“Angels crying on heaven’s gate”
Μια συζήτηση με τον Sascha Paeth είναι πάντα ξεχωριστή. Γνωριζόμαστε σχεδόν 25 χρόνια κι αυτό που εύκολα μπορώ να του αποδώσω ως προτέρημα, είναι η απλότητα και αμεσότητα που τον χαρακτηρίζουν. Ασχέτως επιτυχίας και καταξίωσης, παραμένει ένας ευγενικότατος, ομιλιτικός και φιλικός άνθρωπος. Η είδηση για την κυκλοφορία του πρώτου του προσωπικού άλμπουμ, αλλά και η ποιότητα που το συνοδεύει, σίγουρα ήταν καλή αιτία και αφορμή για να τα πούμε. Όπως κάθε φορά, η συζήτηση δεν περιορίστηκε στους MASTERS OF CEREMONY. Μεγάλη ήταν η παρένθεση για τον αγαπητό μας Andre Matos, αφού ο Sascha Paeth είναι από τους λίγους που τον γνώριζαν τόσο καλά, ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Περισσότερα, παρακάτω…
Να σου πω, όταν ανυπομονώ για να δω μια ταινία, ή να ακούσω ένα άλμπουμ, συνήθως αποφεύγω να διαβάσω κριτικές ή να δω κάποιο trailer. Έτσι πραγματικά με εξέπληξε το “Signs of wings”, διότι γνωρίζω καλά πως δεν μεγάλωσες με heavy metal κι επειδή αυτό είναι το πρώτο σου προσωπικό άλμπουμ, περίμενα να βγουν όλες οι Zappa-επιρροές σου. Τι έγινε;
(γέλια) Αλήθεια; Ήθελα να βγάλω ένα δίσκο που να παρουσιάζει το πώς εγώ πιστεύω πως πρέπει να ακούγεται και να παίζεται το metal σήμερα. Του γούστου μου δηλαδή και χωρίς περιορισμούς, όπως σε άλλα άλμπουμ που έχω συνεργαστεί. Άλλωστε έχω ήδη κάνει κάποιους πειραματισμούς στο παρελθόν, με τους VIRGO (σ.σ. και μια άλλη μπάντα που δεν κυκλοφόρησε τελικά) και τώρα ήθελα κάτι ευθύ, καθαρό και μεταλικό, που βέβαια θα κουβαλά τις επιρροές μου. Η μουσική είναι ανοιχτόμυαλη και νομίζω ακούγεται φρέσκια.
Μου άρεσε πολύ, διότι δεν γνωρίζω ποια μέρη στους AVANTASIA είναι δικά σου και ποια του Tobias (Sammet)…
Κανείς δεν το ξέρει αυτό (γέλια).
Οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω κια γι’ αυτό μου άρεσε το άλμπουμ. Δεν μου θύμισε AVANTASIA ή HEAVENS GATE και ακούγεται φρέσκο, ωμό κι όχι καλογυαλισμένο. Ακούγεται ειλικρινές.
Φανταστικά! Χαίρομαι που σου άρεσε. Ξέρεις, ακούγεται φρέσκο, επειδή οι συνθέσεις είναι όλες καινούργιες. Παρότι το σχεδίαζα για καιρό, τελικά όλα έγιναν πολύ σύντομα, σε διάστημα 6-8 εβδομάδων. Μόλις 2 εβδομάδες πριν φτάσει η Adrienne, ξεκίνησα να συνθέτω. Ακόμα κι όταν έφτασε, μετά το μακρύ της ταξίδι, την έστειλα να ξεκουραστεί κι εγώ προσπαθούσα να ολοκληρώσω ένα τραγούδι (γέλια). Έβγαλα μια πηγαία έμπνευση, αυθόρμητα. Από την άλλη επιζητούσα και την προσφορά της Adrienne.
Χαίρομαι που την αναφέρεις, καθώς την ανήκουν τα εύσημα για ένα μεγάλο μέρος του δικού σου, προσωπικού άλμπουμ, αλλά πρώτα θέλω να αναφερθώ σε σένα. Μετά από 30 χρόνια στο χώρο, κυκλοφορείς το πρώτο σου και τελικά χρησιμοποιείς ολόφρεσκες ιδέες κι όχι απωθημένα.
Πολύ απλά, δεν είχα χρόνο και παλιές ιδέες για να χρησιμοποιήσω (γέλια). Ήθελα να ξεκινήσω πέρυσι τον Ιούνιο, αλλά προέκυψαν διάφορα, υπήρχε και μια καθυστέρηση με τους AVANTASIA, οπότε έφτασε ο Οκτώβριος και μέσα στον Ιανουάριο, έπρεπε να το είχα παραδώσει (γέλια). Εκτός από ένα-δυο ρεφραίν δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν 6 έντονες εβδομάδες και προέκυψε ένας δίσκος με τα απαραίτητα και την προσέγγιση μιας μπάντας. Μόνο πλήκτρα έβαλα παραπάνω από αυτό που σχεδίαζα, διότι αρχικά δεν σκεφτόμουν να έχω πληκτρά στο συγκρότημα. Η συμβολή του Corvin (Bahn) ήταν τελικά καθοριστική και είναι μέλος του συγκροτήματος. Ελπίζω να βρει τον απαιτούμενο χρόνο για να συνεχίσει και στις ζωντανές μας εμφανίσεις.
Αγάπησα την ποικιλία που υπάρχει στο άλμπουμ. Μάλιστα, κατάφερες να συμπυκνώσεις όλες τις πτυχές του άλμπουμ στο ομώνυμο τραγούδι, με το οποίο ολοκληρώνεται το άλμπουμ. Υπέροχο. Κάτι σαν περίληψη του δίσκου θα έλεγα.
Σαν περίληψη της ζωής θα προσέθετα. Στιχουργικά σε αυτό αναφέρεται. Κι εγώ λατρεύω αυτό το κομμάτι. Είναι από τα τελευταία που έγραψα μάλιστα. Μου αρέσει διότι είναι κατά βάση απλό, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ.
Με τι καταπιάνεται στιχουργικά το άλμπουμ και γιατί το ονόμασες “Signs of wings”;
Μου αρέσει να γράφω πολυδιάστατους στίχους, με μεταφορές και να παίζω με τις λέξεις, ώστε να εξαρτάται από το πώς το λαμβάνει ο ακροατής. Για το συγκεκριμένο τραγούδι, υπήρχε ο τίτλος που μου άρεσε πολύ. Ήταν ένας από τους τρεις υποψήφιους τίτλους του άλμπουμ. Για μένα σημαίνει ελπίδα, αλλά και την απαρχή κάτι νέου. Παραφράζει το «ανοίγω τα φτερά μου» κάπως. Μιλά για ελπίδα και το πως μερικές φορές πρέπει να θυσιάσεις κάποια πράγματα για να βρεις κάτι νέο που να σε γεμίζει.
Ας πάμε τώρα στην Adrienne. Είναι μια αποκάλυψη για μένα. Καταλαβαίνω πως έχει μια φωνή με τεράστιο εύρος, γεμάτη συναίσθημα, όμως θα ήθελα να μου πεις τι έκανε εσένα να την επιλέξεις; Γιατί μόνο μια τραγουδίστρια και γιατί μια άσημη επιλογή;
Αρχικά έψαχνα άντρα για τη φωνή. Ήθελα κάτι ευθύ και καλό, όχι πολυγυαλισμένο. Ανέκαθεν ο Fredl (το παρατσούκλι του Thomas Rettke – HEAVENS GATE) ήταν σημείο αναφοράς για μένα, για το πώς πρέπει να είναι ένας metal τραγουδιστής. Με πάθος, αυθεντικός, διαφορετικός, αλλά δεν ήθελα να επαναλάβω το παρελθόν. Δεν είναι όμως εύκολο να βρεις κάποιον. Υπάρχουν πολλοί καλοί τραγουδιστές, όμως όλοι είναι εκπαιδευμένοι, ηχογραφούν προσεκτικά, με απόλυτη ακρίβεια λες και δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ακρίβεια παρά στο βάθος της ερμηνείας. Λίγοι αφήνονται και βγάζουν μια αυθεντικότητα, αντί για τελειότητα. Όταν έκανα την μίξη της μπάντας της Adrienne και πρόσεξα το στυλ της, μόνο τότε μου ήρθε η ιδέα να την προσεγγίσω.
Μιλάς για τους SEVEN SPIRES;
Ναι, εκεί την πρόσεξα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Αρχικά είχα δεύτερες σκέψεις, αφού κάποιοι θα νόμιζαν πως περνάω μια κλιμακτήριο κι επέλεξα μια 23άχρονη γυναίκα για το προσωπικό μου άλμπουμ (γέλια). Μάλιστα θα εύρισκα και άλλες νεαρές μουσικούς, ώστε να ονόμαζα την μπάντα Sascha Paeth’s MIDLIFE CRISIS (γέλια). Απλά είναι μια φοβερή ερμηνεύτρια, αλλά και καλός άνθρωπος, όπως και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες. Δεν θα ήθελα να ανακατευτώ με ηλίθιους, ιδιαίτερα αν προχωρήσει αυτό και βγούμε σε περιοδεία. Τον Felix (Bohnke) τον ξέρω καλά από τους AVANTASIA, με τον Andre (Neygenfind) παίζαμε μαζί όταν ήμουν 13 και ο Corvin με τον οποίο ξανασυνεργαστήκαμε είναι υπέροχος άνθρωπος. Οπότε και η τραγουδίστρια έπρεπε να ταιριάζει. Είναι μορφωμένη, γράφει στίχους και πιστεύω πως έχει πολλά να προσφέρει στο συγκρότημα.
Άρα σχεδιάζεις να συνεχίσεις με αυτή την σύνθεση;
Ναι, βέβαια. Ο σκοπός μας ήταν να μονιμοποιηθούμε ως μπάντα. Δεν είναι ένα αυτόνομο σόλο άλμπουμ. Ήδη η ανταπόκριση είναι πολύ καλή και ήδη μας προσεγγίζουν για εμφανίσεις. Ιδιαίτερα στην Βόρεια Αμερική. Ακόμα και στην Αγγλία! Νέα μέρη για εμάς.
Παρότι υπάρχει το όνομά σου στο εξώφυλλο, το άλμπουμ πραγματικά προωθεί πολύ και τις δυνατότητες της Adrienne. Είναι εκφραστική, με όμορφη, καθαρή φωνή, αλλά και με πετυχημένα growls.
Φωνάζει μπροστά σου και σε τρομάζει! Είναι άμεση και ακούγεται σαν θυμωμένη, δεν είναι τεχνητή η κραυγή της.
Κι από την άλλη έχεις μια μπαλάντα όπως το “The path” που μου σήκωσε την τρίχα. Είναι τόσο εκφραστική και τόσο συναισθηματική η απόδοσή της….
Και πίστεψέ με, ήταν αληθινό. Το πρώτο μισό της ηχογράφησης αυτής, είναι από μια ηχογράφηση που έπρεπε να σταματήσουμε, διότι άρχισε να κλαίει καθώς έγραφε. Αν προσέξεις ακούγεται στην γέφυρα που κλαίει και δεν είναι προσποιητό, είναι πραγματικό συναίσθημα.
Ενώ σε μια-δυο στιγμές, η φωνή της φτάνει απίστευτα ψηλά! Όπως στο ομώνυμο.
Ναι, αλλά τις πιο ψηλές νότες τις ακουμπά στο “Where would it be”. Είναι πραγματικά γελοίο το πόσο ψηλά φτάνει.
Θα ήθελα λίγο να σταθούμε σε αυτό το τραγούδι. Όταν άκουγα για πρώτη φορά το άλμπουμ, σταμάτησα στο “Where would it be?” και το ξανα-έβαλα να παίξει.
Αλήθεια; Είμαι περίεργος. Είσαι ο πρώτος που μου λέει κάτι τέτοιο.
Είναι φόρος τιμής στον Andre (Matos);
Ωωω. Δεν είναι φόρος τιμής, αλλά είναι απόλυτα επηρεασμένο από τους ANGRA. Είσαι ο πρώτος που κάνει τον συνειρμό. Γράφτηκε στα τέλη του 2018, μήνες πριν πεθάνει ο Andre, αλλά είναι τελείως ANGRA. Ο ρυθμός είναι Βραζιλιάνικος. Δεν το έχω πει σε κανένα απολύτως. Δεν με ρώτησε κανείς πριν και χαίρομαι που το κατάλαβες.
Κι εδώ ανατρίχιασα Sascha, ακούγοντάς το λίγο καιρό μετά το θάνατο του Andre…
Ναι, αφού θα ήταν ο ιδανικός για να το τραγουδήσει! Θα το έλεγε υπέροχα, αν και παραείναι ψηλά για άνδρα τραγουδιστή, ακόμα και για τον Andre (γέλια). Μάλιστα είναι ένα από τα 4 κομμάτια στα οποία έχει συνδράμει αρκετά η Adrienne. Και πραγματικά με άφησε άφωνο όταν ανέβηκε τόσο ψηλά στο ρεφραίν. Κι έβαλε και δεύτερη φωνή! Απίστευτη.
Παρότι έχει περάσει κάποιος καιρός από την ξαφνική είδηση, όταν το άκουσα το τραγούδι μου φάνηκε σαν ο ιδανικός φόρος τιμής, από εσένα, που ήσουν τόσο συνδεδεμένος μαζί του.
Δεν σκέφτομαι ποτέ πως πρέπει να γράψω με έναν συγκεκριμένο τρόπο και σιχαίνομαι όταν ακούω άλλους να περιγράφουν το πως πρέπει να συνθέσουν ένα μακρύ τραγούδι ή μια μπαλάντα, ή ένα με συγκεκριμένο ρυθμό, ή κάτι προσδιορισμένο. Εγώ παίζω αυτό που βγαίνει από μέσα μου κι αν μου αρέσει το κρατάω. Σίγουρα εμπνέομαι ως συνθέτης κι όταν το έπαιζα μου άρεσε πολύ και μου θύμισε το ύφος του “Never understand” από το “Angels cry”. Είναι σαν να τους βλέπω μπροστά μου, όταν ηχογραφούσαμε το άλμπουμ, να παίζουν αυτό τον Βραζιλιάνικο ρυθμό και να χορεύουν μπροστά μου και να γελάμε όλοι μαζί. Αυτή η περίοδος θα είναι για πάντα ιδιαίτερη για μένα.
Ήταν το μεγάλο ξεκίνημα για τους ANGRA αλλά και για σένα ως παραγωγός. Αυτοί πέτυχαν με αυτές τις κυκλοφορίες, όντας παράλληλα πρωτοποριακοί, αλλά κι εσύ έκανες ένα νέο πετυχημένο ξεκίνημα. Είναι αναπόφευκτο να διατηρείς τόσα θετικά συναισθήματα.
Ναι, ήταν από τις πρώτες δουλειές που έκανα και ήταν τιτάνια προσπάθεια εκείνη την εποχή. Έκανα νέες και δυνατές φιλίες με τα παιδιά, ήταν μια πολύ έντονα συναισθηματική περίοδος. Ιδιαίτερα με τον Andre. Ακόμα θυμάμαι τις βραδιές που ηχογραφούσαμε τα φωνητικά στο στούντιο, εδώ. Για παράδειγμα το “Wuthering heights” μια νύχτα, ως τις 7 το πρωί. Ήταν τόσο ιδιαίτερα και μάλιστα δουλεύαμε ενάντια στους κανόνες. Θυμάμαι πως η Γιαπωνέζικη εταιρεία, ήταν αυτή που είχε επενδύσει τα μεγαλύτερα κεφάλαια στους ANGRA εκείνα τα χρόνια και αυτοί που δικαιούταν ας πούμε να έχουν περισσότερη άποψη. Θυμάμαι να προσθέτω ορχηστρικά μέρη και συνέχεια να βάζω περισσότερα στο “Stand away”. Χωρίς να υπάρχει το σχέδιο από την αρχή, αλλά να μας βγαίνει στην πορεία. Και την επόμενη μέρα το έπαιξα στον Charlie (Bauerfeind – ο πιο πετυχημένος παραγωγός της εποχής) ο οποίος αμέσως γύρισε και με ενθάρρυνε να το συνεχίσω. Κι αργότερα προσθέσαμε Βραζιλιάνικους ρυθμούς και όργανα πράγματα πρωτοποριακά, που δεν είχαν την ανταπόκριση που θέλαμε αρχικά από την Ιαπωνική δισκογραφική. Εκείνη την εποχή, οι Ιάπωνες είχαν το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης και τους είχαμε στείλει τις ηχογραφήσεις και μας έστειλαν ένα φαξ που έλεγε «τα παιδιά εδώ στην Ιαπωνία, τρελαίνονται με διπλομποτιές» (γέλια) ήθελαν ένα πιο ευθύ ήχο. Ευτυχώς οι δικές μου καλές σχέσεις με την JVC τότε, με οδήγησαν στο να τους πάρω τηλέφωνο και να τους ζητήσω να εμπιστευτούν απόλυτα. Τους είπα οτι δεν πρόκειται να το αλλάξουμε και μας έδειξαν εμπιστοσύνη, που τελικά έφερε και την επιτυχία. Το ίδιο όμως συνέβει αργότερα και με το “Holy land”, το οποίο είχαμε φορτώσει πολύ με Βραζιλιάνικα όργανα και ρυθμούς. Μας έστελναν φαξ, εκείνη την εποχή… «από το 2.45 μέχρι το 2.57, αφαιρέστε το Βραζιλιάνικο μέρος, μειώστε το» (γέλια). Εννοείται πως δεν αλλάξαμε ούτε μια νότα. Ακόμα κι αυτά όμως είναι μέρος της ρομαντικής ανάμνησης που έχουμε όλοι από εκείνες της μέρες. Μια μικρή μπάντα που ξεκινούσε τότε, με μεγάλη χρηματοδότηση από μια μεγάλη δισκογραφική και αρνούταν να ακολουθήσει τους κανόνες.
Ναι, είναι πραγματικά ρομαντικές αναμνήσεις. Θυμάμαι που ακούγαμε ακόμα και το demo των ANGRA και είχαμε μείνει άφωνοι τότε. Γι’ αυτό ήθελα να μιλήσω μαζί σου για εκείνες τις μέρες, αφού είσαι από τους λίγους που ήταν τόσο αναμεμιγμένοι στην επιτυχία τους. Γνώρισες καλά τον Andre Matos, συνεργαστήκατε στενά και ήθελα να πούμε δυο κουβέντες γι’ αυτόν. Άλλωστε είσαι ο μοναδικός νομίζω που συνεργάστηκε τόσο στενά και για τόσο μεγάλο διάστημα μαζί του, στους ANGRA, στους VIRGO, μετά στους SHAAMAN, αλλά τον έφερε και στους AVANTASIA, με τους οποίους παίξατε λίγες μέρες πριν πεθάνει ο Andre στην Βραζιλία, έτσι; Εκτός από σπουδαίος καλλιτέχνης πρέπει να ήταν και ιδιαίτερος χαρακτήρας, σωστά;
Απολύτως. Ίσως τώρα να ακούγεται υποκριτικό, επειδή δεν είναι πια μαζί μας, όμως εγώ πάντα μιλούσα για τον Andre και το πόσο ξεχωριστός ήταν. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε βρεθεί από κοντά. Ζούσε το μισό χρόνο στην Σουηδία, τον άλλο μισό στη Βραζιλία ενώ εγώ ήμουν πολύ απασχολημένος με διάφορα projects και δεν είχαμε πολλή επαφή. Όμως συνολικά ο Andre πρέπει να έζησε εδώ στο σπίτι μου παραπάνω από ενάμιση χρόνο, αν προσθέσουμε όλα τα διαστήματα μαζί. Τον θυμάμαι να ξυπνάει στις 3 το απόγευμα, να βγαίνει στον κήπο για περπάτημα, να μαζεύει λουλούδια ή σαλιγκάρια, τον θυμάμαι να είναι λίγο απρόσεκτος (γέλια), επειδή είχε μεγάλη μυωπία. Είναι αστείο, αλλά από το πουθενά, ακόμα και με τους γονείς μου, συχνά μιλούσαμε για τον Andre. Ήταν ξεχωριστός άνθρωπος. Μάλιστα το καλοκαίρι, στην Βραζιλία, τον επισκέφτηκα λίγο πριν την εμφάνισή του με τους SHAAMAN, στο καμαρίνι του. Αγκαλιαστήκαμε και είχαμε μερικές υπέροχες στιγμές μαζί, μιλήσαμε σαν να μην είχε περάσει μια μέρα. Μου φάνηκε κουρασμένος είναι η αλήθεια, αλλά περισσότερο μιλήσαμε για τις οικογένειές μας. Επειδή ο γιος του αγαπάει τα αυτοκίνητα, μου έλεγε πόσο πολύ θέλει να με επισκεφτεί για να τον πάει και στο μουσείο της Volkswagen εδώ στο Wolfsburg, κλπ κλπ. Δυστυχώς μετά την συναυλία, δεν βρεθήκαμε γιατί καθυστέρησαν, ενώ την επόμενη ανέβηκε μαζί μας στη σκηνή κι εκεί ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Αν και είχαμε σχεδιάσει μια μικρή γιορτή μετά το σόου, δυστυχώς καθυστερήσαμε πολύ και ο Andre έφυγε, όπως και ο Louis (Mariutti – ANGRA, SHAMAN) που είχε έρθει με τα παιδιά του. Έτσι δυο μέρες μετά που επιστρέψαμε σπίτι, μου τηλεφώνησε ο Tobi και δεν μπορούσα να το πιστέψω. (Το μέρος αυτό ήταν πολύ συναισθηματικά φορτισμένο και ο Sascha κόμπιαζε)
Το ταξίδι σας είχε τόσα κοινά.
Απολύτως. Έμαθα πολλά από τον Andre και βρήκα στο πρόσωπό του, άλλον ένα μουσικό με πολύ μεγάλο εύρος στην μουσική, που δεν ήταν στενόμυαλος, σε αντίθεση με πολλούς ανθρώπους του χώρου που είναι έτσι. Μπορεί να μην αρέσει σε όλους, αλλά δεν μας νοιάζει κιόλας. Ο Andre ήταν ξεχωριστός, τόσο σαν καλλιτέχνης όσο και σαν άνθρωπος. Ήταν συναισθηματικός τύπος και ζούσε έντονα μπορώ να πω. Σίγουρα είναι μεγάλη απώλεια. Ξέρεις, ποτέ δεν φαντάστηκα πως έπρεπε να βιαστώ για να συνεργαστούμε μαζί. Είναι κρίμα που δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε κάτι μαζί. Το θεωρούσα σαν δεδομένο, πως αργά ή γρήγορα θα μας έφερνε πάλι κοντά η ζωή.
Λίγο, μπορώ να πω ότι και οι στίχοι, προς τα εκεί φέρνουν. Χαίρομαι ακόμα παραπάνω που το κυκλοφόρησες και πραγματικά είμαι έκπληκτος που δεν σου το έχει αναφέρει κανείς.
Και οι στίχοι, λες και ήταν γραμμένοι με αυτό στο μυαλό… “where would it be?”. Μου έχουν συμβεί διάφορα περίεργα πράγματα στο παρελθόν που με οδήγησαν να γράψω αυτούς τους στίχους, όπως και σε διάφορα τραγούδια του άλμπουμ. Ο θάνατος έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου. Τον αντιμετώπισα πολλές φορές στην ζωή μου και με τον Andre πάλι.
Ο θάνατος άλλων, μου έχει προσφέρει την ευκαιρία να αναρωτηθώ το πώς ζω την ζωή μου.
Ναι, είναι πολύ σύντομη, αλλά όσο πιο δυνατά σε χτυπά, τόσο πιο σοβαρά σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Δεν έχω χρόνο για ηλίθιους στην ζωή μου (γέλια), ο χρόνος τρέχει και δεν θέλω να μετανιώνω για πράγματα που δεν κατάφερα να κάνω. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα έχασα έναν καλό μου φίλο από καρκίνο.
Βέβαια, με αυτά που μου λες, ξέρεις τι θα σε ρωτήσω; Επειδή ο χρόνος κυλά, πότε θα έρθει η στιγμή να κάνεις κάτι με τους HEAVEN’S GATE; (γέλια)
Όχι, δεν υπάρχει φλόγα. Μου πρότειναν ακόμα και άσχετους μουσικούς, ώστε να αναβιώσω το όνομα και να βγω σε περιοδεία με τον Rettke, αλλά δεν θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Αν το κάναμε αυτό, θα έπρεπε να γίνει με την αυθεντική σύνθεση, είναι συναισθηματικοί λόγοι. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να το προσεγγίσεις και θα έπρεπε να αξίζει. Δυστυχώς δεν το νιώθω, ούτε υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον. Μόνο αν ήταν κάτι πραγματικά ξεχωριστό θα άξιζε.
Θα μας μείνει απωθημένο φαίνεται. Σε κάθε μας συζήτηση θα σου το αναφέρω. Ας πάμε πίσω στον δίσκο τότε. Να μιλήσουμε για το “Radar”, κάτι διαφορετικό. Πώς προέκυψε;
Είναι ίσως μια από τις ελάχιστες ιδέες που είχα από παλιότερα και μου άρεσε αυτή η folk ιρλανδέζικη χροιά. Ποιός ξέρει, ίσως να έχω ιρλανδέζικο αίμα μέσα μου (γέλια). Είναι ένα θετικό τραγούδι, με καλή διάθεση.
Μπορώ να το δω μπροστά μου, να το παίζετε ζωντανά, με το χορωδιακό και μελωδικό του ρεφραίν.
Ναι, σίγουρα θα είναι στο σετ και μάλιστα ίσως είναι το εναρκτήριο. Μου αρέσει πολύ.
Μιλήσαμε για το πόσο διαφορετικό είναι το κάθε τραγούδι στο άλμπουμ. Με κάποιες πιο κλασικές επιρροές, όπως η μελωδία του “Weight of the world”, ενώ από την άλλη υπάρχει το “Sick”, που είναι τόσο διαφορετικό, με απλή δομή, αλλά μια μοντέρνα αισθητική.
Είναι συνδυασμός. Το “Sick” είναι από τις συνθέσεις που γράψαμε μαζί με την Adrienne, όπως το “Wide awake”, στα οποία έγραψε μελωδίες και στίχους. Δεν δουλεύω έτσι συνήθως, αλλά με αυτά τα 2 τραγούδια, ήταν μια ευκαιρία να δω τι μπορούσε κι αυτή να προσφέρει. Η μουσική ήταν αποκλειστικά δική μου και η Adrienne το πήγε σε άλλη κατεύθυνση. Όταν τραγούδησε το ρεφραίν, πραγματικά ακούστηκε τόσο τσαντισμένη, τόσο παθιασμένη και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.
Παρότι είσαι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης, παραμένεις κυρίως ένας κιθαρίστας. Στο άλμπουμ όμως, δεν υπάρχουν οι στιγμές που απωθεώνεται η κιθάρα.
Όχι, καθόλου. Πάντα γράφω τραγούδια. Έτσι τα ακούω και δεν έχω εμμονή να αναδειχτώ ως κιθαρίστας. Το αντίθετο, προτιμώ να αναδείξω το τραγούδι. Όταν ακούω κάτι θέλω να έχει φωνητικά, όσο κι αν εξακολουθεί να μου αρέσει η κιθάρα. Ακόμα και όταν παίζω ζωντανά, δεν μου πάει να βγαίνω μπροστά και να είμαι εγώ ο frontman. Πάντα προτιμώ να έχω τραγουδιστή ή τραγουδίστρια που να τραβάνε τα φώτα.
Αν όμως βγεις σε περιοδεία με τους MASTERS OF CEREMONY όμως, καταλαβαίνεις πως θα πρέπει να το κάνεις, έτσι;
Ίσως ναι, αλλά και πάλι έχω κάποιον να το μοιραστώ. Αυτή την περίοδο σκέφτομαι πώς θα προσεγγίσω τις εμφανίσεις μας, αλλά τουλάχιστον δεν είμαι μόνος, έχω και την Adrienne. ‘Εκανα αρκετά σόλο στην καριέρα μου, οπότε δεν αποκλείεται να μην έχω ούτε καν σόλο στην περιοδεία μου.
Καταλαβαίνω πως είχες σκοπό να βγεις σε περιοδεία και έχτισες το συγκρότημα με αυτό στο νου. Όμως δεν σου πέρασε από το μυαλό να έχεις γνωστούς προσκεκλημένους στον πρώτο σου σόλο δίσκο;
Όχι. Αυτή ήταν η αρχική ιδέα του Serafino, από την Frontiers, αλλά τελικά θα ήταν μια διαφορετική εκδοχή των AVANTASIA και δεν θα είχε νόημα. Ήθελα ένα συγκρότημα, που θα βγάλει χαρακτήρα και στυλ. Δεν το είδα περιστασιακά, διότι ελπίζω να συνεχίσουμε μαζί με τους ίδιους μουσικούς ως MASTERS OF CEREMONY. Για την επόμενη ηχογράφηση, θα έχω και βιντεοσκόπηση αλλά και θα συνεργαστούμε στην σύνθεση όλοι μαζί. Αυτός είναι ο σκοπός δεν είναι εύκολο να ταιριάξει το πρόγραμμα όλων, αφού έχουμε αρκετές υποχρεώσεις, όμως θέλω να γίνει συγκρότημα. Μακάρι να γίνει η πρώτη επιλογή για όλους στο μέλλον. Ο Felix για παράδειγμα είναι πάντα απασχολημένος.
Σωστά. Θυμάσαι που σου έστειλα μια φωτογραφία μας με τον Felix, όταν τον πέτυχα στην περιοδεία του Gus G.;
(γέλια) Ναι, ήταν ωραία έκπληξη. Ο Felix είναι φοβερός τύπος και καλός μουσικός. Ιδανικός για να τον έχεις στην παρέα σου όταν περιοδεύεις.
Να υποθέσω πως θα παίξετε τουλάχιστον ένα τραγούδι των HEAVEN’S GATE στις συναυλίες σας;
Σίγουρα. Όταν κάναμε δοκιμαστικά, της έστειλα 2 τραγούδια, επειδή δεν είχα συνθέσει κάτι νέο, οπότε της έστειλα το “Under fire” και το “Surrender” και διάλεξε το πρώτο. Πιο πολύ για να καταλάβει κι η ίδια την ένταση που θέλω να έχει ο τραγουδιστής, όπως είχε ο Fredl τότε. Οπότε μάλλον αυτό θα παίζουμε κιόλας. Η ιδέα είναι να παίξουμε χαρακτηριστικά τραγούδια από όλη μου την καριέρα, με τους VIRGO, HEAVENS GATE, AVANTASIA, KAMELOT, BEYOND THE BLACK, με τα οποία είχα μεγάλη ανάμιξη. Μου αρέσει η ιδέα να τα παίξουμε με αυτό το συγκρότημα, με μια φρέσκια οπτική, κάπως σαν ένα best of Sascha (γέλια).
Ακούγεται υπέροχο. Ελπίζω να καταφέρουμε να σε δούμε στην Ελλάδα.
Είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις, ιδιαίτερα για κάποιο από τα φεστιβάλ.
Χάρηκα πολύ που τα είπαμε όπως πάντα κι ελπίζω να το επαναλάβουμε σύντομα. Καλή επιτυχία.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
