eric Adams να διαθέτει την φωνή που είχε τότε; Πάλι όχι. Μπορεί το συναίσθημα των “άγουρων” MANOWAR που διψούσαν για επιτυχία και καθιέρωση να αντικατασταθεί με αυτό των καθιερωμένων πια ΜΑΝΟWAR που κοιτούν να μπαίνει κανένα φράγκο στο ταμείο με τέτοιες κινήσεις; Κατηγορηματικά όχι.
Εν κατακλείδι, είναι πολύ σημαντικό όταν ακούμε έναν δίσκο να έχουμε πάντα υπ’ όψιν μας την χρονολογία κυκλοφορίας του κάθε δίσκου γιατί έτσι καταλαβαίνουμε τις συνθήκες που επικρατούσαν τόσο στον τεχνολογικό τομέα, τις τάσεις της μουσικής όσο και τις κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις που διαδραματίζονταν την εποχή εκείνη. Διαφορετικά ήταν τα πράγματα σε όλους αυτούς τους τομείς στις αρχές των 80’s, διαφορετικά στα 90’s , διαφορετικά στα 00’s με την τεχνολογία τo MySpace, το YouTube, το download και διαφορετικά την τρέχουσα δεκαετία με το Spotify, to i-tunes και τα smart phones να έχουν αλλάξει τον τρόπο διάδοσης και ακρόασης της μουσικής.
Οπότε, τέτοιες κινήσεις όπως οι παραπάνω ή και άλλες ανάλογες, καθιερωμένων δίσκων κατά κύριο λόγο, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες προσθέσεις δεν μπορούν παρά να αποτύχουν όσον αφορά τον σκοπό τους. Πόσο μάλλον σε μια εποχή που μπορείς να ακούσεις με ένα απλό κλικ την αυθεντική ηχογράφηση ανά πάσα στιγμή.
Γιάννης Παπαευθυμίου
