Δεν χρειάζομαι προσωπικά μια αφορμή για να μιλήσω για το απόλυτο instrumental τρίο της σύγχρονης prog/fusion σκηνής, των Guthrie Govan, Marco Minnemann και Bryan Beller που απαρτίζουν το γκρουπ THE ARISTOCRATS. Αν, καλή ώρα, ακολουθείς τους εν λόγω μουσικούς στις σόλο καριέρες τους και στα πολλά άλλα συγκροτήματα όπου έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς (STEVEN WILSON, JOE SATRIANI, LEVIN MINNEMANN RUDDESS, WITHERFALL και άλλα), τότε η μοναδική εκείνη φορά όπου συναντιόνται και οι τρεις, αποτελεί αναμφίβολα μια υπόσχεση ποιοτικής μουσικής, έστω εκλεκτικής. Οι THE ARISTOCRATS είναι ένα μικρό μεν συγκρότημα αλλά με καθολική αναγνώριση από οπαδούς δε του γενικότερου prog rock/metal/fusion και guitar hero χώρου, το τελευταίο φυσικά για τον κεντρικό σολίστα και εν γένει εξωγήινο κιθαρίστα Guthrie Govan. Με μια γερή δισκογραφία στις πλάτες τους και μια φήμη που ολοένα και γιγαντώνεται, επανέρχονται για μια μικρή αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα κυκλοφορία παίζοντας επιλεγμένα κομμάτια από τη δισκογραφία τους, με κάποια έμφαση στο “You know what…?” του 2019, με τη συνοδεία της Primuz ορχήστρας μουσικής δωματίου και υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Wojtek Lemanski.
Η όλη ιδέα προέκυψε εντελώς τυχαία, όταν το συγκρότημα βρήκε στο YouTube μια επανεκτέλεση ενός κομματιού τους από την ορχήστρα, που τους εξέπληξε θετικότατα. Η επόμενη κίνηση ήταν να προτείνει το ίδιο το συγκρότημα μια συνεργασία και ουσιαστικά ένα νέο μιξάρισμα επιλεγμένων κομματιών τους με την προσθήκη της ορχήστρας. Το άλμπουμ είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο μέσω Bandcamp.
Εδώ λοιπόν ακούμε εννιά κομμάτια και πάνω από 70 λεπτά μουσικής όπως μας έχει μάθει το συγκρότημα αλλά με τη συνοδεία εγχόρδων. Το στοίχημα αυτό δεν αποφέρει πάντοτε καρπούς και συχνά δεν απαντάται καλή όσμωση μεταξύ rock/metal και κλασσικών ensemble. Εδώ πιστεύω πως τους «βγήκε» και με το παραπάνω, ειδικά στα πιο μελωδικά, απαλά και λιγότερο ξεσαλωμένα κομμάτια, όπως το υπέροχο “Last orders” ή το επικό “The ballad of Bonnie & Clyde” που είναι ότι πιο prog έχουν γράψει οι THE ARISTOCRATS. Όπως ήλπιζα, τα κλασσικά όργανα εδώ προσφέρουν παραπάνω χρώμα και υφές, δένουν άψογα με το rhythm section και την οργιώδη και δυνατή κιθάρα του Govan που φυσικά παραμένει το κορυφαίο σόλο όργανο στο όλο σύνολο. Επομένως, το κλασσικό ensemble δεν παραμένει στο φόντο ούτε όμως υποσκελίζει το ίδιο το συγκρότημα και το rock feeling. Στα κομμάτια που προανέφερα, τα έγχορδα τονίζουν τη μελωδία και εξαίρουν τις απαλές και μελωδικές στιγμές, ενώ στα πιο «κουφά» κομμάτια όπως “Jack’s back”, “Ohhh nooo” και “Stupid 7” δημιουργούν ένα ακόμα πιο έντονο τζαζ χαλί στο οποίο πατάει το συγκρότημα. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει George Gershwin και μιούζικαλ, προσδίδοντας έναν απρόσμενα κινηματογραφικό χαρακτήρα, πράγμα που θα ήθελα στο μέλλον να ζήσω ζωντανά. Για μένα είναι «ναι» με πολλά θαυμαστικά. Το άλμπουμ αυτό πρόκειται για μια ωραιότατη προσθήκη στη μέχρι τώρα δισκογραφία των THE ARISTOCRATS και μικρή προθέρμανση για το επόμενο άλμπουμ που ελπίζω δεν θα αργήσει και στο οποίο, ποιος ξέρει, ίσως να ακούσουμε ψήγματα ενός συνόλου εγχόρδων.
Φίλιππος Φίλης
