Πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από τη νέα κυκλοφορία των CRADLE OF FILTH. Έχοντας ακούσει το πρώτο single από το άλμπουμ, το “Heartbreak and Seance” δεν κρύβω ότι απογοητεύτηκα. Όχι ότι είναι κακό κομμάτι, αλλά εκτιμώ ότι είναι πολύ χαμηλού επιπέδου για τα δεδομένα των FILTH. Με ανάμικτα συναισθήματα και, η αλήθεια είναι, όχι με πολλές απαιτήσεις, έβαλα να ακούσω το “Cryptoriana – The Seductiveness Of Decay” και χωρίς να πω ότι το τελικό αποτέλεσμα με ενθουσίασε, με άφησε σε γενικές γραμμές ικανοποιημένο. Η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ είναι η αρχή του, καθώς ύστερα από μια μάλλον αδιάφορη εισαγωγή, ακολουθεί το “Heartbreak and Seance” για το οποίο αναφέρθηκα παραπάνω. Παρόλη τη μετριότητα του κομματιού, η κιθαριστική δουλειά των Shaw και Ashok είναι εκπληκτική, κάτι που συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν από το “Achingly Beautiful” και έπειτα. Τα κτηνώδη, ορμητικά ξεσπάσματα, εναλλάσσονται με τα συμφωνικά μέρη που αποδίδουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Η γνωστή θεατρικότητα του Dani δεν ξεφεύγει από τα μέτρα που μας έχει συνηθίσει. Κραυγές και ουρλιαχτά, ψίθυροι και απαγγελίες, το ιδανικό υπόβαθρο για τις σκοτεινές ιστορίες που θέλει να μας διηγηθεί η μπάντα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι είναι το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας με αυτή τη σύνθεση, μετά το “Hammer of the Witches” και αυτό που εντυπωσιάζει είναι το δέσιμο ανάμεσα στα μέλη της σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι φανερό ότι έχουν δουλέψει πολύ στο στούντιο, τόσο στις πρόβες, όσο και στη σύνθεση των κομματιών. Τίποτα δεν είναι τοποθετημένο τυχαία, τα γρήγορα ξεσπάσματα είναι όπως πρέπει, τα συμφωνικά μέρη ενώ είναι αρκετά, δεν κουράζουν ενώ τα solos κλέβουν την παράσταση.
Το ερώτημα είναι, αν τελικά ο δίσκος είναι καλός. Η απάντηση είναι καταφατική και αν δεν υπήρχε η περίπτωση του πρώτου single τα πράγματα θα ήταν απείρως καλύτερα. Υπάρχουν στιγμές όπως για παράδειγμα, στο “Achingly Beautiful” ή στο “Death And The Maiden” που ο οπαδός θα ακούσει με ευχαρίστηση στοιχεία από παλιούς καλούς FILTHIES, ενώ γενικά ο δίσκος ακούγεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι υπάρχει και μια διασκευή έκπληξη στο “Alison Hell” των ANNIHILATOR προσαρμοσμένη στα μέτρα των Βρετανών.
Τελικά τι σόι μπάντα είναι οι CRADLE OF FILTH; Πολύ extreme για τους παραδοσιακούς; Πολύ φλώροι για τους black metallers; Κατά την ταπεινή μου γνώμη το μόνο extreme πλέον που έχουν είναι τα φωνητικά του Dani αλλά ανεξάρτητα από το είδος που ακούει κανείς, η ουσία είναι ότι η μουσική τους είναι καλή, είναι πολύ καλή. Και αν δούμε τον δίσκο κάτω από αυτό το πρίσμα, το “Cryptoriana” είναι μια, το λιγότερο, αξιοπρεπής και τίμια δουλειά. Βυθιστείτε και εσείς και στις σκοτεινές ιστορίες του δίσκου και απολαύστε χωρίς παρωπίδες τη μουσική. Το τελικό αποτέλεσμα δεν θα σας απογοητεύσει.
7.5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
