Όταν ο τραγουδιστής μπασίστας σου έχει το όνομα Eddie Spaghetti, τί μπορεί να περιμένεις; Δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς και το κουαρτέτο από την κόλαση επιστρέφει ,με άγριες ορέξεις. Γεμάτοι από νεύρο, τσαμπουκά και πίστη και προσήλωση στην εκκλησία του δωδεκάμετρου rock n’ roll, οι SUPERSUCKERS ξεχύνονται από την Αριζόνα, για να διαδώσουν το μόνο πράγμα που ξέρουν το βρώμικο, παραμορφωμένο, κιθαριστικό rock n’ roll. Αν σκεφτείτε τους SOCIAL DISTORTION με λιγότερη παραμόρφωση, τους RAMONES να τζαμάρουν με τους GASLIGHT ANTHEM και μια πιο punk έκδοση των STATUS QUO, θα είστε κοντά αλλά και μακριά από την αλήθεια που ακούει στο όνομα SUPERSUCKERS.
Μικρά τραγούδια που χαρακτηρίζονται από κοφτούς ρυθμούς, κιθάρες-ξυράφια και ρεφρέν που κολλάνε στο μυαλό, πιο δυνατά και από το παντελόνι στους γοφούς της Shakira, απλά πράγματα, ;oχι μαθηματικά με τεταρτοβάθμιες εξισώσεις. Μουσική από τα σπλάχνα, για τα σπλάχνα, εγκεφαλική, μόνο αν σκέφτεστε με το «κάτω» κεφάλι, βρώμικη, αν θεωρείτε το σεξ βρώμικο, μελωδική, αν η φυσαρμόνικα και οι κιθάρες με την πεντατονική αποτελούν για εσάς τον μοντέρνο Μότσαρτ και τίτλοι ενδεικτικοί “Get the hell”, “Fuck you”, “High tonight”, “Being bad”, “Shut your face”, “Rock on” και το “Gluttonous” που κλέβει πανέμορφα και δίχως ίχνος ντροπής το “Keep on rockin in the free world”.
Οι SUPERSUCKERS δεν θα γίνουν ποτέ οι επόμενοι AC/DC, George Thorogood, ROLLING STONES, BLACK CROWES, αλλά θα είναι πάντα στην κλάση ή και λίγο πιο ψηλά των NEVADA BEACH, FOUR HORSEMEN, BOA, JOHNNY LAW, ASPHALT BALLET. Σχημάτων που συνδυάζουν το δωδεκάμετρο, το Νότιο rock και το μπλουζ, με μια λίγο πιο ανεξάρτητη αισθητική και πάνω απ’ όλα, με τον ήχο του δρόμου.
Στα στενά ,πίσω από τα μικρά μπαρ, στις βιομηχανικές πόλεις των ΗΠΑ και της κεντρικής Ευρώπης, εκεί που μαζεύονται οι greasers την Παρασκευή, για να τραγουδήσουν το τέλος της εβδομάδας και να ξοδέψουν τον μισθό, αφήνοντας για την οικογένεια αντί για φαγητό, κουπόνια χωρίς αντίκρισμα και ακάλυπτες επιταγές, εκεί μας πάει το “High tonight”. Εκεί υψώνουμε το ποτήρι με το bourbon, τη σκούρα μπίρα μας και πριν πέσουμε από το μπαρ, χαμογελάμε και ψελλίζουμε “Get the hell”
Άλμπουμ ακατάλληλο για σκληρά αντράκια, επικούς μάγους και μαυροφορεμένους κατατονικούς, προτείνεται σε φίλους των AC/DC, THERAPY, MOTORHEAD, HELLACOPTERS, TURBONEGRO, DRIVEN.
7 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
