Μπορεί να μην είμαι από τους τύπους που μπαίνουν και ποστάρουν αδιάκοπα τις απόψεις μου στο διαδίκτυο σχετικά με οτιδήποτε, αλλά πάντοτε διαβάζω τις τάσεις που επικρατούν στον κόσμο, είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ μαζί τους. Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον διάβαζα λοιπόν διάφορα σχόλια σχετικά με τη συναυλία των BON JOVI, την οποία δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω και άσχετα με την κριτική για την απόδοση του συγκροτήματος, βρέθηκα μπροστά σ’ έναν κυκεώνα από μπινελίκια για τον άσχετο με τη rock μουσική κόσμο, που ήταν παρών στη συναυλία.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του μεταλλά στην Ελλάδα κι όχι μόνο, είναι ότι θεωρεί κτήμα του όλα τα συγκροτήματα που γουστάρει και δεν ανέχεται ανθρώπους έξω από το «κύκλωμα», να ακούνε αυτά που ακούει αυτός. Για παράδειγμα, έβλεπα παιδιά 20 ετών, που όταν ο BON JOVI έκανε τις πραγματικά μεγάλες επιτυχίες του (“Runaway”, “You give love a bad name”, “Living on a prayer” κτλ), ήταν αγέννητα, να έχουν ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων αναφορικά με τους «επώνυμους» της show biz που ήταν στο ΟΑΚΑ και όλους όσους ήταν άσχετοι με το rock/metal. Δεν διαφωνώ, ότι δεν είναι ωραίο το θέαμα να βλέπεις δήθεν celebrities της πλάκας, να προσπαθούν να πάνε σε μία συναυλία μόνο και μόνο για τα πλάνα του Star, αλλά δεν νομίζω ότι όταν θέλεις να δεις μια συναυλία τόσο πολύ, σε χαλάνε οι επώνυμοι στα VIP… Μην ξεχνάμε ότι και στους AC/DC ήταν επίσης πολύς άσχετος κόσμος, αλλά δεν έγινε τέτοιος χαμός στο διαδίκτυο. Αυτό που δεν μπορεί ο μέσος οπαδός να καταλάβει, είναι ότι για να φτάσει ο Bon Jovi να πουλάει περισσότερα από 100.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως, δεν αρκεί το αμιγώς hard rock κοινό, αλλά –sorry guys- αν δεν το έχετε καταλάβει, ο Bon Jovi είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του mainstream και τον ακούνε από τους σκυλάδες, μέχρι τους μεταλλάδες. Αν δεν τον ακούγανε όλοι αυτοί, στο ΟΑΚΑ θα ήταν 10-15.000 μάξιμουμ και η αμοιβή του καλλιτέχνη δεν θα είχε εφτά ψηφία.
Αλλά τι να πει κανείς, όταν η νοοτροπία των –και καλά underground hard rockers- που το μόνο που τους νοιάζει είναι να βρουν από το internet κάποια μπάντα που να την ξέρουν μόνο αυτοί, για να κοκορεύονται. Εδώ έφτασαν σε σημείο να λένε ότι οι CRASHDIET έγιναν mainstream επειδή στην Ελλάδα τους ακούνε 250 άνθρωποι (τόσοι αν δεν κάνω λάθος πήγαν στο live τους και πολύ λιγότεροι από τους μισούς, αγοράζουν τους δίσκους τους). Η φιγούρα είναι δύσκολη την εποχή του youtube και του free downloading παίδες! Τη δεκαετία του ’80 και του ’90, υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι αυτό ακριβώς που περιέγραψα, δημιουργώντας cult status σε συγκροτήματα για να πουλήσουν δίσκους.
Λοιπόν, για να μην μακρηγορούμε, καλό είναι να πάμε σε μία συναυλία για να διασκεδάσουμε, να πιούμε τις μπύρες μας, να δούμε φίλους και φυσικά μία αγαπημένη μας μπάντα. Όλα τα υπόλοιπα είναι για το θεαθήναι και για να κάνουμε εντύπωση στο facebook. Θα επανέλθω λίαν συντόμως με το συγκεκριμένο ζήτημα πάντως. Έχω τις κεραίες μου ανοιχτές…
Σάκης Φράγκος
