Πάνε σχεδόν δυόμισι χρόνια από τότε που οι Αμερικανοί CARNIFEX είχαν δηλώσει πως διαλύονται σαν μπάντα… για να επανέλθουν 1 χρόνο αργότερα και να επαναδραστηριοποιηθούν. Υπογράφοντας με τη Nuclear Blast, επέστρεψαν στα δισκογραφικά δρώμενα πριν λίγες ημέρες, με τη κυκλοφορία του διάδοχου του “Until I feel nothing”, “Die without hope”. Πρόκειται για την 5η full length δουλειά τους, σε 9 χρόνια καριέρας.
Οι CARNIFEX μέχρι τώρα ήταν ο ορισμός του deathcore, μόνο που στις 2 τελευταίες κυκλοφορίες τους, φάνηκε να αλλάζει κάτι. Για να φτάσουμε στο 2014, όπου μας παρουσιάζουν ένα κάπως διαφορετικό άλμπουμ. Στο “Die without hope” και στα 38 του λεπτά θα ακούσετε ένα περίεργο κράμα από κλασικό deathcore (ή μοντέρνο death metal καλύτερα), αρκετά τεχνικό σε αρκετά μέρη (με το μπάσο να δίνει το σύνθημα!), αλλά και πινελιές από black metal. Όσο αφορά το black, εκφράζεται κυρίως από τις εναλλαγές των εντυπωσιακών, αν μη τι άλλο, φωνητικών (black, death & brutal death) του Scott Lewis, αλλά και από τη προσθήκη πλήκτρων, τα οποία κάποιες φορές μόνο ανεπαίσθητα δεν είναι, όπως για παράδειγμα στο 2ο κατά σειρά τραγούδι, “Dark days”, όπου μιλάμε για εισαγωγή κλασικού majestic black metal των 90’s! Φυσικά και οι κιθάρες black metal-ίζουν αρκετές φορές, ιδίως στο 1ο μισό του δίσκου, φέρνοντας στο μυαλό ακόμα και τους πολυαγαπημένους DISSECTION. Ο καινούριος κιθαρίστας, Jordan Lockrey, φέρνει στη μπάντα άλλο ένα νέο στοιχείο… τα solos, τα οποία δεν είναι λίγα. Τα drums είναι καταιγιστικά, αλλά απλά ακολουθούν το μοτίβο, χωρίς έξυπνες ιδέες. Μπερδευτήκατε λίγο ε; κι εγώ! Ενώ πάντα γούσταρα καινοτόμες ιδέες, εδώ οι CARNIFEX κάπου το έχασαν. Άσε που προοδευτικά το άλμπουμ γίνεται λίγο επαναλήψιμο (αν και μόνο 38 λεπτά!), αν εξαιρέσεις το τελευταίο τραγούδι, “Where the light dies”, το οποίο είναι από τα μελωδικά του δίσκου. Για ιστορικούς λόγους να σημειώσω ότι η παραγωγή έγινε από τον Mark Lewis (ARSIS, THE BLACK DAHLIA MURDER, WHITECHAPEL, DEVILDRIVER, DEICIDE, SIX FEET UNDER).
Μπορεί κάποιες groov-ιες να κρατούν τα προσχήματα, αλλά η εισαγωγή πολλών νέων μουσικών στοιχείων στο “Die without hope”, σίγουρα θα μπερδέψει κόσμο, όσο μπέρδεψε και μένα. Τι να πω… Ίσως απλά δε το εκτέλεσαν σωστά. Μου αρέσει που θέλησαν να εξελίξουν τη μουσική τους, αλλά το έκαναν κάπως μαζικά. Περίμενα κάτι καλύτερο από τους Αμερικανούς.
6.5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
)
