Πόσες φορές έχουμε διαβάσει, δεί, ακούσει δηλώσεις από συγκροτήματα σχετικά με την νέα τους κυκλοφορία; Πόσες φορές έχουν δημιουργηθεί (όσο γίνεται) προσδοκίες πριν καν ακούσουμε νότα; Πόσες φορές έχουμε πέσει έξω τελικά από αυτό που περιμέναμε και από αυτό που μας παρουσίαζαν; Πολλές. Και το νέο άλμπουμ των SONATA ARCTICA έρχεται να προστεθεί σε αυτές.
Έχοντας ξεκινήσει ένα σερί μέτριων και κακών δίσκων από το “Unia” και συνεχίζοντας με τα “The days of grace” και “Stones grow her name”, προσωπικά, δεν είχα ιδιαίτερες ελπίδες ότι θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι που θα είναι πραγματικά καλό. Η επαναφορά του παλιού logo και του λύκου στο εξώφυλλο (τα είχαν παρατήσει και τα δύο από το “Unia”), οι δηλώσεις περί επιστροφής στον παλιότερο ήχο της μπάντας, αλλά και η πεποίθηση ότι κάποια στιγμή η «κοιλιά» σταματάει και η ομάδα επανέρχεται σε φόρμα, ήταν αυτά που άφηναν μέσα μου ένα μικρό παραθυράκι ανοιχτό για το “Pariah’s child”. Αλλά μάταια. Το πρώτο βίντεο, για το “The wolves die young”, άρχισε να το κλείνει, η ακρόαση του δίσκου έβαλε και λουκέτο από πίσω.
Ότι και να λένε οι ίδιοι, η μόνη σχέση που μπορεί να έχει το όγδοο άλμπουμ των Φινλανδών με το (κατά πολύ καλύτερο) παρελθόν τους ξεκινάει στο εξώφυλλο (logo και λύκος), συνεχίζει λίγο στους στίχους (πάλι λόγω λύκων) και τελειώνει σε κάποια λίγα διάσπαρτα σημεία του δίσκου. Δηλαδή είναι ανύπαρκτη στην ουσία. Κατά τα άλλα, ότι παίζουν στα 3 τελευταία τους άλμπουμ, συνεχίζουν και παίζουν και τώρα, με το δίσκο να είναι δυστυχώς μία πιο μεταλλική κάπως συνέχεια του “Stones grow her name”.
Θα μπορούσα να πάρω αυτούσια κομμάτια από την κριτική του “Stones” και να τα βάλω εδώ, γιατί πραγματικά κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Κάποια διάσπαρτα ωραία σημεία, λίγες καλές μελωδικές γραμμές, αδύναμα ρεφραίν (με λίγες εξαιρέσεις), πλήκτρα που δεν βοηθάνε σε κανένα σημείο ενώ ακούγονται και σαν Χριστουγεννιάτικα (σε χαρά και ατμόσφαιρα) σε κάποια τραγούδια, ο Tony Kakko διεκπεραιωτικός, κομμάτια που δε σε αρπάζουν για κανένα λόγο και γενικότερα μία αίσθηση αδιαφορίας ακούγοντας συνεχόμενα τον δίσκο. Η πιο pop rock αισθητική που έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια δε λείπει ούτε από εδώ. Και αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, καθώς κι άλλες μπάντες το κάνουν και ακούγεται μια χαρά. Όμως δε λειτουργεί στους SONATA.
Κάποια τραγούδια, όπως το πιο power metal και ίσως καλύτερο κομμάτι του δίσκου “Running lights” (απορώ γιατί δε βγήκε έστω σαν δεύτερο κομμάτι από το δίσκο και επέλεξαν το “Cloud factory”), το “Half a marathon man” που μετά την εισαγωγή διάρκειας 1:21 θα μπορούσε να είναι και κομμάτι BON JOVI απλά λίγο εκμεταλλισμένο και το power-άδικο “X marks the spot”, ξεχωρίζουν εύκολα ανάμεσα στα 10 κομμάτια του “Pariah’s child”, αλλά ακόμα και αυτά δεν είναι κάτι το τρομερό. Απλά συγκριτικά με τα υπόλοιπα φαίνονται σαν οάσεις στην έρημο.
Οι SONATA ARCTICA συνεχίζουν το σερί που ξεκίνησαν στο “Unia” και δε λένε να το σταματήσουν. Τι κι αν ο λύκος με το logo επέστρεψαν, αυτά δεν προσδιορίζουν τη μουσική. Τι κι αν βάλανε κάποια περισσότερα δίκασα. Και; Αυτό το κάνει αυτόματα power και μάλιστα καλό; Οι Φινλανδοί έχουν τραβήξει μία πορεία διαφορετική και καλό θα είναι να το καταλάβει ο κόσμος τους. Όποιος γουστάρει, ακολουθεί. Εμένα μου είναι παντελώς αδιάφορη όμως! Τουλάχιστον στο προηγούμενο άλμπουμ δεν πούλαγαν τζάμπα ελπίδες όπως έκαναν σε αυτό. Οι οποίες διαλύονται μόλις κάποιος ακούσει το δίσκο. Τhe wolves die young λένε οι ίδιοι, και αυτοί οι λύκοι πέθαναν στο “Reckoning night”. Τουλάχιστον με τη μορφή που τους μάθαμε και έγιναν τόσο αποδεκτοί από τον κόσμο.
4 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
