7 / 10
Για όσους δεν γνωρίζουν, οι ADRENALINE MOB, είναι το νέο συγκρότημα του Mike Portnoy (ex–DREAM THEATER), με τον κορυφαίο metal τραγουδιστή τα τελευταία χρόνια στο metal, τον Russell Allen (SYMPHONY X). Στις κιθάρες είναι ο Mike Orlando (SONIC STOMP) και ο Rich Ward (STUCK MOJO, FOZZY) και στο μπάσο ο Paul DiLeo (ο οποίος είναι απλά τυχερός που παίζει μαζί τους!).
Πάμε στο δια ταύτα τώρα. Το Ε.Ρ. αυτό, είναι προπομπός του full length άλμπουμ τους, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2012, αλλά τους βοηθά να έχουν υλικό να παρουσιάζουν στις συναυλίες που παίζουν είτε ως support στους GODSMACK, είτε μόνοι τους. Όταν κανείς ακούει ένα σχήμα με τον πρώην ντράμερ των DREAM THEATER και τον τραγουδιστή των SYMPHONY X, λογικά είναι έτοιμος για ένα progressive όργιο. Αμ δε!!! Οι ADRENALINE MOB παίζουν ένα μοντέρνο groovy metal, στο ύφος των PANTERA, των BLACK LABEL SOCIETY, αλλά και του Rob Zombie. Περίεργο, αλλά αληθινό. Ο Russell Allen, ακούγεται εκπληκτικός ακόμα και σ’ αυτό το στυλ, αποδεικνύοντας πόσο χαρισματικός είναι. Άλλωστε, στους δύο τελευταίους δίσκους των SYMPHONY X, είχε βάλει το πιο «αγριεμένο» ύφος του κι έδειχνε το εύρος του. Το εναρκτήριο τραγούδι, “Psychosane”, έχει τα σηκώματα της κιθάρας του Zakk Wylde και συνεχίζουμε με το “Believe me”, που στο ξεκίνημά του, όταν ο Allen λέει “come on”, είναι σαν να ακούει κανείς τον Phil Anselmo και φτάνουμε στην κορυφαία στιγμή του E.P., το “Hit the wall”, το οποίο είναι το μοναδικό που μοιάζει αρκετά με DREAM THEATER των τελευταίων δίσκων και SYMPHONY X, έχοντας μοντέρνο ήχο στις κιθάρες. Το “Down to the floor”, είναι «καρφί» Rob Zombie. Συμπαθητικό, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Το άλμπουμ, κλείνει με μία διασκευή στο “The mob rules”, των BLACK SABBATH. Είναι εκπληκτική η απόδοση του Allen, τον οποίο σίγουρα θα αποθέωνε ο τεράστιος κοντός αν ήταν εν ζωή αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά, η εν λόγω διασκευή, είναι εκτός κλίματος, αφού λίγο έχει να κάνει με το μουσικό ύφος του σχήματος… Μόνο λόγω της λέξης “mob” λογικά επιλέχθηκε να διασκευαστεί.
Συνολικά, είναι ένας χαλαρός, groovy metal δίσκος, αρκετά μοντέρνος, βαρύς, αλλά δεν θα έλεγα ότι ενθουσιάζει και ότι έχει να μας παρουσιάσει κάτι αξιομνημόνευτο. Εκπληκτικός τραγουδιστής, εξαιρετικός ντράμερ, πολύ καλές κιθάρες, αλλά το σύνολο δεν ισούται με την απόδοση των μελών ξεχωριστά. Αν αυτό είναι το συγκρότημα που θα ασχοληθεί ο Mike Portnoy full time, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε το επόμενο project του. Δεν είναι ότι είναι άσχημο. Είναι ότι δεν μας προσφέρει το κάτι παραπάνω… Και μην ξεχνάμε ότι και ο Russell Allen, όταν έκανε σόλο άλμπουμ με το “Atomic soul”, το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό, όσο καλός τραγουδιστής κι αν είναι. Μάλλον έκαστος πρέπει να ασχολείται με αυτό που μπορεί καλύτερα…
Σάκης Φράγκος
