Οι Αμερικάνοι BIGELF είναι ένα συγκρότημα με πολύ ιδιαίτερο ήχο, το οποίο, με τον τρίτο του δίσκο κυρίως, το “Cheat the gallows”, δημιούργησε ένα πολύ cult όνομα, περιόδευσε με τους DREAM THEATER και δημιούργησαν προσδοκίες στους prog οπαδούς. Ξαφνικά όμως, έπεσαν σε λήθαργο, εξαφανίστηκαν και δεν ακούγαμε τίποτα γι’ αυτούς. Μοναδική έκλαμψη, πριν δυο χρόνια, ο εκκεντρικός ηγέτης τους, Damon Fox, δήλωσε ότι δουλεύουν πάνω σε νέο άλμπουμ και πέρυσι τον Απρίλιο όπου ανακοινώθηκε ότι στα ντραμς, για το δίσκο, θα είναι ο «πολύς» Mike Portnoy!!!
Ο Portnoy, μπορεί να έχει τα στραβά του σε ορισμένα πράγματα, αλλά όπως αδιαπραγμάτευτες είναι οι ικανότητές του στο παίξιμο, άλλο τόσο αδιαπραγμάτευτη είναι η αγάπη του για τη μουσική και το πόσο ενδιαφέρεται να βρίσκει νέα σχήματα που να του κεντρίζουν την προσοχή. Δεν είναι τυχαίο, ότι από το ξεκίνημα των DREAM THEATER, έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα συγκροτήματα που άνοιγαν τις συναυλίες τους και συνήθως ήταν επιλεγμένα αυστηρά απ’ αυτόν. Ξεχνάει κανείς τους TILES, DAMN THE MACHINE, PAIN OF SALVATION, THRESHOLD, SPOCK’S BEARD και τόσους άλλους, που όταν τους είχαν ακούσει λίγοι κι εκλεκτοί, τους έπαιρνε ο Portnoy από το χεράκι, τους έβαζε να ανοίγουν τις συναυλίες των DREAM THEATER και αποκτούσαν πρόσβαση σε ακροατήριο που ούτε στα όνειρά τους δεν φαντάζονταν; Οι BIGELF, είναι μία παρόμοια περίπτωση, όταν οι THEATER τους είχαν πάρει μαζί τους στο Progressive Nation, μαζί με τους OPETH κι άλλα σχήματα και ο Fox ανέπτυξε ισχυρούς δεσμούς με τον Portnoy, σε σημείο που να υποπτεύομαι ότι το κομμάτι “Theater of dreams” μιλά για τη φυγή του από τους DREAM THEATER (φαντάζομαι με την άδεια του Mike και αν καταλαβαίνω σωστά τους στίχους!!!). Ο ίδιος ο Fox, παραλλήλισε τη δύσκολη φάση των BIGELF με την παρόμοια των THEATER, χαρακτηρίζοντάς τη ως «τη “Let it be” φάση» τους, όπου δηλαδή είχαν μεγάλα εσωτερικά προβλήματα και μετά την επικοινωνία με τον Portnoy, δέχτηκε να παίξει στο δίσκο, όπου μας παρουσιάζει ένα εντελώς διαφορετικό παίξιμο από αυτό που τον είχαμε συνηθίσει, με πολύ περισσότερο groove, λιγότερα χτυπήματα, πολύ περισσότερο συναίσθημα και λίγες στιγμές όπου «ξεφεύγει».
Μουσικά, το “Into the maelstrom”, μπορεί πλέον να πιάσει στον ιστό του τους οπαδούς όχι μόνο του prog rock, αλλά και αυτούς του doom, όπως το εξέφρασαν οι πρώιμοι BLACK SABBATH αλλά και του ψυχεδελικού rock σε πάμπολλα σημεία. Με μία επιδερμική ακρόαση, ακούγεται πολύ σαν tribute στους BEATLES, αλλά αν επενδύσει κάποιος αρκετές ακροάσεις, θα βρει από QUEEN και SABBATH, μέχρι ELOY, LED ZEPPELIN και TRANSATLANTIC. Όσοι γουστάρουν αυτά τα σχήματα, τον vintage ήχο και τη 70’s ατμόσφαιρα, θα βρουν την υγειά τους ακούγοντας το “Already gone”, το οχτάλεπτο “ITM”, το εντελώς BEATLES “Mr. Harry MaQuhae” ή το τίγκα στο wah-wah “The professor & the madman”. Εννοείται ότι τους τσίμπησε και η InsideOut, οπότε σε συνδυασμό με την παρουσία του Portnoy στα τύμπανα, θα έχουν την ευκαιρία να ακουστούν σε περισσότερο κόσμο. Απευθύνονται σε εκπαιδευμένα αυτιά, δώστε τους όμως την ευκαιρία τους και πιθανώς να βρείτε κι εσείς πράγματα που θα σας ξαφνιάσουν ευχάριστα.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
