Καταδικασμένο πριν καν κυκλοφορήσει; Κλασικό πριν το ακούσετε; Δεδομένη εμπορική αποτυχία; Ένα άλμπουμ τόσο μίνι, όσο και η διάρκειά του; Μια μπάντα του ενός ατόμου;
Όσοι γνωρίζουν τι εστί Jizzy Pearl, μπορούν να του προσάψουν πολλά, από την επιτυχία μέχρι και την αποτυχία των LOVE/HATE, μια μπάντα που δούλεψε σκληρά, παίζοντας ατελείωτες νύχτες στο Whisky a Go Go, πούλησε σαν ζεστό καρβέλι, όταν το hard rock είχε τις δόξες του, αλλά και παρήκμασε σχεδόν σε μια νύχτα, λίγο αργότερα.
Ο Pearl, είναι ένας ρόκερ με punk ψυχή, ξεχωριστή φωνή, μερικές συνθετικές εκλάμψεις και πολλές λάθος αποφάσεις. Έχοντας περάσει από L.A. GUNS, RATT και QUIET RIOT στο μεταξύ, μέσα στο 2013 αποφάσισε να επαναφέρει το όνομα των LOVE/HATE όταν ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει αυτό το ΕΡ (ή mini-LP για να ακουστούμε και πιο παλιομοδίτες), με 6 τραγούδια. Μια σχετικά σωστή απόφαση, από την στιγμή που η μουσική εδώ είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει από την εποχή του “Wasted in America”, προ 20αετίας. Κάπου εκεί όμως προσκάλεσε και τον κιθαρίστα Jon E. Love να επιστρέψει και να συμμετάσχει, οπότε και ο τελευταίος άρχισε να απειλεί τον Pearl ότι θα έπεφταν μηνύσεις αν συνέχιζε να κυκλοφορεί το ΕΡ με το όνομα της μπάντας, λες και κάτι τέτοιο θα επέφερε εκατομμύρια πωλήσεις. Ααααχ πού ζείτε;
Πάντως οι αναφορές στην μπάντα υπάρχουν, κυρίως μουσικά, αλλά και με το εξώφυλλο και τον τίτλο, που παραπέμπουν σε μια πράξη που είχε κάνει ο Jizzy Pearl για να τονώσει τις πωλήσεις του “Wasted in America”, όταν έκανε τον κρεμασμένο στην πασίγνωστη πινακίδα του Hollywood.
Τα 6 τραγούδια του “Crucified” είναι παλιομοδίτικα με κάθε θετική έννοια της λέξης. Καλοπαιγμένα, καλογραμμένα και με πολύ συναίσθημα. Βαρβάτες εκρήξεις με το εναρκτήριο “Hanging you out to dry”, που φλερτάρει με τους RAMONES, πίνει μπύρες με τους L.A. GUNS/Ν’ ROSES και γκρουβάρει με τους VELVET REVOLVER!!! Το “You ‘re making me nervous”, σε λιγότερο από 3 λεπτά, περιέχει αρκετή δύναμη για να ξεσηκώσει το κοινό σε κάποιο κλαμπ, αλλά παράλληλα να ακουστεί ακόμα και στο σημερινό ραδιόφωνο. Πιασάρικο κι εύπεπτο, γρήγορο και μελωδικό, σε σημείο που θα το λάτρευαν μέχρι και οι GREEN DAY.
Τα μισά κομμάτια είναι πιο αργά, αλλά καθόλα χορταστικά και ποιοτικά. Να μου άρεσε το αντι-ερωτικό “I don’t want to be your baby”, που φανερώνει την αίσθηση της μπαλάντας, έτσι όπως μόνο οι θρύλοι των 80’s είχαν/έχουν. Ο τίτλος του καλύτερου τραγουδιού όμως, εύκολα χρεώνεται στο “Sunny day” που θα το ζήλευε ο Slash, δεν θα το σνόμπαρε ο Jimmy Page και θα το τραγουδούσε ακόμα και ο Coverdale. Μιλάμε για τραγούδάρα από τις λίγες! Μακάρι να είχαμε άλλα 3-4 τέτοια και θα μιλούσαμε για απίστευτο άλμπουμ. Ακούστε το και κατεβάστε το στο iTunes, για να το τσεκάρετε.
7 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
