Τα σαδομαζοχιστικά βίτσια του Σάκη Φράγκου συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς. Αυτή τη φορά όμως η διαστροφή του ξεπέρασε κάθε όριο καθώς μου ζήτησε να αξιολογήσω το περιεχόμενο του απόλυτου thrash άλμπουμ, του “Reign in blood” των SLAYER που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1986. Ορισμένα άλμπουμ δεν τα αγγίζουμε, είναι υπεράνω κριτικής και αξιολόγησης, οπότε να ξεκαθαρίσω εδώ ότι η σειρά των κομματιών που θα διαβάσετε παρακάτω έχει γίνει για καθαρά τυπικούς λόγους αλλά και αμιγώς υποκειμενικούς. Αυτά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Πριν ξεκινήσουμε όμως, αξίζει πιστεύω να πούμε λίγα λόγια για το παρασκήνιο αυτού του δίσκου.
Το “Reign in blood” είναι το τρίτο άλμπουμ των SLAYER και το πρώτο κάτω από την ετικέτα της Def Jam Recordings, μια επιλογή που, αν μη τι άλλο, προκάλεσε έκπληξη καθώς η εν λόγω εταιρεία εξειδικευόταν μέχρι τότε στο… hip hop! Παρόλα αυτά ο ιδιοκτήτης της εταιρείας και παραγωγός Rick Rubin ήταν αρκετά οξυδερκής ώστε να υπογράψει μαζί τους, ενώ από την άλλη, τόσο ο Dave Lombardo όσο και ο Jeff Hanneman είχαν εντυπωσιαστεί από τις δουλειές του παραγωγού. Ενδιαφέρον έχει να δούμε και πώς προέκυψε η μικρή διάρκεια του δίσκου (μόλις 29 λεπτά). Η επίσημη εκδοχή, σύμφωνα με τον Hanneman, είναι ότι η μπάντα έβρισκε αφόρητα βαρετό εκείνη την εποχή να επαναλαμβάνει τα ίδια riffs και κουπλέ δύο και τρεις φορές, και γι’ αυτό τα κομμάτια βγήκαν τόσο μικρά σε διάρκεια. Ο αστικός μύθος, όμως, θέλει τον ντράμερ Dave Lombardo να μπαίνει πρώτος στο στούντιο για να ηχογραφήσει τα μέρη του και να παίζει τόσο φρενιασμένα που, μοιραία, όταν πήγαν οι υπόλοιποι να ηχογραφήσουν δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουν το θυελλώδες τέμπο του. Να φανταστεί κανείς ότι η κασέτα του δίσκου είχε στην κάθε πλευρά του ολόκληρο το άλμπουμ! Φημολογείται ότι όταν ολοκληρώθηκε ο δίσκος ο Rubin μάζεψε τα μέλη της μπάντας και τους είπε. “Ξέρετε ότι η διάρκεια του δίσκου είναι απελπιστικά μικρή, έτσι;” με τους SLAYER να κοιτιούνται μεταξύ τους και να απαντούν “Και τι έγινε;”. Η κυκλοφορία του δίσκου έγινε με αρκετή καθυστέρηση καθώς η μπάντα έπρεπε να αντιμετωπίσει θέματα νομικής φύσεως, κυρίως για τους στίχους του “Angel of death”, αυτό όμως δεν εμπόδισε το “Reign in blood” να φτάσει μέχρι τη θέση 94 του Billboard μέσα σε έξι εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του και να γίνει χρυσό σε πωλήσεις, ενώ οι διακρίσεις που έχει πάρει από τότε είναι άπειρες. Καθόλου άσχημα για μπάντα του ακραίου ήχου, δεν νομίζετε; Όσο για το εξώφυλλο από τον Larry Carroll, τα σχόλια είναι περιττά. Από τα πιο χαρακτηριστικά εξώφυλλα metal δίσκου, ζοφερό και εφιαλτικό, θεωρείται πλέον κλασικό μέσα στη νοσηρότητα του.
Αρκετά όμως με τον πρόλογο. Ένας γόρδιος δεσμός είναι μπροστά μας και πρέπει να λυθεί. Ήρθε η ώρα να ξετυλίξουμε το κουβάρι και να δούμε το…..
The “Reign in blood” countdown
- “Epidemic”
Μοιραία από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε και η αρχή γίνεται με το “Epidemic”, ένα κομμάτι που, ενώ άλλες μπάντες θα σκότωναν για να το έχουν ηχογραφήσει, για τους SLAYER είναι απλά “άλλη μια μέρα στη δουλειά”. Εξαιρετικό τραγούδι, σε λίγο πιο χαμηλούς ρυθμούς από τα υπόλοιπα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απίστευτα πωρωτικό, και με στακάτο break.
- “Reborn”
Άλλος ένας thrash δυναμίτης, σε έναν δίσκο που μάταια ψάχνει κανείς να βρει ένα filler. Με μια ελαφριά punk χροιά, το “Reborn” είναι άλλο ένα κομμάτι που συναρπάζει με την ορμή και την ενέργεια του. Ο Araya για μια ακόμη φορά είναι καταιγιστικός ενώ ο Hanneman , σε άλλο ένα φαινομενικά ασύνδετο solo, (σήμα κατατεθέν των SLAYER) αφήνει τον ακροατή με το στόμα ανοιχτό. Τι έγραψαν πάλι οι άνθρωποι;
- “Necrophobic”
Και από εδώ και πέρα ξεκινά ο πραγματικός Γολγοθάς για τον δύστυχο συντάκτη αυτού του άρθρου καθώς αν οι δύο προηγούμενες θέσεις έκλεισαν σχετικά εύκολα, από εδώ και πέρα αρχίζει ένας απίστευτος πονοκέφαλος για την αξιολόγηση των υπολοίπων τραγουδιών. Με πόνο ψυχής, πραγματικά, τοποθέτησα σε αυτήν την θέση το “Necrophobic”. Το τραγούδι αυτό είναι και το “σφηνάκι” του δίσκου καθώς διαρκεί λίγο παραπάνω από ενάμισι λεπτό. Απλά, λιτά και περιεκτικά, όλεθρος. Σφυροκόπημα χωρίς έλεος και το riff, μονοκόμματο και τραχύ, παίρνει κεφάλια. Δεν είναι τυχαίο που οι Σουηδοί θεούληδες NECROPHOBIC εμπνεύστηκαν από ετούτο εδώ το κομμάτι το όνομα τους. Αυτή την ασύλληπτη ατμόσφαιρα που βγάζουν οι SLAYER μέσα σε 1:41 άλλοι προσπαθούν να την βγάλουν σε ολόκληρο δίσκο. Για αυτό οι SLAYER είναι αυτοί που είναι. Μια κατηγορία μόνοι τους.
- “Altar of sacrifice”
Επιστροφή σε γνώριμα λημέρια για τους SLAYER στο “Altar of sacrifice”, δηλαδή στα διαβόλια και τριβόλια. Τόσο θεματολογικά, όσο και μουσικά, το “Altar of sacrifice” θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο “Hell awaits”. Μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι γιατί η εξέλιξη του γίνεται αντίθετα από ό,τι συνήθως, ενώ δηλαδή ξεκινά με τις ταχύτητες στο κόκκινο, σταδιακά οι ρυθμοί πέφτουν και προς το τέλος το κομμάτι βαραίνει επικίνδυνα αφήνοντας την αίσθηση μιας επικείμενης καταστροφής.
Enter to the realm of Satan!
- “Jesus saves”
Άλλο ένα τραγούδι που συζητήθηκε αρκετά για τους στίχους του εκείνη την εποχή, καθώς καταπιάνεται με την θρησκεία, και οι SLAYER δεν χάνουν την ευκαιρία να τα χώσουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, που για πολλούς θεωρήθηκε προσβλητικός. Φοβερό κομμάτι με καυστικούς στίχους από τον King που ξεκινά αργόσυρτα και εξελίσσεται σε έναν κακό χαμό. Από τα κομμάτια που θεωρούνται fan favorites, αν και, μεταξύ μας, τι να ξεχωρίσεις σε αυτό το άλμπουμ…
Jesus saves, no words of praise
No promised land to take you to
There is no other way
- “Criminally insane”
Από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια ετούτο εδώ. Το “Criminally insane” ανοίγει την δεύτερη πλευρά του δίσκου με μια άκρως ψαρωτική εισαγωγή από τον Dave Lombardo, έναν Lombardo που, δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι σε όλο το άλμπουμ κλέβει την παράσταση. Τραγούδι με πολλές εναλλαγές στο ρυθμό του, το “Criminally insane” είναι μάλλον το πιο… ας πούμε ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου και έχω την εντύπωση ότι είναι το πιο υποτιμημένο, όσο μπορεί να υποτιμήσει κανείς ένα τόσο αριστουργηματικά ενορχηστρωμένο έπος. Από τα αγαπημένα κομμάτια και των ίδιων των SLAYER καθώς το κυκλοφόρησαν και σε remix, σε μια έκδοση που μπορείτε να βρείτε στην επανέκδοση του άλμπουμ.
- “Piece by piece”
Προσεγγίζοντας σιγά σιγά την κορυφή , φτάνουμε στην τέταρτη θέση και στο χαοτικό “Piece by piece”. Mid tempo εισαγωγή μέχρι να αρχίσει το ξύλο στο mosh pit. O ρυθμός είναι καταιγιστικός, το riff είναι αυτό που θα λέγαμε, πριονοκορδέλα, ενώ η απουσία solo ουδόλως επηρεάζει την ποιότητά του. Κλασικό κομμάτι SLAYER που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για το ποιοι ήταν, είναι και θα είναι οι αδιαφιλονίκητοι Βασιλιάδες του thrash. Με απλά λόγια…
Modulistic terror
A vast sadistic feast
The only way to exit
Is going piece by piece
- “Postmortem”
Εδώ έχουμε ένα από τα πιο μοχθηρά και νοσηρά τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι SLAYER. Υποβλητικό, σχεδόν τελετουργικό mid tempo, μέχρι τα μισά του περίπου και μετά…. αρχίζει η σφαγή. “Do you want to die”, ουρλιάζει σε κάποια στιγμή ο Araya και πραγματικά είναι να σε πιάνει τρόμος ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Όπως στο “Piece by piece”, έτσι και στο “Postmortem” δεν υπάρχει solo, αλλά με τον χαμό που συντελείται, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Κολασμένη σύνθεση, άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν της δεύτερης θέσης, δεν είναι τυχαίο ότι και στα live τα απέδιδαν back to back όπως ακριβώς και στο άλμπουμ.
- “Raining blood”
Παίζοντας έξυπνα με τον τίτλο του δίσκου, το “Raining blood” που κλείνει αυτό το αριστούργημα είναι απλά ένα φανταστικό κομμάτι. Εισαγωγή με βροχή, βροντές, και αυτό το χαρακτηριστικό riff που δεν μπορείς να ξεχάσεις όσα χρόνια και αν περάσουν. Η κόλαση έρχεται στη γη και κυριολεκτικά βρέχει αίμα .Έχει διασκευαστεί άπειρες φορές, από τους MALEVOLENT CREATION και τους VADER μέχρι την… Tori Amos! Ρυθμικό κατά βάση, το κομμάτι εξελίσσεται κλιμακωτά μέχρι τη στιγμή που ο Araya δηλώνει με έμφαση “Now I shall reign in blood” και το μακελειό που συντελείται από εκεί και πέρα δεν έχει προηγούμενο με τα παρανοϊκά solos των King και Hanneman. Το “Raining blood” πάντα ήταν από τα συναυλιακά highlights των SLAYER, με αποκορύφωμα το DVD “Still reigning” όπου τα μέλη της μπάντας λούζονται στο αίμα παίζοντας το κομμάτι, όπως θα δείτε και παρακάτω. Το απόλυτο soundtrack για την Αποκάλυψη.
- “Angel of death”
Δεν θα μπορούσε να βρίσκεται άλλο στην πρώτη θέση. Ίσως το πιο κλασικό κομμάτι των SLAYER, το διαβόητο “Angel of death” , συζητήθηκε πολύ ακόμα και πριν την κυκλοφορία του δίσκου, καθώς οι στίχοι του αναφέρονται στον Josef Mengele και τα “πειράματα” του στο στρατόπεδο του Άουσβιτς κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοί ακριβώς οι στίχοι όχι μόνο καθυστέρησαν την κυκλοφορία του δίσκου αλλά στάθηκαν και η αιτία να κατηγορηθούν οι SLAYER ως ναζιστές. Η μπάντα, και πιο συγκεκριμένα ο Hanneman, λάτρης της ιστορίας αλλά και υπεύθυνος για τη μουσική και τους στίχους του εν λόγου ΕΠΟΥΣ απάντησε δηλώνοντας ότι “Δεν χρειάζεται να αναφέρω στους στίχους αν αυτός (ο Mengele) ήταν κακός άνθρωπος. Δεν είναι προφανές;”. Εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το “Angel of death” δίνει ακριβώς το στίγμα του μακελειού που πρόκειται να επακολουθήσει. Εισαγωγή με ένα μοχθηρό riff μέχρι να μπει η χαρακτηριστική κραυγή πολέμου του Araya που δίνει το έναυσμα για τον απόλυτο όλεθρο. Σφυροκόπημα χωρίς ανάσα, φανταστικό break, ασύλληπτο άσμα, το “Angel of death” είναι το κομμάτι που παραδοσιακά θα έκλεινε τις συναυλίες των SLAYER από εκείνη την εποχή και μετά και θα ισοπέδωνε τα πάντα στο πέρασμα του. Έχει συμπεριληφθεί και σε αρκετά soundtrack ταινιών και προσωπικά ακόμη θυμάμαι το headbanging που έριξα στον κινηματογράφο όταν είδα το Gremlins II και ακούστηκε το break του τραγουδιού. Φήμες λένε ότι χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς ως μέσο ανάκρισης στον πόλεμο με το Ιράκ…. Ενδιαφέρον, τέλος, παρουσιάζει η λεπτομέρεια για την περίφημη κραυγή του Araya. Αυτή ήταν ιδέα του Hanneman και ο αγαπημένος Χιλιανός έκανε αρκετές δοκιμές, μέχρι να καταλήξουν σε αυτήν που μπήκε στο δίσκο και αυτή που χρησιμοποιήθηκε ήταν η πρώτη που επιχείρησε. Τραγούδι που βρίσκεται στο πάνθεον του μεταλλικού στερεώματος.
Monarch to the kingdom of the dead.
BONUS: “Aggressive perfector”
Πιο πάνω αναφερθήκαμε στην επανέκδοση του δίσκου όπου υπάρχει το remix του “Criminally insane” αλλά και άλλο ένα τραγούδι για το οποίο εκτιμώ ότι θα ήταν άδικο να μην γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά. Ο λόγος φυσικά για το “Aggressive perfector”, ένα τραγούδι που συναντήσαμε πρώτη φορά στο EP “Haunting the chapel” του 1984 αλλά και σε κάποιες εκδόσεις του “Live undead” του 1985. Ένα πολύ δυνατό ούτως ή άλλως thrash κομμάτι, εδώ παίρνει άλλη διάσταση καθώς οι SLAYER το προσαρμόζουν στα πλαίσια του “Reign in blood”. Προσαρμόζουν, είπα; Γράψτε λάθος, καθώς εδώ οι SLAYER ακούγονται αχαλίνωτοι, ανεβάζουν και άλλο την ταχύτητα του και του αλλάζουν τα φώτα. Φανταστείτε ότι η νέα εκτέλεση είναι ένα ολόκληρο λεπτό πιο σύντομη από την πρωτότυπη. Γιατί; Επειδή είναι οι SLAYER και γιατί μπορούν!
Φτάσαμε στο τέλος για μια ακόμη φορά, και τι λόγια να πει κανείς στον επίλογο μιας διαδικασίας βασανιστικής αλλά και τόσο απολαυστικής παράλληλα, να προσπαθείς να αξιολογήσεις τα τραγούδια ενός δίσκου σαν αυτόν. Το “Reign in blood” δεν είναι ένας απλός thrash δίσκος. Είναι ο δίσκος που οριοθέτησε μια ολόκληρη μουσική σκηνή και η επιρροή του είναι έντονη ακόμη και σήμερα. Ποτέ κανείς δεν ακούστηκε έτσι πριν από αυτόν και, με εξαίρεση ίσως τους DARK ANGEL και το “Darkness descends” που κυκλοφόρησε ένα μήνα αργότερα την ίδια χρονιά, κανείς μετά από αυτόν. Ούτε καν οι ίδιοι οι SLAYER καθώς, σοφά σκεπτόμενοι, άρχισαν να εμπλουτίζουν τον ήχο τους με άλλα στοιχεία στις επόμενες δουλειές τους. Αγέρωχο και διαχρονικό, το “Reign in blood” μπορεί να μην είναι το καλύτερο άλμπουμ των SLAYER (προσωπικά κυμαίνομαι ανάμεσα στα “Show no mercy” και “Hell awaits”), είναι όμως το πιο εμβληματικό thrash άλμπουμ, ένα άλμπουμ που έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο χώρο του metal γενικότερα. Μνημειώδες!
Α, και για να μην ξεχνιόμαστε….
SLAYER ‘TILL DEATH.
Θοδωρής Κλώνης
