Για τους περισσότερους από εσάς, ο τίτλος “The Rise Of The Silver Surfer”, είναι γνώριμος λίγο – πολύ, φέρνοντας αμέσως στο μυαλό το γνωστό υπερ-ήρωα.
Πόσοι όμως αντίστοιχα, έχετε ακουστά τον Jimmy Silver; Γι’ αυτό πρέπει να ρωτήσουμε τους VOODOO VEGAS, μια πολλά υποσχόμενη πεντάδα από τη Βρετανία, που έρχονται με το ντεμπούτο τους, το “The Rise Of The Jimmy Silver”, να μας συστήσουν μαζί του αφενός, και αφετέρου, να μας δείξουν πώς θα πρέπει να παίζεται το hard rock σήμερα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι ήδη έχουν αποσπάσει πολύ καλές κριτικές από τον μουσικό τύπο και όχι άδικα. Για την παρθενική τους προσπάθεια λοιπόν, επιστρατεύουν το ταλέντο τους, τις συνθετικές αλλά και εκτελεστικές τους ικανότητες. Στα παραπάνω, προσθέτουν τις πολλές και ορισμένες φορές περίεργες, με την καλή έννοια, επιρροές τους. Στον καμβά τους, βάζουν κατ’ αρχάς τις προφανείς επιλογές τους από το χώρο του hard rock, κυρίως AC/DC, GUNS N’ ROSES , L.A. GUNS, AIRBOURNE, όπως και αρκετές δόσεις blues rock, χρησιμοποιώντας με πολύ αρμονικό τρόπο όργανα του συγκεκριμένου ήχου, όπως πιάνο, Hammond organ, harmonica αλλά και διάφορα κρουστά. Ένα εντυπωσιακό στοιχείο που αξίζει να προστεθεί και που προσωπικά μ’ αιφνιδίασε, είναι η ερμηνευτική προσέγγιση του τραγουδιστή τους, Lawrence Case, που πολλές φορές θυμίζει έντονα CIRITH UNGOL με τα απίθανα γυρίσματά του, κάτι που τελικά θεωρώ ότι ταιριάζει και χαρίζει έναν άλλο τόνο στα κομμάτια που συμβαίνει αυτό. Διαθέτοντας έτσι μια πολυδιάστατη και πολύ καλή φωνή στο δυναμικό τους καθώς και ένα γκαζωμένο κιθαριστικό δίδυμο (του οποίου μάλιστα το ένα μέλος αποτελείται από μια ιδιαίτερα ελκυστική γυναικεία παρουσία παρακαλώ), με ωραίες εναλλαγές, δυναμικά riff και solo, οι VOODOO VEGAS καταφέρνουν να βγάλουν ένα πραγματικά δυνατό ντεμπούτο, διάρκειας μόλις 35 λεπτών. Αυτά όσον αφορά τα θετικά στοιχεία του άλμπουμ. Πάμε τώρα να δούμε και μερικά αρνητικά, που ευτυχώς πάντως είναι λίγα. Η μεγαλύτερη αδυναμία, έγκειται στο μπάσο και τα τύμπανα, που είναι απλά στημένα αποσκοπώντας στο να κάνουν απλά και μόνο τη δουλειά τους, κάτι που όντως συμβαίνει, από κει και πέρα όμως τίποτα παραπάνω, μολονότι ο μπασίστας είναι ένας εκ των βασικών συνθετών τους. Το άλλο, έχει να κάνει με την παραγωγή, που αν και είναι πραγματικά καλή και καθαρή, βασίζεται κατά πολύ στη rock φιλοσοφία, χάνοντας μερικές φορές τη μεγαλύτερη ένταση και δυναμική που θα μπορούσε να προσδώσει στα κομμάτια. Τέλος, παρ’ ότι όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να πουν, η μοναδική και μάλλον αχρείαστη μπαλάντα, δεν προσφέρει κάτι, πέρα από ένα πολύ ωραίο σολάρισμα. Κοιτώντας όμως τη συνολικότερη εικόνα του άλμπουμ, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ιδιαίτερα ευχάριστο στο άκουσμα ντεμπούτο και μια μπάντα, απ’ την οποία έχουμε να περιμένουμε πολλά στο μέλλον.
7,5 / 10
Παναγιώτης Γιωτάς
