Μετά την solo κυκλοφορία του ηγέτη και κιθαρίστα των ACCEPT, Wolf Hoffman, ήρθε η σειρά να κυκλοφορήσει και το νέο album ενός άλλου κιθαρίστα που πέρασε από τους ACCEPT, του Herman Frank. O Herman Frank έχει παραιτηθεί δύο φορές από τους ACCEPT, την πρώτη φορά μόλις κυκλοφόρησε το θρυλικό “Balls to the wall” και την δεύτερη μετά την κυκλοφορία του πρόσφατου “Blind rage”, δηλώνοντας πως δεν είχε την ελευθερία να γράψει τραγούδια για το κλασικό Γερμανικό heavy metal συγκρότημα.
Πάντα δραστήριος όμως συμμετέχοντας σε πολλά σχήματα όπως οι VICTORY, ΜΟΟΝ ‘DOC και HERMAN FRANK, έρχεται με τους τελευταίους να κυκλοφορήσει έναν πολύ καλό heavy metal δίσκο ονόματι “The devil rides out”, που μυρίζει 80’s από χιλιόμετρα αλλά κρατάει τον ήχο φρέσκο και ζωντανό όπως πρέπει να ακούγεται μία νέα κυκλοφορία μέσα στο 2016. Το γεγονός αυτό είναι πολύ σημαντικό για καλλιτέχνες που παίζουν μουσική το λιγότερο μία εικοσαετία και πρέπει να πιστωθεί αυτό στον Herman Frank για την δουλειά που έχει κάνει στο “The devil rides out”. Το album έχει πολλά στοιχεία από τους ACCEPT αλλά και από άλλους θρύλους της μουσικής αυτής όπως τους JUDAS PRIEST, τους SAXON και τους KROKUS. Με τα συγκροτήματα αυτά ως οδηγό μας παρουσιάζει η προσωπική μπάντα του Herman Frank δώδεκα τραγούδια συν ένα μπόνους, που ακολουθούν δυνατούς και γρήγορους ρυθμούς με πολύ όμορφα και μελωδικά leads όπως το εναρκτήριο “Running back” και το εξαιρετικό από κάθε άποψη “Shout”. Στο album όμως υπάρχουν εξίσου καλά τραγούδια που κινούνται σε mid-tempo ρυθμό με πιασάρικα riff όπως το “License to kill” και “Stone cold”.
Ο Herman Frank έχει δώσει στο album πολύ όμορφα και δυνατά riff που είναι απολαυστικά να τα ακούς και ταυτόχρονα διασκεδαστικά να σε γυρίζουν πίσω στον χρόνο χωρίς όμως να χάνουν ούτε ίχνος από την φρεσκάδα της εποχής μας. Στο έντονο άρωμα που αποπνέει το album από την εποχή του ‘80 παίζει ρόλο και η ελαφρώς γρέζι φωνή του Σουηδού Rick Altzi (MASTERPLAN, AT VANCE), που δένει άψογα με το σύνολο του ήχου και την ατμόσφαιρα του album. Πολύ καλή δουλειά όμως έχει γίνει επίσης και στο ρυθμικό μέρος του δίσκου από τον Andre Hilgers (ex-RAGE) που στα γρήγορα ειδικά τραγούδια το διπέταλο του σπάει κόκαλα.
Το album είναι πέρα ως πέρα νοσταλγικό διότι ξυπνάει μνήμες από εποχές που αυτός ο ήχος ήταν στην κορυφή της επικαιρότητας και ο Herman Frank αποδεικνύει με αυτήν την κυκλοφορία πως του αξίζει να γράφει τραγούδια. Αυτό που δεν του αξίζει σίγουρα όμως είναι να προσπαθεί να το αποδείξει σε τόσο μεγάλο βαθμό που τα τραγούδια του να μοιάζουν πολύ με τα τραγούδια των ACCEPT και να χάνουν την ταυτότητα τους από το προσωπικό άγγιγμα του συνθέτη τους. Ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό αλλά μικρό μειονέκτημα που έχει αυτός ο δίσκος χωρίς όμως να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να περάσεις ευχάριστα μαζί του ακούγοντας τον.
7,5 / 10
Δημήτρης Μπούκης
