Άλλη μία κυκλοφορία του πεσιμιστικού death metal ήχου αυτή τη χρονιά. Αυτή τη φορά από τους Σουηδούς IN MOURNING, οι οποίοι κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους και διάδοχο του αρκετά καλού “The weight of oceans” (2012), στις 22 Μαΐου από την Agonia Records και με τίτλο “Afterglow”,
Η μπάντα είχε μία πολύ σημαντική προσθήκη στο ρόστερ της, που δεν είναι άλλη από τον ικανότατο drummer Daniel Liljekvist (ex- KATATONIA). Οι Σουηδοί στο τελευταίο δίσκο είχαν γκαζώσει αρκετά, σε σχέση με το παρελθόν τουλάχιστον. Στο νέο τους πόνημα οι ταχύτητες ξαναπέφτουν σημαντικά, φτάνοντας σε melo-doom επίπεδα, με αρκετά ξεσπάσματα όμως. Φαίνεται επίσης να έχει γίνει μόδα φέτος, μπάντες όμορου ήχου (ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ, OCTOBER TIDE), να πειραματίζονται με το prog στοιχείο. Τι κακό με αυτό το πράγμα. Καταλαβαίνω ότι η κάθε μπάντα έχει τις μουσικές τις ανησυχίες, μα το είδος τείνει να μετονομαστεί σε Opeth metal. Βέβαια, μόνο και μόνο που έχουν τρεις κιθάρες, δύσκολα θα απέφευγαν τον prog-ίζων ήχο. Είχαν τέτοιες τάσεις και στους προηγούμενους δίσκους, αλλά έτειναν στο prog rock και όχι το metal αυτό καθεαυτό. Παρόλα αυτά, οι IN MOURNING δεν το κάνουν σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο άλλοι και διατηρούν κατά πολύ το προσωπικό τους ήχο.
Πέρα από 1-2 τραγούδια, ο δίσκος δεν είναι «εύκολος» και θέλει τα ακουσματάκια του για να τον καταλάβεις πραγματικά. Από την αρχή, εντύπωση κάνουν τα “Below rise to the above” και το εναρκτήριο “Fire and ocean”, έχοντας χαρακτηρίστηκα riffs και μελωδίες, σήμα κατατεθέν της μπάντας, που σου καρφώνονται στο μυαλό. Τα υπόλοιπα, τα πιο prog δηλαδή, σφύζουν από εναλλαγές σε ύφος και ταχύτητες, όπως για παράδειγμα το δεκάλεπτο “The grinning mist”, το οποίο είναι κατ’ εμέ η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, με τον Daniel να κάνει αισθητή τη παρουσία του στα drums, ενώ ο Tobias Netzell να το απογειώνει με brutal αλλά και με τα χαρακτηριστικά καθαρά φωνητικά του. Στο “Afterglow” μπορώ να πω ότι η μπάντα «βγάζει» ακόμα πιο μπροστά τη lead κιθάρα, που αποτελεί περισσότερο από ποτέ το κύριο εκφραστή των συναισθημάτων, τα οποία πάντα διέπουν τους δίσκους τους. Υπάρχουν στιγμές που αγγίζει ακόμη και τα blues. Το “The lighthouse keeper”, με ένα πολύ κολληματικό doom lead riff, μαζί με το “The call to Orion”, το οποίο φέρνει στο μυαλό OPETH, είναι ακόμα δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν.
Εν κατακλείδι, οι IN MOURNING έβγαλαν πάλι ένα καλό δίσκο, χωρίς όμως να φτάσουν τα επίπεδα των δύο πρώτων. Στον προκάτοχο του “Afterglow”, είχα πει πως πρέπει να βάλουν κάτι καινούριο στη μουσική τους. Αν αυτό είναι η prog-οποίηση τους, θα έχουμε θέμα. Εδώ δεν τα πήγαν άσχημα όμως, έχοντας χαρακτηριστικές συνθέσεις, οι οποίες κρατούν το επίπεδο της μπάντας σε υψηλά επίπεδα, χωρίς να αλλοιώνουν το ύφος τους.
7.5/10
Γιώργος Δρογγίτης
