Και ξαφνικά ξέσπασε σάλος για την επιστροφή του Jake E. Lee στην δισκογραφία. Ο παλαίμαχος κιθαρίστας, με αξιοσημείωτες κυκλοφορίες με τον Ozzy και τους BADLANDS, είχε σχεδόν ξεχαστεί, εξαφανισμένος για χρόνια, μέχρι που αποφάσισε πρόσφατα να επαναδραστηριοποιηθεί, μετά από παρότρυνση του φίλου του Ronnie Mancuso (μπάσο). Αυτός είχε την ιδέα να συνεργαστούν με τον σύγχρονο “Mutt” Lange, τον παραγωγό Kevin Churko και τον γιο του, Kane.
O τελευταίος έπλεξε τραγούδια βασισμένα στα ατελείωτα (κυριολεκτικά, αλλά και σε αριθμό) ριφ που είχε αφήσει ανεκμετάλλευτα ο Lee. Αυτό, από μόνο του, μου έδωσε μια πρόγευση για το τι θα έπρεπε να περιμένω να ακούσω. Όπως και με άλλες δουλειές του Chruko (βλέπε Ozzy), υπάρχει έντονη μοντέρνα μυρωδιά σε πιο κλασικές φόρμες, έντονα παραμορφωμένες κιθάρες, αλλά όχι και μεγάλη έμφαση σε τραγουδάρες. Δυστυχώς.
Όσο μπερδεμένο ακούγεται το παραπάνω, άλλο τόσο μπερδεμένο ακούγεται και το ύφος του ντεμπούτου της μπάντας (??) που βρίσκεται κάτω από το όνομα των RED DRAGON CARTEL. Καλές ιδέες θα βρείτε πολλές. Εξαιρετικές σε σημεία, αλλά και ανακατεμένες, διάσπαρτες και αταξινόμητες. Εξαιρετική η συνεργασία με τον Robin Zander των CHEAP TRICK, αλλά δυστυχώς το “Feeder” είναι κατώτερο των προσδοκιών μου.
Υπάρχει και έντονη ανομοιομορφία, αφού διάφοροι προσκεκλημένοι συμμετέχουν, σε όργανα και μικρόφωνο. Πάνω που συνηθίζεις την βραχνάδα του D.J. Smith, ανακατεύεται ο Paul Di’Anno (ε?), παρακάτω η Maria Brink (IN THIS MOMENT) και άλλοι. Έτσι δολοφονείς ένα τραγούδι όπως το “Wasted” (με τον πρώτο), που έτσι κι αλλιώς δεν διέπεται από εξαιρετική συνθετική ιδιοφυία. Μεγάλη ένσταση και η (εκτός τόπου και συνοχής) επιλογή κομματιών όπως του “Slave”, που μόλις και διασώζεται από το ρεφρέν του.
Στις καλύτερες στιγμές του ομώνυμου ντεμπούτου, θα αναφέρω το εναρκτήριο “Deceived”. Ένα τραγούδι που με ενθουσίασε όταν το πρωτάκουσα, με την ωμή του ενέργεια, αλλά πάνω απ’ όλα το γνώριμο κιθαριστικό ύφος του Jake E. Lee, έτσι όπως το γευτήκαμε στα πρώτα ώριμα χρόνια της μετά-Rhoads εποχής του Osbourne. Κάτι από εκεί μου έφερε και το “War machine” αν και του λείπει το ξεχωριστό ρεφρέν. Καλό και το “Shout it out”, επίσης με τον D.J. Smith, αλλά και η συνεργασία με την Καναδέζα Sass Jordan (άλλη μια έκπληξη) στο εξαιρετικό “Redeem me”.
Με τόση προώθηση και προβολή, πραγματικά περίμενα καλύτερες συνθέσεις. Άλλωστε αυτό προέχει αντί τους προσκεκλημένους σε ένα άλμπουμ δίχως ισορροπία.
6 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
)
