Στα ελληνικά, ο τίτλος του δίσκου “Meir” σημαίνει «περισσότερο». True story, μιας και προφανώς η μπάντα μας δίνει νέο υλικό, αλλά και μετά από εκείνο το ντεμπούτο – πυρηνική βόμβα πριν από τρία χρόνια, ποιος δεν ήθελε άλλο τόσο; Για τους βαμμένους οπαδούς ούτε λόγος, για τους πιο συνεσταλμένους αλλά αντικειμενικούς, σίγουρα ο δίσκος ανήκει στις κυκλοφορίες της χρονιάς και για τους haters ισχύει πάλι το ίδιο, οι οποίοι ύπουλα περιμένουν κρυμμένοι στις γωνίες τους αλά Gollum να κράξουν, ακόμη κι αν χρειαστεί να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι! Με λίγα λόγια, την κυκλοφορία του “Meir” την περιμένει ολόκληρος ο (σχετικός) κόσμος, γιατί οι KVELERTAK με το ομώνυμο ντεμπούτο τους έδειξαν πως έχουν τη στόφα της μεγάλης μπάντας, κι εδώ θα αποδείξουν αν είναι όντως μεγάλη μπάντα. Έχοντας πιάσει πλήρως τον παλμό της εποχής, όπου ετερόκλητα μεταξύ τους είδη ανακατεύονται στη χύτρα ώστε να βγει μαγικός ζωμός (τα 00’s στιγματίστηκαν από αυτή την τάση), συνδύασαν άριστα black metal, rock ‘n’ roll και hardcore punk, δίνοντας του ενέργεια τέτοια, ικανή να ξορκίσει τη Regan από τον «Εξορκιστή», χωρίς σταυρούς, αγιασμούς και κουραφέξαλα, αλλά με 2 – 3 μπάτσες για να στρώσει.
Όσοι περιμένατε η πρώτη νότα να σας πιάσει από το σβέρκο και να σας διαολοστείλει με κατακεφαλίδι αλά Hulk, τρία τετράγωνα πιο πέρα (όπως έκανε ο πρώτος δίσκος), αρχικά, μπορεί και να απογοητευθείτε. Το πρώτο κομμάτι “Apenbaring” (δηλ. «Αποκάλυψη»), λειτουργεί περισσότερο σαν intro, αλλά είναι ικανό να κολάσει ακόμη και τον απόστολο Ιωάννη. Το “Spring Fra Livet” είναι ένα τυπικό – αλλά πολύ καλό – black ‘n’ roll κομμάτι που θυμίζει μόνο KVELERTAK (και αυτό είναι credit), και στο “Trepan” (δηλ. «Πριόνι χειρουργού), θα σολάρατε ακόμη και πάνω σε πριόνι με το κορυφαίο lead του. Η συνέχεια με τα “Bruane Brenn” και “Evig Vandrar” είναι το peak του δίσκου, με το πρώτο να αποτελεί συναυλιακό anthem με ρεφρέν που θα σας κάνει να ανοιγοκλείνετε στόματα χωρίς να έχετε ιδέα τι λέτε, και lead – τσάμικο για επικές στιγμές στα pit, και το δεύτερο να αποτελεί το σύγχρονο ύμνο του headbanging, κομμένο και ραμμένο για συναυλίες από την τελευταία υπόγα, μέχρι και την μεγαλύτερη αρένα. Το ανατολίτικο lead του “Snilepisk” θα το λάτρευαν και οι κόμπρες, και το “Motorbreath” σημείο του “Manelyst” στο 2:18 θα σε κάνει να γκαρίξεις «ΜΟΝΟ ΘΡΑΑΑΑΑΣ»! Οι διάρκειες ξεφεύγουν με την τριάδα των “Nekrokosmos”, Undertro” και “Tondenbrak”, αλλά αυτό δε σημαίνει πως το ‘ριξαν στο “prog”, απλά τα δεύτερα μισά και των τριών κομματιών αποτελούν στην ουσία ψυχεδελικά τζαμαρίσματα που δένουν έξυπνα με τα κύρια μέρη τους στο πρώτο μισό. Όσο για το ομώνυμο “Kvelertak” που κλείνει το «πανηγύρι», εμφανώς φτιάχτηκε για να κλείνει και τις συναυλίες τους παντού, ως το δικό τους “Iron Maiden”, και έχει όλα τα φόντα για να το πετύχει.
Η track by track ανάλυση πολλές φορές μπορεί να καταντήσει βαρετή, αλλά η μαγκιά στους Νορβηγούς είναι πως ΚΑΘΕ κομμάτι τους, έχει ένα σημείο που το κάνει να ξεχωρίζει. Αυτό βέβαια δε φτάνει αν η υπόλοιπη σύνθεση κάνει κατασκήνωση στη χωματερή, αλλά είπε κανείς κακό λόγο; Οι συγκρίσεις με το ντεμπούτο είναι αναπόφευκτες, οι διαφορές ελάχιστες. Τούτο ‘δω είναι λιγότερο πιασάρικο, αλλά έχει την ιδιότητα του grower, καθώς αποκαλύπτει τις χάρες του με τα ακούσματα. Το rock ‘n’ roll στοιχείο είναι πιο έντονο, και σε αυτό βοηθάει και η ελαφρώς πιο «ζεστή» και διαφοροποιημένη παραγωγή του Kurt Ballou (ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει). Τα leads του από την άλλη είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση, μιας και παρουσιάζουν φοβερή αντίληψη της μελωδίας και προσωπικότητα, πράγμα σπάνιο, αν σκεφτούμε πως το solo πέθανε και αναστήθηκε σαν τον Λάζαρο! Το σημείο στο οποίο χάνει σε σχέση με το “Kvelertak”, ίσως είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας, κάτι για το οποίο δύσκολα μπορείς να τους κατηγορήσεις μιας και ο ήχος είναι δικός τους…Food for thought κατάσταση, αλλά στην τελική, δε χωράν nerd – οσύνες εδώ. Οι KVELERTAK, είναι η μπάντα που θες να ακούς στο τελειωμένο bar, αφού έχεις πιει 15 μπύρες και έχεις όρεξη για καυγά, η μπάντα που θα σου δώσει τα guts να δείρεις ΕΣΥ αυτούς που σε πείραζαν τόσα χρόνια στο σχολείο, η μπάντα που θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη του πέταλου των φανατικών της Viking FK (ομάδα ποδοσφαίρου του Stavanger, τόπος καταγωγής των Νορβηγών). Οι KVELERTAK είναι τόσο μπουνταλάδες, που θα κάνουν ακόμη και γυναίκα να φτύσει στο δρόμο μια ροχάλα να, και να νιώσει περήφανη γι’ αυτό. Οι KVELERTAK, ΕΙΝΑΙ μεγάλη μπάντα… Το πόσο, θα δείξει.
8 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
Υ.Γ. Φέρτε πίσω την κουκουβάγια!
