Το πρώτο εξάμηνο του 2013 μας έχει ήδη αφήσει και η λεγόμενη οπισθοφυλακή του doom μας έχει δώσει τα μυαλά στο χέρι. Γνωστοί “σεσημασμένοι” (PROCESSION, BLACK OATH) αλλά και “νιούφηδες” στο κουρμπέτι (FUNERAL CIRCLE)… Τους MEMORY GARDEN δεν τους αναφέρω μιας και με το “Doominion” έχουν ξεφύγει ακόμα περισσότερο από τον αργόσυρτο, μελαγχολικό ήχο έτσι όπως μας είχε συσταθεί στις πρώτες τους δουλειές. To doom metal έχει ανέβει επίπεδο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και αδιαπραγμάτευτο. Διεκδικεί πλέον το κομμάτι από την πίτα που του αναλογεί. Και μπορεί να μην έχει την ίδια βαρύνουσα σημασία για τους λάτρεις του ευρύτερου ήχου (το λεγόμενο doom/occult rock έχει πάρει ήδη την μερίδα του λέοντος) αλλά δεν σκοπεύει να παραδώσει το πνεύμα του. Βουτηγμένο στα δικά του ιδανικά, παλεύοντας με τους δαίμονες μέσα του που ώρες ώρες φαίνεται να του κατατρώουν την σάρκα… Κι όμως… Βρίσκει το ψυχικό σθένος να σηκώσει κεφάλι. Κι ας μετράει μία μία της πληγές του.
Θα σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου… Είμαι επιρρεπής σε ότι μου θυμίζει διαρκώς πως το doom οφείλει να είναι πρώτα επικό και heavy και μετά όλα τ’ άλλα. Συνεπώς, οι EVANGELIST (επιτέλους ήρθαμε στο προκείμενο), τηρούν την πρώτη και σημαντικότερη παράμετρο. Βρίσκουμε τα χνώτα μας… “Τακιμιάζουμε” στο μουσικό κομμάτι… Στην μεγάλη των CANDLEMASS σχολή ανήκουν και δεν το έκρυψαν ούτε στο ντεμπούτο τους. Στο “In partibus infidelium” κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο με απορία και τσιμπιόμασταν να δούμε αν όντως κάποιος μας κάνει πλάκα ή τελικά αυτοί οι μυστήριοι τύποι που ήρθαν από το πουθενά και εκτός από ήθος και σεβασμό στις αξίες που πρέσβευαν, επιδίωκαν να βάλουν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στο ιδίωμα… Η αποστομωτική απάντηση έρχεται με το “Doomicanes”!!! Φοβόμουν πως δύσκολα θα επαναλάμβαναν το θαυμαστό αποτέλεσμα του προκατόχου του αλλά οι διαθέσεις των Πολωνών είναι άγριες! Απλώνουν ακόμα περισσότερο το πέπλο του epic/doom στον ήχο τους, παρά το “τραβηγμένο” των συνθέσεων τους, διαπιστώνεις πως δεν πλατυάζουν αλλά οι μεγάλες διάρκειες είναι απαραίτητες για να εκφράσουν τα έντονα συναισθήματα τους (πόνος και μεγαλοπρέπεια, χέρι χέρι όμως)… Πένθιμες κιθάρες (που ΞΕΡΟΥΝ να σολάρουν όμως, σε αντίθεση με πολλούς, πάρα πολλούς άλλους, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει σόλο), θρηνητικά φωνητικά, στοιχειωμένη ατμόσφαιρα… Αναθεματισμένο doom πόσο με αρρωσταίνεις; Ιδανικός επίλογος με το μεγαλειώδες “Militis fidelis deus”, με τις λέξεις να έχουν στερέψει πλέον… Α, μην το ξεχάσω… Και με white στιχουργική… Κόντρα στο ρεύμα της εποχής…
8 / 10
