Μόλις την Τρίτη, ένας από τους πιο δημοφιλείς και αναγνωρίσιμους wrestlers όλων των εποχών, εγκατέλειψε την επίγεια ζωή. Ο Ultimate Warrior δε βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Δύο συντάκτες του Rock Hard που ακόμα ασχολούνται ενεργά με τον κόσμο του wrestling, δίνουν τη δική τους εκδοχή για αυτή την εμβληματική μορφή.
5 και 6 Απριλίου 2014, η γιορτή της επαγγελματικής πάλης (γνωστή και ως κατς), το Σαββατοκύριακο της WrestleMania. «Είναι ξεχωριστή αυτή εδώ Νίκο, χαλάλι το ξενύχτι» σκέφτηκα. Γιατί ξεχωριστή, θα ρωτήσετε. Μα γιατί εμφανίζεται ο Ultimate Warrior, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές στο κατς, για να τιμηθεί στο WWE Hall of Fame. Δεν θα ξεχάσω πως στηνόμασταν στην τηλεόραση παρέες ολόκληρες για να δούμε κατς στο Sky και το Eurosport στα τέλη της δεκαετίας του ’80 περιμένοντας τον Ultimate Warrior, τον Hulk Hogan, τον Macho Man και τους άλλους παλαιστές της εποχής. Τι και αν τα καλά ματς του Warrior μετριούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού; H είσοδος που είχε με το τρέξιμο και το metal riff να σου ανεβάζει την αδρεναλίνη έκανε ακόμη και τα «ματσάκια» των 2 λεπτών να είναι αξέχαστα ενώ ο κόσμος τον λάτρεψε όσο λίγους.
7 Απριλίου, εμφανίζεται στο εβδομαδιαίο show WWE RAW. Απευθύνεται στον κόσμο με μια ομολογουμένως συγκινητική ομιλία. Τρία λεπτά που αποδείχθηκαν προφητικά μιας και μίλησε για τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς και το πέρασμα στην αιωνιότητα. Μια μέρα μετά μαθαίνω ότι απεβίωσε. Σοκαριστικό. Για τα αίτια του θανάτου προφανώς ισχύει το «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια» αλλά ας μην σκαλώσουμε εκεί. Έφυγε ένας θρύλος του κατς. Κάθισα σήμερα το πρωί και βρήκα στην αποθήκη το περιοδικό του WWF από τον Μάρτιο του 1990 με το εξώφυλλο του Hulk Hogan και του Ultimate Warrior πριν από την WrestleMania 6. Γαμώτο, πως γίνεται κοτζάμ μαντράχαλος να συγκινείται ακόμη από το «κατσάκι» και να προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυα του; Σκεπτόμενος ότι είμαι τυχερός που έζησα τόσο τα καλύτερα του όσο και την τελευταία του εμφάνιση γύρισα το βλέμμα μου στους «Ουρανούς του Κρόνου» και είπα «Ultimate Warrior, σε ευχαριστώ για τις αναμνήσεις».
Νίκος Ανδρέου
1987. Ήρθε και στην Ελλάδα η επίγεια δορυφορική τηλεόραση και επιτέλους μπορούσε να δει κάποιος τι άλλο συμβαίνει στον έξω κόσμο. Ανάμεσα στα περίεργα προγράμματα που έβλεπα ήταν κι ένα περίεργο άθλημα, με κάτι θηριώδεις τύπους που πάλευαν μέσα σε τετράγωνο ρινγκ. Ο Andre The Giant, ο Mr Perfect, o Ravishing Rick Rude… Για στάσου! Υπάρχει κι ένας περίεργος ανάμεσά τους! Ένας περίεργος που μιλάει ακαταλαβίστικα, με εντυπωσιακή σωματοδομή, που εισέρχεται στο ρινγκ τρέχοντας και νικάει όλους τους αντιπάλους του. Το όνομα αυτού Ultimate Warrior. Σχεδόν αυτόματα έγινε ο αγαπημένος μου και στο σχολείο είχαμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Αυτοί που πίστευαν ότι ο καραφλοχαίτουλας Hogan ήταν ο καλύτερος (πτωχοί τω πνεύματι!) και εμείς που υποστηρίζαμε με φανατισμό αυτόν τον ξανθό, βαμμένο τύπο, τρέχοντας γύρω-γύρω από αυτούς. Όταν δε, ο Warrior πήρε εκείνη την πύρρεια νίκη στη Wrestlemania 6 το 1990 (το αγαπημένο μου ματς όλων των εποχών), το δικό μας στρατόπεδο φούσκωνε τα στήθη από περηφάνια και οι «άλλοι» έψαχναν τρύπα να κρυφτούν. Μέχρι και ότι ο διαιτητής είναι στημένος έλεγαν. Μετά από ελάχιστα χρόνια βέβαια διαπιστώσαμε όλοι μαζί ότι το wrestling είναι στημένο.
2014. Με τις γκρίζες τρίχες να πληθαίνουν επικίνδυνα, εγώ και μερικοί ακόμα ρομαντικοί, βλέπουμε ακόμα «κατς» κι ακόμη αγωνιούμε για το αποτέλεσμα. Ο Ultimate Warrior, που στο μεταξύ είχε εξαφανιστεί για πολλά χρόνια από την πρώτη γραμμή των wrestlers λόγω αμέτρητων δικαστικών διαμαχών με το WWE και δύστροπου χαρακτήρα. επιστρέφει για να τιμηθεί στο Hall Of Fame και να αναγνωριστεί η αξία του. Το ίδιο και στη Wrestlemania 30, το ίδιο και στο Raw της επόμενης ημέρας. Τρεις μέρες σερί ξενύχτια, που όμως άξιζαν τον κόπο, για να τιμήσω έναν childhood hero. Ίσως και το timing να ήταν προφητικό και συνάμα εφιαλτικό. Πάνω που ήρθε η απόλυτη δικαίωση ενός παλαίμαχου ειδώλου, ήρθε πακέτο και το αναπόφευκτο. Τουλάχιστον πέθανε ευτυχισμένο το είδωλο αυτό. Καλό ταξίδι Warrior.
Γιώργος Κόης
