Νομίζω πως αρκετοί στην χώρα μας ασχολήθηκαν με τους AS I LAY DYING, όχι μόνο για τον Ελληνικής καταγωγής ιθύνοντα νου, των Αμερικάνων death metallers. Κυρίως επειδή η μπάντα είχε αξιόλογη μουσική παρουσία. Έλα μου όμως που ο Lambesis, καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλάκισης (4 του έχουν μείνει) αφού σχεδίαζε να δολοφονήσει την … γυναίκα του (!!!). Τι γίνονται οι υπόλοιποι μουσικοί, όταν αυτός ήταν υπεύθυνος για την ταυτότητα της μπάντας, αλλά και τις συνθέσεις;
Σχηματίζουν τους WOVENWAR. Όσοι γνώριζαν γι’ αυτούς, από τους AS I LAY DYING και έκαναν την απόπειρα να ακούσουν το ντεμπούτο τους, απλά έκαναν κρύο ντουζ. Ο ήχος δεν θύμιζε τις ρίζες τους, είχε πολλά εναλλακτικά στοιχεία, ελάχιστες αφορμές για ξέσπασμα και χλιαρές συνθέσεις. Παρότι ο δίσκος είχε πολύ καλό και σύγχρονο ήχο, οι συνθέσεις ήταν κάτω του μετρίου, αλλά κατάφεραν να δημιουργήσουν θόρυβο στην χώρα τους (και μόνο εκεί, αφού ο ήχος τους ήταν κομμένος και ραμμένος για την αγορά των ΗΠΑ).
Τώρα έρχεται η συνέχεια που έχει περισσότερους λόγους για να ασχοληθείτε μαζί τους. Σε γενικές γραμμές το άλμπουμ χωρίζεται σε δυο μέρη. Στις συνθέσεις που στηρίζονται στις βαριές, μοντέρνες κιθάρες και τα πιο σκληρά σημεία. Υπήρχαν και στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, τραγούδια όπως το “Death to rights”, με έντονα ριφ και ανεβασμένες ταχύτητες, αλλά το “Honor is dead” έχει περισσότερα. Μάλλον τους έλλειψε η ένταση της προηγούμενης μπάντας τους, αν και πρέπει να τονίσω ότι οι WOVERWAR είναι πλήρως metalcore.
Θα βρείτε από BRING ME THE HORIZON και A7X ως πολύ από LINKIN PARK, ALL THAT REMAINS, και 5FDP. Ακούγοντας τα δυο groovy κομμάτια που ανοίγουν το δίσκο, το “Confession” και το “Censorship” ένιωσα την δυναμική της μπάντας. Έτσι και στο εκρηκτικό “Stones thrown” με ριφ που ξεσηκώνει, ενώ τo “World on fire” μου θύμισε και τους TRIVIUM, με το κολλητικό ρεφραίν. Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά αυτό που με απογοητεύει προσωπικά, είναι τα μελαγχολικά και υποτονικά τραγούδια, που βέβαια, ηχητικά επιτρέπουν στα δυνατά κομμάτια να ακουστούν πιο ευχάριστα, αλλά από μόνα τους δεν προσφέρουν ποιότητα στο άλμπουμ.
Υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως το ομώνυμο “Honor is dead”, με τις εναλλαγές της έντασης και το έντονα μελωδικό ρεφραίν. Κάπως έτσι και το “Lines in the sand”. Μπορεί να μην είναι εξαιρετικά, όμως σίγουρα ταιριάζουν καλύτερα ανάμεσα στο παρελθόν των μουσικών, με τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου Αμερικάνικου μελωδικού metalcore. O Shane Blay, έχει την φωνή που ταιριάζει, αν κι εγώ τον προτιμώ όταν βγάζει κραυγές όπως στο τελευταίο “130”. Συνοψίζω λέγοντας πως οι WOVENWAR δεν με εντυπωσίασαν, αλλά φροντίζουν να παράγουν δυνατά τραγούδια, με ενέργεια και βάσει των απαιτήσεων της τοπικής τους αγοράς, έχουν τα προσόντα για να πετύχουν. Το “Honor is dead”, είναι σαφώς ανώτερο του ντεμπούτου και με περισσότερες συνθέσεις που θα ξεσηκώσουν το κοινό τους στις συναυλίες. Ένα βήμα μπροστά, αλλά όχι και άλμα.
6 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
