a
ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: DANTESCO
ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: MANILLA ROAD
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 58η: ………………….
Δεν έχει πρόλογο αυτό το Underground Scans. Δυστυχώς κάποιες φορές, πρέπει να γράφονται και τέτοια λόγια. Πριν λίγες μέρες, έφυγε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή ο Eric Morales, τραγουδιστής των epic doom metallers από το Puerto Rico DANTESCO. Και η σύμπτωση ήθελε τη στήλη να έχει ήδη έτοιμη μια θέση για το καινούργιο album της μπάντας, με τίτλο “El dia que murieron los dioses”. «Η ημέρα που πέθαναν οι θεοί», λοιπόν, θα συμπίπτει με τον καιρό που πέθανε και ο άνθρωπος που τη τραγούδησε. Οι DANTESCO έχουν γράψει τη δική τους, διόλου ασήμαντη ιστορία στην underground metal σκηνή, γραμμένη τα τελευταία περίπου 20 χρόνια. Το “El dia…” είναι το έκτο κατά σειρά άλμπουμ τους, και δεύτερο από τη στιγμή που άφησαν τα αγγλόφωνα τραγούδια και επέστρεψαν στη χρήση της μητρικής τους Γλώσσας. Έτσι, έχουμε κατά σειρά “De la mano de la muerte” (2005), “Pagano” (2008), “Seven years of battle” (2011), “We don’t fear your God” (2013), “Venancio” (2015) για να φτάσουμε στο σήμερα και την, όπως όλα δείχνουν, στερνή δισκογραφική δουλειά της μπάντας. Τραγουδιστές που να μπορούν να ερμηνεύσουν τα τραγούδια σίγουρα θα υπάρχουν εκεί έξω, αλλά όπως και να το κάνουμε ο Morales ήταν, εκτός από ιδρυτικό μέλος, «μορφή», όχι μόνο ερμηνευτικά, μα και γενικότερα σαν περσόνα. Πάμε τώρα στον δίσκο, όπου ακούμε doom metal απευθείας από τις ρίζες των CANDLEMASS και SOLITUDE AETURNUS, επικότατο, με εξαίσιες μελωδίες στις κιθάρες και φωνητικά πότε οπερατικά, πότε θρηνητικά, πότε με το απαιτούμενο γρέζι, στο ίδιο μήκος κύματος με τους Μαλτέζους FORSAKEN και τους Πολωνούς MONASTERIUM και EVANGELIST, για όσους ξέρουν. Ειδικά με τους δεύτερους και το πρόσφατο, προ διετίας έπος τους “Church of bones”, υπάρχει μεγάλη ομοιότητα. Οι τρεις διασκευές που οι Πορτορικανοί επιχειρούν, κάνουν φανερή τόσο την ανοικτή οπτική υπό την οποία βλέπουν τα πράγματα, όσο και την ικανότητά τους να κάνουν «δικό τους» το εκάστοτε τραγούδι. Η πρώτη είναι στο “Atrévete”, του μεγάλου Λατίνου τραγουδιστή José Luis Rodríguez, η δεύτερη στο “Salvo” των BOLT THROWER και η τρίτη στο “7 Gates of Hell” των VENOM. Οι DANTESCO λοιπόν όπως όλα δείχνουν, μας αποχαιρετούν με έναν εξαίρετο δίσκο, ο οποίος παίρνει τη θέση του στη κούρσα με τα καλύτερα της χρονιάς. Εμείς, αποχαιρετούμε με τη σειρά μας τον Eric, με στίχους που ο ίδιος τραγούδησε: “Tears to fill the sea were falling from the eyes of my mother, the falcon from inside my chest now fly away from her. From the clouds and over the mountains I can see her crying for me… I will ever be remembered as a warrior… as a man.” R.I.P Eric. (8 / 10)
Bandcamp / Facebook / Spotify / YouTube
Δεν ξεφεύγουμε από το επικό metal. Τον τελευταίο καιρό, η δισκογραφία των μεγάλων ηγετών-πατέρων του είδους, MANILLA ROAD, βιώνει ένα γενικό ρετουσάρισμα. Έφτασε λοιπόν και η σειρά των “The courts of Chaos” και “Spiral castle” να επανακυκλοφορήσουν, ηχογραφημένα αρχικά το 1990 και το 2002, αντίστοιχα. Για το πρώτο είχαμε μιλήσει και στο αφιερωματικό κείμενο για τα 30α γενέθλιά του, οπότε ας το περάσουμε εν τάχει. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Mark Shelton, αφουγκραζόμενος τις αλλαγές που διαδραματίζονταν γύρω του και όντας καλλιτέχνης που επιζητούσε τη πρόοδο, άλλαζε-προσάρμοζε τον ήχο της μπάντας, ώστε αυτή να μην ακούγεται παρωχημένη. Η στασιμότητα εξάλλου, είναι και ο καλλιτεχνικός θάνατος του μουσικού. Δίσκο με τον δίσκο λοιπόν, η μουσική των MANILLA ROAD γινόταν ολοένα και πιο βαριά, πιο «τραχιά», πιο «ακατέργαστη», πιο thrashy αν θες, χωρίς εννοείται να χάσει την επική ταυτότητά της. Στο “The courts of Chaos”, ο Shelton προσθέτει κάποια ατμοσφαιρικά και progressive rock στοιχεία από τους τρεις πρώτους δίσκους της μπάντας (που μικρή σχέση είχαν με τους αντίστοιχους λόγω των οποίων το group πέρασε στην ιστορία με χρυσά γράμματα, ωστόσο ήταν αριστουργηματικοί) και σε κάποια σημεία δημιουργεί μουσική ακόμη πιο ακραία, όπως στο “A touch of madness” και στο “(Vlad) The impaler”. Το “From beyond”, το “The book of Skelos” και η πραγματικά καταπληκτική διασκευή στο κλασσικό “D.O.A” των BLOODROCK είναι τα απόλυτα highlights του άλμπουμ. Με αυτόν τον δίσκο τελείωσε η δεύτερη «εποχή» (1983-1990) των Αμερικανών, μέχρι να έρθει η «αυγή» της τρίτης, το 2001, όταν και κυκλοφόρησε, από ένα ανανεωμένο line up, το “Atlantis rising”. Ο διάδοχός του, δεύτερος τη τάξει μετά την επανασύνδεση, ήταν το “Spiral castle”, και αυτό με τους Bryan Patrick στα φωνητικά, Mark Anderson στο μπάσο και Scott Peters στα τύμπανα. Κυκλοφόρησε έναν μόλις χρόνο μετά το “Atlantis rising”, γεγονός που δείχνει πρώτον τον δημιουργικό οίστρο στον οποίο βρισκόταν ο Shelton εκείνη την εποχή και δεύτερον, το πόσα καλά τραγούδια είχε στο συρτάρι του, τα οποία επανηχογράφησε και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά. Το “Spiral castle” είναι ίσως ένα από τα πιο αδικημένα MANILLA ROAD albums. Και αυτό γιατί έχει πολύ μεγάλες στιγμές, που σπανίως μνημονεύονται ακόμη και από τους οπαδούς (καλά, για παραέξω ούτε λόγος). Το ομώνυμο κομμάτι, το δεκάλεπτο, κολοσσιαίο “Merchants of death”, την oriental διλογία “Born upon the soul”/”Sands of time” (όπου ακούμε και τη μητέρα του Shelton στο βιολί)… μιλάμε για εκπληκτικές συνθέσεις, με καταπληκτική ατμόσφαιρα, που μπορούν με άνεση να υποσκελίσουν ακόμη και στιγμές του ενδόξου παρελθόντος. Τα περισσότερο βραχνά και γρυλιστά φωνητικά που πλέον δοκιμάζει ο Shelton καθιερώνονται και ταιριάζουν υπέροχα με τη μουσική ελαχιστοποιώντας την ένρινη χροιά του ερμηνευτή, κάτι που επεκτείνεται και στις παλαιότερες ερμηνείες και καθιστά το υλικό πιο ελκυστικό στον όχι τόσο ταγμένο οπαδό-ακροατή. Η τρίτη εποχή των MANILLA ROAD, που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς στο “Atlantis rising” και που έδωσε στη συνέχεια τούτο το διαμάντι καθώς και άλλα αριστουργήματα, δεν πρέπει να περνά στα αζήτητα. “Arise all ye faithful to the sword”, για μια φορά ακόμη!
ΥΓ: Όπως σε όλες τις επανακυκλοφορίες της High Roller, ο Patrick W. Engel έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στον ήχο. Αναζητήστε τα σε όλα τα καλά καταστήματα, όπως έλεγε και η γνωστή διαφήμιση.
Δημήτρης Τσέλλος
