Οι DEEP PURPLE στις 6 Απριλίου (2017) θα κυκλοφορήσουν τον 20ο δίσκο τους, με τον τίτλο “InFinite”. Είναι ο 4ος δίσκος στην σειρά με την ίδια σύνθεση τα τελευταία 15 χρόνια. Παρόλο τις πολλές αλλαγές που συντελέστηκαν στο line up της μπάντας από το 1968 έως σήμερα, ακόμα και η 8ετή περίοδος (1976-1984) που η μπάντα είχε μπει στον «πάγο», δεν την εμπόδισαν να μεγαλουργήσει και να μας προσφέρει δίσκους ορόσημα στην Rock, έχοντας πουλήσει περισσότερους από 100 εκατομμύρια άλμπουμ έως σήμερα. Αγαπημένη μου σύνθεση ήταν η MARK II (1969-1974, 1984-1989, 1992-1993), με Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Ian Paice, Jon Lord και Roger Glover στο line up. Μία σύνθεση που κράτησε μόλις 11 χρόνια συνολικά και κυκλοφόρησαν 8 δίσκους όπου ανάμεσα τους βρίσκονται σχεδόν όλες οι αγαπημένες μου δουλειές των DEEP PURPLE. Ιδίου βεληνεκούς δουλειές ήταν και οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν με τον Coverdale στα φωνητικά, την δεκαετία του ’70.
Σκοπός του άρθρου όμως, δεν είναι να σας εκθειάσω τους DEEP PURPLE ή να σας υπενθυμίσω ποια είναι η αδιαμφισβήτητη συνεισφορά της μπάντας στην μουσική που αγαπάμε, αλλά για να «ρίξουμε μια ματιά» στα καλύτερα τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει την περίοδο που στις κιθάρες είναι ο Steve Morse. Μία περίοδο που είναι η λιγότερη αγαπημένη από την πλειοψηφία των οπαδών των DEEP PURPLE. Ο Steve Morse μπήκε στην μπάντα, μετά την φυγή του Ritchie Blackmore το 1994 και έκτοτε οι DEEP PURPLE έχουν κυκλοφορήσει 5 δίσκους μαζί του. Σε αυτά τα 23 χρόνια οι δουλειές που κυκλοφόρησαν, δεν μπορούν να συγκριθούν νομίζω με τις δουλειές της μπάντας έως και το 1984. Παρόλο αυτά, υπήρξαν κάποιες πολύ καλές συνθέσεις στους δίσκους αυτούς, που χάθηκαν στην γενικότερη μετριότητα του άλμπουμ ή και σε κάποιο μικρότερο βαθμό στην αδιαφορία του κοινού για τις δουλειές της μπάντας, μετά την φυγή του Richie Blackmore. Επίσης με τον Steve Morse στην σύνθεση τους, και χωρίς να είναι στο συγκρότημα οι άνθρωποι που γράφανε σχεδόν τα πάντα (Richie Blackmore/Jon Lord) άλλαξαν τελείως τον ήχο τους, κάτι που οι παλιότεροι οπαδοί της μπάντας δεν αποδέχτηκαν εύκολα. Πάμε να δούμε τα 9 +1(bonus) καλύτερα τραγούδια των DEEP PURPLE με τον Steve Morse στην σύνθεση τους, αριθμημένα με βάση την χρονολογική σειρά που κυκλοφόρησαν:
1. Loosen My Strings (“Purpendicular” / BMG Europe – 1996)
Είναι το δεύτερο τραγούδι του δίσκου και ένα από τα αγαπημένα μου στην μετά Blackmore – εποχή. Η μπασογραμμή του Roger Glover είναι όλα τα λεφτά, τα πλήκτρα (και πιάνο στο ρεφραίν) του Jon Lord παίζουν πρωταρχικό ρόλο, η φωνή του Gillan σε καλή κατάσταση με στίχους βιωματικούς να δημιουργούν μία νοσταλγία και ο Steve Morse να χαρίζει ωραία μελωδικά solos, που όμως δεν θυμίζουν σε τίποτα τα solos του Blackmore. Στον “Purpendicular” βούτηξαν στις επιρροές τους ο καθένας και έβγαλαν από μέσα τους ότι ένιωθαν, χωρίς να τους νοιάζει η αποδοχή ή όχι του κοινού. Κάτι τέτοιο είχαν να το κάνουν σε τέτοιο βαθμό, ίσως από την εποχή του “Who Do We Think We Are”. Η περίοδος που κυκλοφόρησε ο δίσκος είναι αυτή που προσπαθούν να βρουν ισορροπία και ηρεμία μέσα στο συγκρότημα, με την «σκιά» του Blackmore να τους στοιχειώνει και να προσπαθούν να την ξορκίσουν, καθώς η τελευταία περίοδος (1992-1994) της μπάντας ήταν τουλάχιστον εφιαλτική. Παρόλα αυτά ο “Purpendicular” ήταν ο πρώτος δίσκος της μπάντας που δεν μπήκε στα US charts από το 1969.
2. Sometimes I Feel Like Screaming (“Purpendicular” / BMG Europe – 1996)
Ίσως το πιο γνωστό τραγούδι των DEEP PURPLE στην Steve Morse εποχή. Μία εξαιρετική power ballad που συνοψίζει και την ατμόσφαιρα που υπήρχε εκείνη την περίοδο στην μπάντα. Το τραγούδι γράφτηκε μία μέρα που ο Steve Morse «χάζευε» με την κιθάρα του παίζοντας διάφορα riffs, ώσπου μπήκε μέσα στο ρυθμό ο Jon Lord με τον Roger Glover και όλοι μαζί «δώσαν ζωή» στο “Sometimes I Feel Like Screaming”. O Roger Glover είχε δηλώσει ότι δεν τους ενδιαφέρει να γράψουν 1-2 καλά επιτηδευμένα super hit για να οικονομήσουν. Προτιμάνε να γράψουν τραγούδια που θα τα νιώθουν και θα τα αγαπάνε, παρά για τα λεφτά. Και όλος ο δίσκος γράφτηκε κάπως έτσι ανεπιτήδευτα και με τους μουσικούς να είναι ανοιχτοί σε ιδέες που θα τους απαγκιστρώσουν από την συνθετική λογική που είχαν με τον Blackmore τα προηγούμενα χρόνια, που ήταν και η κύρια συνθετική δύναμη της μπάντας μαζί με τον Jon Lord.
3. Don’t Make Me Happy (“Abandon” / EMI Europe – 1998)
“Abandon” το όνομα του δεύτερου δίσκου με τον Morse στην σύνθεση και ο λόγος που διάλεξαν αυτό το όνομα σύμφωνα με τον Gillan, είναι γιατί περιέγραφε ακριβώς την προσέγγιση τους στον τρόπο γραψίματος και ηχογραφήσεων. Ήταν μία «FUCK OFF Rock N’ Roll” προσέγγιση σύμφωνα με τα λεγόμενα του. Το “Don’t Make Me Happy” είναι το πιο bluesy του δίσκου, τα φωνητικά του Gillan με τα πλήκτρα του Jon Lord κυριαρχούν στο τραγούδι ενώ ο Morse βάζει πινελιές που το ομορφαίνουν όσο πρέπει, χωρίς να κλέβει την μερίδα του λέοντος.
4. Seventh Heaven (“Abandon” / EMI Europe – 1998)
Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια των DEEP PURPLE, όπου ξεκινάει με ένα ωραίο μελωδικό intro, πριν ο Ian Paice δώσει το σύνθημα και μπει ο Morse με ένα όχι συνηθισμένο για Purple riff. Είναι από τα πιο heavy τραγούδια τους και μόνο όταν μπαίνει η φωνή του Gillan καταλαβαίνεις ότι είναι DEEP PURPLE. Τα φωνητικά του Gillan είναι εξαιρετικά στον δίσκο και στο τραγούδι αυτό το επιβεβαιώνει αρκετές φορές με κάποιες υψηλές νότες που «πιάνει» κατά διαστήματα. Από τον “Abandon” είναι σίγουρα το καλύτερο τραγούδι και από τότε αποτελεί συχνά-πυκνά επιλογή στο setlist της μπάντας στις περιοδείες της.
5. Watching The Sky (“Abandon” / EMI Europe – 1998)
To “Watching The Sky” έχει μία πιο DEEP PURPLE αύρα από τα προαναφερθέντα του ίδιου δίσκου. Έχει μια νοσταλγική 70s αύρα σε κάποια σημεία, με τον Gillan να τραγουδάει και η κιθάρα να τον συνοδεύει διακριτικά, ώσπου ένα δυνατό riff του Morse σε επαναφέρει στα 90s για τα καλά. Τα solos του τραγουδιού είναι εξαιρετικά και γενικότερα ο δίσκος “Abandon” μπορεί να δέχτηκε διχασμένες κριτικές αλλά είχε έναν αρκετά σύγχρονο ήχο και αποτέλεσε την τελευταία δισκογραφική δουλειά του τεράστιου Jon Lord, καθώς λίγα χρόνια αργότερα, το 2002 αποχώρησε από την μπάντα για προσωπικούς λόγους. Δυστυχώς, μία δεκαετία αργότερα, τον Ιούλιο του 2012 μας «άφησε», νικημένος από την προσωπική του μάχη με τον καρκίνο.
6. Haunted (“Bananas”/ EMI Europe – 2003)
Ο “Bananas” είναι ο δίσκος με το χειρότερο εξώφυλλο στην δισκογραφία τους. Δεν ξέρω τι ήθελαν να περάσουν με αυτό το εξώφυλλο ή τι μπορεί να ήθελαν να εκφράσουν, αλλά είναι ότι πιο αδιάφορο έχουν χρησιμοποιήσει για εξώφυλλο δίσκου. Παρόλα αυτά το “Haunted” είναι μία ωραία μπαλάντα και το χαρακτηριστικό με αυτό το τραγούδι είναι ότι ενώ τα δεύτερα φωνητικά στα τραγούδια των DEEP PURPLE τα έκανε πάντα ο Ian Gillan, σε αυτό τα κάνει η Beth Hart γνωστή από τις συνεργασίες της με τον Joe Bonamassa, Jeff Beck αλλά και Slash.
7. Walk on (“Bananas”/ EMI Europe – 2003)
Το προσωπικά αγαπημένο μου από την μετά Blackmore εποχή. Ένα τραγούδι που συνολικά στην δισκογραφία τους το κατατάσσω στα πολύ αγαπημένα μου. Γράφτηκε από τον Ian Gillan και τον Michael Bradford, που ήταν ο παραγωγός του “Bananas”. Είναι ο πρώτος δίσκος με τον Don Airey στα πλήκτρα, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά και δίνει μια νέα πνοή και στυλ στον ήχο της μπάντας. Βέβαια το κενό του Jon Lord δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να το καλύψει σε αυτή την μπάντα και όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Don: «Ο Jon Lord είναι αναντικατάστατος στους Deep Purple». Παρόλα αυτά ο “Bananas” χωρίς ιδιαίτερη προώθηση, πήγε πολύ καλά στα charts αρκετών ευρωπαϊκών χωρών.
8. Rapture of the Deep (“Rapture of the Deep”/ Edel Records – 2005)
Το ομώνυμο τραγούδι ήταν και το πρώτο promo single του δίσκου. Αρκετά progressive, με ανατολίτικα στοιχεία και ένα φοβερό riff που το κάνουν μακράν το πιο ιδιαίτερο και ωραίο τραγούδι του δίσκου. Το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι δημιουργία του Tom Swick, ένα έγχρωμο καρτούν το οποίο είδε σε αμερικάνικο περιοδικό ο Roger Glover. Στη συνέχεια, ο μπασίστας των DEEP PURPLE δούλεψε πάνω στο υπάρχον σχέδιο μαζί με τον Έλληνα σχεδιαστή Ioannis. O Ioannis είχε επιμεληθεί και το εξώφυλλο του δίσκου “Abandon”. Ο “Rapture of The Deep” δίσκος, πήρε διχασμένες κριτικές και ήταν ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησε μετά το «διαζύγιο» των DEEP PURPLE με την ΕΜΙ. Η παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά καλή και έγινε από τον Michael Bradford όπως και στον “Bananas”. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό-ρεκόρ είναι ότι οι DEEP PURPLE περιοδεύσαν 6 ολόκληρα χρόνια για αυτόν τον δίσκο.
9. Vincent Price (“Now What?”/EarMusic – 2013)
Οι στίχοι του τραγουδιού “Vincent Price” αναφέρονται στις ταινίες θρίλερ στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο ηθοποιός Vincent Price κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Είναι ένα ιδιαίτερο τραγούδι, όπου τα πλήκτρα τον Don Airey και η κιθάρα του Steve Morse δημιουργούν μία spooky ατμόσφαιρα. Ο Vincent Price ήταν φίλος του Roger Glover και Jon Lord από την εποχή που είχε συμμετάσχει σαν αφηγητής, στην ζωντανή εκτέλεση του άλμπουμ “The Butterfly Ball and the Grasshopper’s Feast” του Roger Glover, στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, το 1975. Το τραγούδι θα αποτελέσει και το πρώτο επίσημο βιντεοκλίπ της μπάντας μετά το αντίστοιχο του “Sometimes I Feel Like Screaming”, από το μακρινό 1996. Το “Now What?!” έγινε ο πρώτος δίσκος των DEEP PURPLE από το “The Battle Rages On” του 1993 και μετά, οπου μπήκε στα Charts του Billboard200 των ΗΠΑ. Η εμπορική επιτυχία του δίσκου ήταν η μεγαλύτερη που γνώρισε το συγκρότημα από το “The House of Blue Light” του 1987 και μετά.
10. All I Got Is You (“InFinite” / EarMusic – 2017)
To “All I Got Is You” είναι το δεύτερο τραγούδι που προωθούν οι DEEP PURPLE μετά το επίσημο Lyric video του “Time For Bedlam” για τον νέο δίσκο “InFinite”, που θα κυκλοφορήσει αρχές του Απρίλη. Ο τίτλος του δίσκου όπως και το γενικότερο concept του εξώφυλλου ήταν ιδέα της εταιρίας, η οποία άρεσε σε όλους και συμφώνησαν ομόφωνα. Παραγωγός του δίσκου θα είναι και πάλι ο γνωστός Bob Ezrin από τις συνεργασίες του με KISS, PINK FLOYD και ALICE COOPER όπως ήταν και στον δίσκο «Now What?!”. Για την προώθηση του δίσκου, το συγκρότημα έχει ανακοινώσει την περιοδεία Long Goodbye Tour, χωρίς να έχει αναφερθεί κάποια τελική ημερομηνία ή αν αυτή θα είναι όντως η τελευταία περιοδεία στην μακρόχρονη ιστορία τους.
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
