Το δίδυμο από το φεγγάρι έκανε πάλι το θαύμα του.
Όντες οι μόνοι άμεσοι συνεχιστές των θρυλικών space/psychedelic rockers WOODEN SHJIPS, νομοτελειακά κάθε νέα κυκλοφορία του ντουέτο των Ripley Johnson και Sanae Yamada, αποτελεί σημείο αναφοράς για το εν λόγω είδος. Το “Occult Architecture Vol. 1” αποτελεί το πρώτο μέρος ενός διπλού δίσκου, η κυκλοφορία του οποίου αναμένεται, με μεγάλη αγωνία, να ολοκληρωθεί μέσα στο έτος, από την μικρή πλην όμως τίμια Sacred Bones Records.
Το πρώτο αυτό μέρος ξεκινάει εκεί που σταμάτησε το “Shadow of The Sun” πριν από περίπου δυο χρόνια. Ο συνδυασμός του γνώριμου psychedelic desert rock που ευαγγελίζεται ο Ripley Johnson, με τα space synths που πραγματεύεται η Sanae Yamada, σαγηνεύουν τα αυτιά μας από τον πρώτο κιόλας δίσκο. Με μεγάλη εξαίρεση το πιο acid “Circles” (2012), όλοι οι δίσκοι του συγκροτήματος επιτυγχάνουν αυτό το ευγενές τριπάρισμα μέσα από το προαναφερθέν κράμα ηλεκτρικής βρωμιάς και ηλεκτρονικών συχνοτήτων.
Αυτό που επιτυγχάνεται σε αυτόν το πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος είναι η πλήρης περικοπή του μουσικού ομφάλιου λώρου που το συνέδεε με τους WOODEN SHJIPS. Οι MOON DUO αποκτούν πια τη δική τους ταυτότητα, η οποία φαίνεται πως ξαφνιάζει πολλούς από τους παλιούς ακροατές. Το μεγάλο βήμα που γίνεται προς πιο pop/synthwave νόρμες είναι και η σημαντικότερη αλλαγή στην κατεύθυνση της μπάντας. Περίτρανο παράδειγμα τα “Cold Fear” και “Cross- Town Fade”, που ακολουθούν τους ρυθμούς του “Zero”, από τον προηγούμενο δίσκο. Πρόκειται για μια αλλαγή που συμβαδίζει απόλυτα με το trend της εποχής και θεωρώ ότι εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο. Διότι για την μπάντα δεν αποτελεί “μία ακόμα μόδα”, αλλά για την ολοκληρωτική απελευθέρωση μιας ιδέας που εμφανίστηκε (έστω δειλά) από τον πρώτο κιόλας δίσκο.
Το “Occult Architecture Vol. 1” δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, σε όσους βρίσκονται στην από ‘δω πλευρά του synthwave να περάσουν στην αντίπερα όχθη. Μη μπερδεύεστε, αναφέρομαι σε εκείνους που λάτρεψαν τα synths όπως αυτά εκφράστηκαν μέσα από την kraut rock και τα παρακλάδια της, που ξεδιπλώνονται μέχρι και σήμερα. Η άλλη πλευρά είναι φυσικά η pop που συχνά αποτάσσουμε. Ο δίσκος τοποθετείται ακριβώς στο μεταίχμιο αυτών των δύο ειδών και μένει να δούμε από μια μεριά θα αντλήσει περισσότερους ακροατές και οπαδούς.
7.5 / 10
Νίκος Ζέρης
