Καλοκαίρι του 1998. Οι υπερδραστήριοι STRATS βρίσκονται ήδη στην δημιουργία του άλμπουμ που θα διαδεχτεί το τεράστιο “Visions”, κάτι που όπως και να το κάνουμε ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Θα ήταν το πέμπτο άλμπουμ σε πέντε συναπτά έτη! Πραγματικά κάτι που στα χρόνια που ζούμε πλέον στο metal φαντάζει τουλάχιστον ουτοπικό. Θύμιζε τις ένδοξες εποχές της δεκαετίας του ’80, όπου μπάντες όπως οι JUDAS PRIEST, oι IRON MAIDEN, είχαν κάθε χρόνο ραντεβού με την δισκογραφία κι έβγαζαν πραγματικά διαμάντια.
Ο Tolkki οδηγούσε το καράβι των STRATS με ανεξάντλητους ρυθμούς και ήταν απορίας άξιο πότε θα έπεφταν σε ξέρα. Δεν ήταν δυνατό η δημιουργικότητα να κρατήσει για πάντα σε τόσο έντονους ρυθμούς. Το πρώτο single “SOS”, βγήκε στις 17 Αυγούστου και μπήκε κατευθείαν στην τρίτη θέση των φινλανδικών charts. Το τραγούδι δεν με εντυπωσίασε καθόλου, πιο πολύ θα έλεγα ότι ήταν μια ψυχρολουσία στα αυτιά μου.
Η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ, με τίτλο “Destiny”, ενίσχυσε την κακή άποψη που απέκτησα ακούγοντας το πρώτο single. Να τονίσω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί οπαδοί των STRATS που θεωρούν το συγκεκριμένο άλμπουμ πάρα πολύ καλό. Στα αυτιά μου ηχεί αρκετά πρόχειρα φτιαγμένο και δεν αντιπροσωπεύει την ποιότητα που μπορούν να φτάσουν οι Φιλανδοί power metallers.
Ο δίσκος έβγαζε κάτι από το μελαγχολικό παρελθόν σε συνδυασμό με μια πιο εμπορική προσέγγιση. Φυσικά το εμπορικό δεν σημαίνει απαραίτητα και κακό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι αρκετά μέτριο. Το άλμπουμ έγινε το πρώτο νούμερο 1 στην Φινλανδία, με πωλήσεις που το έκαναν κα αυτό χρυσό και μάλιστα κατάφερε να μπει στα charts στην Γερμανία, αλλά και στην Ελλάδα!
Από το συγκεκριμένο άλμπουμ θα διάλεγα μόνο την επική πλευρά του. Συγκεκριμένα αυτά που είχαν και την μεγαλύτερη διάρκεια, “Destiny” και “Anthem of the World”, ήταν και τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, που μαζί με το “4000 Rainy Nights” και το bonus, “Cold Winter Nights” που είναι άνω του μετρίου, συμπληρώνει την τετράδα που αξίζει να ακούσετε από το συγκεκριμένο άλμπουμ. Εντύπωση κάνει ότι τα δυνατά και speed τραγούδια δεν ακουμπούν καν, ενώ συνήθως ήταν αυτά που ξεχώριζαν με το πρώτο άκουσμα.
Ίσως το “Destiny” αδικείται από το βάρος του “Visions” που στέκεται ακριβώς από πίσω του. Μέτρια στιγμή λοιπόν για τους STRATS, παρόλο που το συγκεκριμένο άλμπουμ είχε αρκετή επιτυχία και πούλησε αντίστοιχα καλά. Πάνω στη σκηνή η μπάντα παρέμενε σε πολύ καλό επίπεδο και αυτό φάνηκε και στην τρίτη επίσκεψη του γκρουπ στην χώρα μας.
31/01/1999
Rodon Club
Σε ένα Rodon club που έσφυζε πάλι από ζωή, οι STRATS φάνηκαν να το διασκεδάζουν με το παραπάνω και ο Tolkki βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Φανταστείτε ότι πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε και δυο αποσπάσματα από το “Dreamspace” με το κοινό να τον αποθεώνει. Ευτυχώς δεν ακούσαμε πάρα πολλά από το καινούργιο τότε άλμπουμ και η επιλογή να παίξουν τα δυο δεκάλεπτα επικά τραγούδια του, έδωσε μεγαλύτερη αξία στο συγκεκριμένο live. Το setlist ήταν το εξής.
1. Destiny
2. No Turning Back
3. Paradise
4. Reign of Terror
5. Stratosphere
6. Speed of Light
7. Distant Skies
8. Anthem of the World
9. Hold on to Your Dream
10. Black Diamond
Encore:
11. The Kiss of Judas
12. Forever
13. SOS
14 Will the Sun Rise?
Οι STRATS το 1999 ήταν πλέον κάτι σαν ήρωες στην χώρα τους, σάρωναν τα πάντα σε όλους τους διαγωνισμούς (καλύτερου δίσκου, τραγουδιού κτλ.) ενώ κέρδισαν και το βραβείο “Emma” το οποίο δίνεται σε μουσικούς που προβάλουν την χώρα τους στο εξωτερικό. Κάτι που δεν θα υπάρξει ποτέ για τους ROTTING CHRIST, αλλά να μην ξεχνάμε ότι εδώ είναι Ελλάδα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το πρώτο best of του γκρουπ με τον τίτλο, “The Chosen Ones” και ένα εξώφυλλο πανέξυπνο να βγάζει πολύ γέλιο. 16 κομμάτια αντιπροσωπευτικά της καριέρας τους από το “Twilight Time” μέχρι και το “Destiny”.
Οι STRATS ήταν σε δημιουργική διαδικασία και ετοίμαζαν το πρόσωπο που θα παρουσίαζε το συγκρότημα στην καινούργια χιλιετία.
Τον Απρίλιο του 2000 κυκλοφόρησε το single του “Hunting High and Low”, ενός κομματιού που έκανε τρομερή αίσθηση τότε, μιας και το άκουγες παντού, ακόμα και στους μη χαρακτηρισμένους ως ροκ ραδιοσταθμούς. Η αλήθεια είναι ότι ενώ είναι ένα πραγματικά καλό κομμάτι, είναι αντίστοιχα και ένα από τα πιο εμπορικά και “pop” που έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Ο δίσκος τον επόμενο μήνα, με τον τίτλο “Infinite”, ήρθε να αποδείξει το παραπάνω.
Η αλλαγή κατεύθυνσης σε πιο εμπορικές φόρμουλες που άρχιζε να γίνεται εμφανής στο “Destiny”, τώρα πλέον βγάζει μάτια στο “Infinite”. Η παραγωγή ήταν αρκετά soft με τα πλήκτρα να έχουν τον πρώτο ρόλο πολλές φορές, οι κιθάρες ήταν πιο χαμηλά από ότι έπρεπε, ενώ ακόμα και στα πιο heavy κομμάτια, το ρεφρέν τους ήταν όσο πιο ευκολοάκουστό γινόταν. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκείνο το άλμπουμ και μετά τους δόθηκε ο τίτλος “Dolphin Metal”, με σκοπό να χλευάσουν την μπάντα, παρμένο από το εξώφυλλο του άλμπουμ που δυο δελφίνια σχημάτιζαν το νούμερο 8, μιας και το “Infinite” ήταν και το 8ο δημιούργημα των Φιλανδών.
Εμπορικότατο άλμπουμ λοιπόν το οποίο όμως δεν παύει να είναι και καλό. Καλό; Ίσως ο καταλληλότερος τρόπος για να το περιγράψω είναι ότι οι καλές στιγμές είναι περισσότερες από τις αδιάφορες. Ξεχωρίζει το hit “Hunting High and Low”, το πολύ heavy “Phoenix”, τα επικά “Mother Gaia” και “Infinity”, ενώ άνω του μετρίου είναι το speed metal “Millenium” και το επίσης “popy” κομμάτι του άλμπουμ “A Million Light Years Away”. Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα κομμάτια ενώ είναι δουλεμένα, είναι και αρκετά αδιάφορα, όπως και η πρώτη απόπειρα του Johansson να γράψει τραγούδι για την μπάντα, με τον τίτλο “Glory of the World”.
Το άλμπουμ πούλησε όσο κανένα, χρυσοί δίσκοι σε αρκετές χώρες και η μεγαλύτερη περιοδεία που έκαναν ποτέ, παίζοντας συνολικά μπροστά σε πάνω από 300.000 κόσμο. Δεν ήταν όμως πλέον οι STRATS που αγαπήσαμε και αυτό επιβεβαιώθηκε και στην εμφάνιση τους στην χώρα μας.
17/12/2000
Rodon Club
Αυτή ήταν η τέταρτη επίσκεψη των Φιλανδών στην χώρα μας και θα ήμουν ψεύτης αν πω ότι το διασκέδασα. Τουλάχιστον όχι όσο τις προηγούμενες φορές. Το ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου αλλά η εμφάνιση αυτή ήταν πέρα για πέρα τυπική και επαγγελματική, χωρίς να βγάζει το “feeling” που υπήρχε παλιότερα. Επιπλέον η μπάντα είχε επαναπαυτεί στα κλασικά τις κομμάτια και κινδύνευε να χαθεί το όποιο στοιχείο της έκπληξης. Sold out ήταν και αυτό το live. Να στείλω την “εκτίμηση” μου σε συντάκτη τότε περιοδικού που πουλούσε τις προσκλήσεις σε παιδιά που δεν έβρισκαν πλέον εισιτήρια. Να είσαι καλά φίλε μου, μιας και άτομα σαν και σένα, δημιούργησαν την κατάντια που συναντήσαμε αργότερα σε πολλές άλλες συναυλίες. Άνοιξες τον δρόμο. Επίσης να τονίσω το γεγονός ότι είδα από κοντά τότε τον Tolkki για τρίτη φορά και μπορώ να πω ότι σε σχέση με τις άλλες δυο ήταν αρκετά βαρύς και μάλλον υπερβολικά πιωμένος.
1. Hunting High and Low
2. Millennium
3. The Kiss of Judas
4. Phoenix
5. Twilight Symphony
6. Distant Skies
7. A Million Light Years Away
8. Speed of Light
9. Infinity
10. Father Time
11. SOS
Encore:
12. Forever
13. Paradise
14. Black Diamond
Μετά το πέρας κα αυτής της περιοδείας, η μπάντα πήρε την απόφαση να διακόψει για λίγο το ασταμάτητο πρόγραμμα, δίσκος-περιοδεία και να αφιερώσουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους. Το διάλειμμα κράτησε για περίπου έναν χρόνο και για να καλύψει το μουσικό κενό, η Nuclear Blast έβγαλε μια αρκετά ενδιαφέρουσα συλλογή με τίτλο “Intermission”, που περιέχει b’ sides , διασκευές και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια.
Οι πρώτες μουρμούρες για ενδεχόμενη διάλυση της μπάντας, ξεκίνησαν την επόμενη χρονιά όταν τα προσωπικά άλμπουμ του Tolkki, με τον τίτλο “Hymn to Life” και του Kotipelo, με τίτλο “Waiting for the dawn”, βγήκαν στην αγορά και έδειχναν δυο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες. Ο δίσκος του Tolkki ήταν απόλυτα πειραματικός και δεν είχε καμιά σχέση με το metal. Αντίθετα ήταν μια κατάθεση ψυχής του καλλιτέχνη προς τον ακροατή και μέσω του άλμπουμ, περνούσε μηνύματα πίστης προς τον εαυτό που πρέπει να έχει ο καθένας μας, αλλά μάλλον με όλα αυτά που συνέβησαν αργότερα, πιο πολύ μια υπενθύμιση του Tolkki προς τον ίδιο του τον εαυτό ήταν. Από την άλλη πλευρά του τραγουδιστή των STRATS έχουμε ένα κλασικό metal άλμπουμ σε στυλ, RAINBOW, IRON MAIDEN και DIO με μια πιο φρέσκια παραγωγή.
Οι φήμες αυτές διαλύθηκαν όταν η μπάντα ξαναμπήκε στο στούντιο στα μέσα του 2002 για να δημιουργήσει ξανά. Κανείς όμως δεν περίμενε όσα επρόκειτο να συμβούν στα χρόνια που ακολούθησαν. Η συνέχεια στο επόμενο μέρος.
Γιώργος Καραγιάννης
Διαβάστε τα προηγούμενα τέσσερα μέρη του αφιερώματος εδώ:
