Η τοτεμική φιγούρα των NEUROSIS, πάντα γεμίζει με άγχος κάθε επίδοξο ερμηνευτή του μεγαλειώδους έργου τους. Και δεν είναι η δημοφιλία του συγκροτήματος που σου κόβει τα πόδια, ή η δεδομένη ποιότητα της μουσικής που παράγουν κοντά τριάντα χρόνια τώρα, αλλά ο πολύ-επίπεδος χαρακτήρας του ήχου τους, που μεταφράζεται ξεχωριστά στα αυτιά του καθενός. Κάθε δίσκος τους άλλωστε, αγγίζει και διαφορετικές χορδές του ψυχισμού μας, καθιστώντας έτσι ανέφικτη την “αντικειμενική” προσέγγιση. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες σταθερές, που η ίδια η μπάντα έχει θέσει ανά καιρούς, οι οποίες δύσκολα καταρρίπτονται ή προσπερνιούνται. Αυτό θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε στις παρακάτω γραμμές.
Η πορεία του συγκροτήματος μέσα στα χρόνια είναι γνωστή. Βέβαια, αν κάποιοι δεν γνωρίζουν το εκτόπισμα του ονόματός τους, καλό θα ήταν να περάσουν μία βόλτα από το ογκωδέστατο άρθρο που είχαμε ετοιμάσει με αφορμή την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας (διαβάστε εδώ). Βέβαια εκείνη η συναυλία είχε ξεπεράσει κάθε μας προσδοκία, επιβεβαιώνοντας όλες εκείνες τις εμπειρίες που μετέφεραν τα άτομα που τους είχαν δει κατά καιρούς στο εξωτερικό. Ίσως το συγκρότημα να είχε νιώσει την ανάγκη να παρουσιασθεί με τον καλύτερο τρόπο σε ένα κοινό που βίωνε για πρώτη φορά αυτή την πλευρά της μουσικής τους, τη ζωντανή. Κάπως έτσι μας συστήνεται και το “Fires Within Fires”. Σαν μία προσπάθεια γεφύρωσης της από στόμα σε στόμα φήμης, με την πραγματική ουσία της μουσικής.
Ο δίσκος αποτελεί κάλεσμα προς τη βαθύτερη μύηση, του νέου (;) πιθανώς ακροατή, στον παλιό ήχο. Όχι, δεν αναβιώνει το σκιάχτρο του “Souls at Zero” (1992) ή το μεταλλικό προσωπείο του “Through Silver in Blood” (1996), αλλά το “Fires Within Fires” διακατέχεται από την ίδια απόμακρη και σκοτεινή ατμόσφαιρα του παρελθόντος, γεγονός που δε συνέβη σε ικανοποιητικό βαθμό στο “Honor Found in Decay” (2012). Ναι, είναι γνωστό ότι ο τελευταίος δισκογραφικός σταθμός των Καλιφορνέζων χρειάστηκε παραπάνω χρόνο για να πείσει τους μακροχρόνια οπαδούς, αφού κυμαίνονταν σε χαμηλά, για τα δεδομένα της μπάντας, επίπεδα. Άλλωστε, είχε διαδεχθεί το “Given to the Rising” (2007), οπότε η σύγκριση έβγαζε ξεκάθαρο νικητή. Σήμερα, το “Fires Within Fires”, δεν εμπίπτει στον κανόνα «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Στέκεται σαφώς ψηλότερα από τον προκάτοχό του, και με κομμάτια όπως το (πιο hardcore) “Fire is the End Lesson”, ή το μυσταγωγικό/λυτρωτικό τελείωμα του “Reach”, καταφέρνει να σε πιάσει με την πρώτη ακρόαση απο τα αχαμνά.
Πάντα όμως, η όλη συζήτηση στους NEUROSIS γίνεται για τις ακροάσεις μετά την πρώτη. Τόσες μέρες μετά την κυκλοφορία του, θαρρώ πως ο δίσκος αντέχει στις διαδοχικές επαναλήψεις, φανερώνοντας μία ανθεκτικότητα, παρότι έχει βαπτισθεί μέσα στο γνωστό μονολιθικό ήχο της μπάντας. Αν και πιστεύω πως όσο πιο μακριά βρεθούμε χρονικά στο μέλλον, τόσο πιο εύκολα συμπεράσματα θα βγάλουμε για την αντοχή των υλικών του. Μέχρι την επόμενη κυκλοφορία λοιπόν, το “Fires Within Fires” μας δίνει το κλειδί που χρειαζόμαστε για να ξεκλειδώσουμε τις μνήμες που μας χάρισαν οι πατέρες της sludge όλες αυτές τις δεκαετίες.
8.5/10
Νίκος Ζέρης
