Το τέταρτο άλμπουμ των Conspirators και του Myles Kennedy που πλαισιώνουν των Slash, είναι άλλη μια αφορμή να αγαπήσει κάποιος το hard rock. Το “4” μας θυμίζει πώς γραφόταν τα άλμπουμ την δεκαετία του ’80 και πιο πριν. Τότε που τα συγκροτήματα έγραφαν, πρόβαραν και ηχογραφούσαν μαζί. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, το άλμπουμ δεν είναι καλογυαλισμένο, αλλά έρχεται με μια ωμή προσέγγιση και μια αισθητική που παραπέμπει στους AC/DC, τους ROLLING STONES ή τους παλιούς GUNS N’ ROSES. Είναι από τους δίσκους που γουστάρεις να ακούς σε βινύλιο, στην διαπασόν. Δεν είναι από αυτούς που ακούγονται τέλεια στο mp3 ή το YouTube, λες και το κάνουν επίτηδες για να σνομπάρουν την σύγχρονη τεχνολογία.
Μουσικά, μου θύμισε περισσότερο το πρώτο άλμπουμ του Slash, με τους προσκεκλημένους τραγουδιστές και το πρώτο που έκανε με τους Conspirators, αμέσως μετά. Το “4” είναι μια επιστροφή στις ρίζες για τον Slash και είναι φτιαγμένο για να παίζεται ζωντανά, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Μπορεί η απόφαση να γράψουν στο Nashville, να μην επηρέασε την ίδια την μουσική που συνέθεσαν, όμως σίγουρα έπαιξε ρόλο σε αυτή την οργανική προσέγγιση, την πιο απλοϊκή rock αισθητική, τον αναλογικό ήχο τους.
To “The river is rising” είναι ένας χείμαρος που σε παρασέρνει με τα ξεσηκωτικά ριφ του μαέστρου και την μελωδία που τόσο εύκολα σου καρφώνεται στο μυαλό. Στο σόλο μάλιστα, ο κιθαρίστας βγάζει από την τσέπη του, μια κλασική GNR συνταγή, ανεβάζει ταχύτητα και τα σπάει όλα, κάτι που επαναλαμβάνει στο κλείσιμο του κομματιού. Ακούγοντας το “C’ est la vie” πιάνεις την ομορφιά ενός τραγουδιού που επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς, ενώ το voice box που χρησιμοποιεί ο Slash αποτελεί άλλη μια επιβεβεβαίωση Στο “Fill my world” θαρρείς πως γράφουν ένα δεύτερο μέρος του “Sweet child o’mine” με το χαρακτηριστικό κιθαριστικό μέρος που επαναλαμβάνεται να σε ταξιδεύει στο 1987. Αν κάτι του λείπει, είναι μια πιο έντονη απόδοση από τον Kennedy.
Από την άλλη υπάρχουν τα “The path less followed” , “Actions speak louder than words”, “Call of the dogs”. Όλα τους γεμάτα από την ποιότητα και την ιδιοφυία του Slash. Ξεχειλίζουν από την κιθαριστική του προσωπικότητα, τόσο στα ριφ, όσο και στην δομή τους και παραπέμπουν σε όλα τα συγκροτήματα με τα οποία έχει παίξει. Ιδιαίτερα το πρώτο, έχει ένα καταπληκτικό σόλο που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
To “Spirit of love” είναι μια ευχάριστη έκπληξη με την ανατολίτικη μελωδία του, αλλά και την υποτονική του αρχή, που δανείζεται κάτι από την συνταγή των ALICE IN CHAINS, αλλά όμως ανεβαίνει στη γέφυρα και κορυφώνεται στο ρεφραίν. “If this is just a dream, I’m never waking up” τραγουδά εδώ ο Myles Kennedy, του οποίου την φωνή τόσο λατρεύω. Ο τύπος οτιδήποτε κι αν τραγουδήσει, λες και το κάνει αβίαστα, ακόμα και στις πιο δύσκολες αλλαγές. Γενικά όμως, σε αυτό τον δίσκο, δεν πιέζεται και συχνά έγραψε λες και τραγουδούσε σε πρόβα. Είναι απολαυστικός όμως, όπως και ο Brent Fitz, ο drummer που περίτεχνα γεμίζει κάθε τραγούδι όλο και με κάποια εξυπνάδα, που τις περισσότερες φορές περνά απαρατήρητη.
Για ένα άλμπουμ που προέρχεται από μια περίοδο απουσίας, λόγω της καταραμένης πανδημίας, το “4” έχει όλα αυτά που τόσο αγαπάμε στον Slash. Παράλληλα, με την έλλειψη συναυλιών (πότε θα επανέλθουν;) προσφέρεται και ως ιδανικό υποκατάστατο, με την live-ατμόσφαιρα που έχει. Μάλιστα, αυτό αντικατοπτρίζεται και στην απόπειρά τους να παίξουν όλο το άλμπουμ (και κάτι παραπάνω) ζωντανά σε μια μαγνητοσκοπημένη εμφάνιση στα Studios 60 και που μπορείτε να απολαύσετε στο YouTube.
Πιστεύω πως θα το αγαπήσουν όλοι οι φίλοι των VELVET REVOLVER και των GUNS N’ ROSES, γιατί απλούστατα έχει όλα τα στοιχεία που ορίζουν το αμερικανικό hard rock, τον αυθορμητισμό, την ένταση και την μαγεία του Slash. Αν και χρειάζεται αρκετά ακούσματα για να μπεις στο πετσί του, το “4” σε κερδίζει, σε αγκαλιάζει και γίνεται ένας μόνιμος σύντροφος, όχι μια περιστασιακή περιπέτεια.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
