Πιστά στο ραντεβού τους και φέτος, τα πουλέν εκ της Αμερικής, οι MECHINA, κυκλοφόρησαν την 1η του χρόνου, το νέο και έκτο κατά σειρά άλμπουμ τους, με τίτλο “Progenitor”.
Φέτος δεν είχανε και προβλήματα όπως με το περσινό άλμπουμ, που δε βγήκε 1η του χρόνου και επομένως, μπορεί κάποιος να πει ότι επιστρέφουν στους κανονικούς ρυθμούς τους, όσο περίεργο και αν ακούγεται βέβαια αυτό. Αλλά έτσι είναι αυτή η μπάντα, λεπτομέρεια το συγκεκριμένο για το χαβαλέ και μόνο, πάμε λοιπόν στα ουσιαστικά.
Όποιος έχει ακούσει MECHINA στο παρελθόν, δε θα εκπλαγεί καθόλου με το νέο δίσκο. Άλλωστε οι αλλαγές στον ήχο τους μπορεί να υπήρχαν σε κάθε δίσκο, όμως δεν ήταν ποτέ «συνταρακτικές» ας πούμε. Πιστοί στο τόσο ιδιαίτερο symphonic/industrial metal τους, με τη συμφωνική και soundtrack-ική σε πολλές στιγμές χροιά και τις επιρροές από FEAR FACTORY μέχρι και DIMMU BORGIR, μέσα όμως από το δικό τους πρίσμα και έχοντας αυτή τη φορά και πολλές djent επιρροές, καταφέρνουν και πάλι να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που ακούγεται όλο παραπάνω από πολύ ευχάριστα.
Αυτό που αλλάζουν πάντα και ευτυχώς πάντα προς το καλύτερο, είναι η παραγωγή τους. Και στο “Progenitor” την έχουν βελτιώσει πάλι. Ίσως θα ήταν μία καλή ιδέα να ξαναβγάλουν 1-2 άλμπουμ τους με τα σημερινά παραγωγικά τους δεδομένα παρεπιπτόντως.
Η Mel Rose, που μπορεί να μην είναι μόνιμο μέλος, αλλά δίσκο με το δίσκο αποκτάει όλο και περισσότερο χρόνο συμμετοχής, είναι και πάλι εξαιρετική με την περίεργη φωνή της που δένει και χρωματίζει πολύ ωραίο αυτή την επιβλητική ατμόσφαιρα της μουσικής των Αμερικάνων. Αυτή τη φορά δε, τα φωνητικά είναι πιο μοιρασμένα από ποτέ σε κυκλοφορίες της μπάντας, με τα brutal, τα καθαρά αντρικά να έχουν κάνει πίσω σε θέμα χρήσης και τα γυναικεία να έχουν αυξηθεί αρκετά, έχοντας και κομμάτια μόνο με γυναικεία. Ο δίσκος αποτελείται από 7 κομμάτια (συν το κλασικό εισαγωγικό), τα οποία όλα έχουν λόγω ύπαρξης. Το “Ashes of old earth” είναι up tempo, groove-άτο κυρίως, με τα extreme περάσματά του και ανάμικτα φωνητικά. Πολύ καλό κομμάτι για αρχή. Το “Starscape” που ακολουθεί ανεβάζει τον πήχη και αποτελεί ένα εκ των δύο κορυφαίων κατά την ταπεινή μου άποψη. Ζωντανό, groove-άτο, με djent-άτη αισθητική σε πολλά σημεία και ανάμικτα και πάλι φωνητικά. Το mid tempo “Cryoshock” χαρακτηρίζεται από τις πολύ ωραίες μελωδίες και το λυρισμό του, μόνο με γυναικεία φωνητικά αυτή τη φορά και με τις djent επιρροές κι εδώ παρούσες. Το “The horizon effect” είναι και αυτό mid tempo κομμάτι, πάλι μόνο με γυναικεία φωνητικά, πολύ ωραία ατμόσφαιρα και post αισθητική, ωραίες γραμμές στα φωνητικά, λυρισμό και ένα υπέροχο ambient outro. To “Anagenesis” είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να είναι κακό κομμάτι. Mid tempo επίσης, με εναλλαγές όμως και ανάμικτα φωνητικά. Το “Planetfall” που ακολουθεί, ανεβάζει το tempo και επαναφέρει τα extreme περάσματα στη μουσική τους, θυμίζοντας σε στιγμές πολύ DIMMU BORGIR αλλά και SEPTIC FLESH. Πολύ καλό κομμάτι. Τέλος, το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου ξεκινάει σαν DEAD CAN DANCE με την ethnic/ambient αισθητική και τα φωνητικά της Rose, για να γίνει τελικά ένα ποικιλόμορφο κομμάτι, διατηρώντας ένα ελαφρύ DEAD CAN DANCE χαρακτήρα σε πολλές στιγμές, συνδυασμένο με τo metal ήχο, με ανάμικτα φωνητικά και να κλείσει ιδανικά το δίσκο.
Καταλαβαίνω ότι η δυάδα των MECHINA (αν και τριάδα με την τόση συμμετοχή της Rose), δε θέλει συμβόλαιο με εταιρεία και είναι ικανοποιημένη βγάζοντας απλά δίσκο κάθε Πρωτοχρονιά. Και ίσως παραείναι δύσκολο να αποδοθεί ζωντανά αυτό το πράγμα που παίζουν. Όμως θα είχε πολύ ενδιαφέρον κάποια στιγμή να το κάνουν, καθώς αξίζει να τους μάθει περισσότερος κόσμος, κυρίως λόγω της ιδιαιτερότητάς τους και γιατί δεν έχουν βγάλει και κανένα μέτριο ή κακό δίσκο. Τουναντίον. Ιδιαίτερη και αγαπημένη μπάντα, που για ακόμη μία φορά τα κατάφερε.
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
