«Μου αρέσει το “Chapter VI” και πιστεύω ότι είναι ένας πραγματικά καλός δίσκος. Ακόμα και σήμερα βγαίνει κόσμος και λέει ότι του αρέσει. Θα έλεγα ότι είναι ένας πολύ υποτιμημένος δίσκος και ο Thomas είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτό και κάνει τα τραγούδια να ακούγονται ακόμα καλύτερα απ’ ότι είναι.»
Τάδε έφη Leif Edling, στον Σάκη Φράγκο, στην πρόσφατη συνέντευξη που μας παραχώρησε, με αφορμή την αποκλειστική, one – off εμφάνιση των CANDLEMASS στο Rock Hard Festival, στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου. Ωραία πάσα για σχόλιο αυτή, από τον αρχηγό… Νιώθω σαν τον Zamorano, όταν του πέταγαν μπροστά τη μπάλα ο Souza, o Djorkaeff ή o Berti, άφηνε «ξερούς» τους αντίπαλους αμυντικούς και τα «παστέλωνε». Τι εννοείς «γιατί Inter;». Η απάντηση είναι «μόνο Inter!». Αλλά ας αφήσουμε το ποδόσφαιρο και ας επικεντρωθούμε στη μουσική και στο “Chapter VI”.
Γενικά, την άποψή μου την έχω γράψει και δημόσια στα τριακοστά του γενέθλια, στο αντίστοιχο κείμενο. Για μένα, επαναλαμβάνω, είναι top-3 CANDLEMASS album, πιο συγκεκριμένα δε, είναι το τρίτο καλύτερο, μετά το ντεμπούτο και το “Nightfall”. Διαφορετικό αλλά και τόσο CANDLEMASS ταυτόχρονα, με σπουδαία τραγούδια, άριστα παιξίματα και έναν Thomas Vikström σε πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνειών, σνομπαρίστηκε, πέρασε απαρατήρητο μέχρι που χλευάστηκε, στην εποχή του. Με την ραγδαία πρόοδο όμως του internet, αυτού του ευλογημένου εργαλείου που διέλυσε την υπόσταση κάθε κολλημένου μεταλλοπατέρα, κανένα αφοριστικό ή μειωτικό κείμενο δεν είχε πια βάση, ο δίσκος ακούστηκε όπως του άξιζε και εν τέλει, εκτιμήθηκε όπως του άξιζε.
Αυτός είναι ο «κόσμος που λέει ότι του αρέσει», σε αυτόν αναφέρεται ο Leif. Και εμείς που από την αρχή αγαπήσαμε το “Chapter VI”, νιώθουμε δικαιωμένοι. Έστω κι αν το «ταλαιπωρούμε», βάζοντας σε σειρά τα τραγούδια του από το «χειρότερο» στο «καλύτερο». Για πάμε…
The “Chapter XI” countdown:
- “The end of pain” (04:32)
“Broken banners mourn fallen crowns, grieving swords lay all around…”
Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι κάποιο από τα τρία τελευταία κομμάτια του “Chapter VI” θα μπορούσε να μπει «σφήνα» ανάμεσα στην πρώτη πεντάδα και να εκτοπίσει κάποιο από εκεί. Το “The end of pain” είναι ένα τραγούδι που δεν υπήρχε στην έκδοση του βινυλίου, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος και το βρίσκαμε σε αυτήν του cd. Το ότι το βάζω τελευταίο στην κατάταξη, δε σημαίνει πως είναι «του πεταματού», έτσι; Μπορεί σε σύγκριση με τα έπη του άλμπουμ να υστερεί, αλλά για να είμαι ειλικρινής, τέτοιο κομμάτι εν έτει 2025, μάλλον δε μπορούν να γράψουν οι CANDLEMASS.
- “Aftermath” (05:37)
“Black inferno, chaos reigns supreme…”
Άλλο ένα κομμάτι, μαζί με το “The end of pain” που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα, μου θυμίζει έντονα τους BLACK SABBATH του “The Eternal Idol” και του “Cross purposes”. Όχι μόνο μουσικά, αλλά και με την εντελώς “Tony Martin” ερμηνεία του Vikström. Ψυχροπολεμικές και Μετα-Αποκαλυπτικές ανησυχίες για τον Leif, ένα concept που ανέκαθεν φοριόταν πολύ στο heavy metal, από τα «γεννοφάσκια» του.
- “Black eyes” (05:52)
“Black eyes, the crystals of fire are calling my soul…”
Παραμένουμε στους BLACK SABBATH αλλά πάμε προς “Dehumanizer” μεριά. Ή μήπως να πάμε προς τους μεγάλους TROUBLE; Επίσης θυμόμαστε καταπληκτικά συγκροτήματα σαν τους θεούς SORCERER και με αυτόν τον τρόπο, αναλογιζόμαστε ξανά ΚΑΙ το μέγεθος της επιδραστικότητας των CANDLEMASS. Μα τι λέω… εδώ οι άνθρωποι δημιούργησαν ένα ολόκληρο υπο-είδος, το επικό doom metal, αυτό από μόνο του ως πρόταση, αρκεί.
- “The ebony throne” (04:24)
“I sail the depths of apathy alone… the world is fading”
Η μεγαλοπρέπεια και η απόλυτα επική διάθεση των CANDLEMASS συνεχίζεται και στο “Chapter VI”. Ώρες – ώρες πραγματικά απορώ με όσους ακόμη υποβαθμίζουν αυτό το άλμπουμ… Το έχουν ακούσει άραγε; Μέχρι και αυτό έχω φτάσει να σκέφτομαι. Τραγούδι – ταμάμ για τον Messiah, αν ήταν μέρος του “Tales of Creation” θα τα «κάναμε πάνω μας», αλλά όταν πρωτακούστηκε, ήταν απλά… Δευτέρα! Δεν κάνω πλάκα, όντως ήταν Δευτέρα τότε, είδα το ημερολόγιο στο internet.
- “The dying illusion” (05:51)
“When the moon is so cold, when the air breathes of evil…”
Και κάπου εδώ όχι, δε ξεκινούν τα δύσκολα, όπως ίσως περίμενες να πω. Τίποτα δεν είναι δύσκολο σε ένα “worst to best”, άσε τον αρχισυντάκτη μου, τον Εξηνταβελόνη και τους υπολοίπους να γκρινιάζουν. Από εδώ ξεκινούν τα μεγάλα έπη του “Chapter VI”, με πρώτη την κομματάρα “The dying illusion”, ένα γρήγορο, ιδανικό “opener”, που συστήνει πολύ επιτυχημένα τον Thomas Vikström και τη φωνάρα του στους οπαδούς αλλά και γενικότερα στον μεταλλικό «γλόμπο».
- “Temple of the Dead” (07:10)
“I am the moongod, who dwelleth among the dead…”
Ταξίδι από την αρχαία Αίγυπτο στα Ηλύσια Πεδία και από τα άστρα στον Κάτω Κόσμο. Oriental έπος, φέρνει ξανά στο νου όλων ημών των οπαδών το “Ancient dreams” και πιο συγκεκριμένα, στο δικό μου, τον Messiah. Όχι ότι ο Vikström δεν αποδίδει τα μέγιστα, αλλά έχω την εντύπωση πως αυτό εδώ είναι από τα κομμάτια που θα ταίριαζαν πολύ στη φωνή του πάλαι ποτέ (γιατί τώρα είναι άλλος άνθρωπος, όπως φαίνεται) ευτραφούς frontman.
- “Where the runes still speak” (04:24)
“Alone I stand on this stony coast, winds of spring whisper through the trees…”
Απόλυτη ισοβαθμία για την πρώτη θέση, μάχη μεταξύ αντικειμενικότητας και fanboy-ισμού, οπότε τι να κάνω; Έριξα ζάρι και ό,τι δείξει. Έδειξε το “Where the runes still speak” ως το δεύτερο καλύτερο του δίσκου, οπότε το άλλο φαβορί, πήρε την πρωτιά. Αργό, ασήκωτο, λυρικό doom metal, με καταπληκτική ερμηνεία από τον ξανθομάλλη Thomas και πολύ ευφάνταστα effects στα παιξίματα του Lars Johansson, ο οποίος ήταν έτσι κι αλλιώς σε μεγάλη φόρμα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Στιχουργικά, μιλά για κάποιον Βίκινγκ που οραματίζεται την επιστροφή στην πατρίδα του. Οπότε, εγώ με την σειρά μου θα τον φανταστώ βετεράνο της Βαράγγιας Φρουράς του Βυζαντινού αυτοκράτορα, να επιστρέφει στο σπίτι του φορτωμένος πλούτη και σημάδια από μάχες, γιατί πολύ απλά, ΜΠΟΡΩ.
- “Julie laughs no more” (04:22)
“A fallen princess bends her head in shame, in the end there’s no one else to blame…”
Όταν φτιάχνουμε μια συλλογή από επιλεγμένα τραγούδια μιας μπάντας, διαλέγουμε τα καλύτερα κάθε δίσκου (εκτός αν ο δίσκος είναι μούφα, εννοείται). Αντικειμενικά λοιπόν, όσο γίνεται, το “Julie laughs no more”, μαζί με το “Where the runes still speak”, θα έπρεπε να μπαίνει σε οποιαδήποτε CANDLEMASS συλλογή «σέβεται τον εαυτό της», όπως λέει και η γνωστή ρήση. Υποκειμενικά όμως, είναι ένα από τα 10-15 αγαπημένα μου κομμάτια των Σουηδών και νομίζω αυτό λέει πολλά και για την πρωτιά του εδώ. Ένα παραμυθάκι στο στυλ της Χιονάτης, της Κοκκινοσκουφίτσας, των Χάνσελ και Γκρέτελ, μόνο που είναι μακάβριο, διότι… CANDLEMASS και doom metal.
Δημήτρης Τσέλλος
