Θα ήθελα πραγματικά να γνωρίζω πόσοι στην χώρα μας ασχολούνται με τους TRIVIUM και γενικότερα τα συγκροτήματα της γενιάς αυτής. Διότι, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έχουν την απήχηση που έχουν στο εξωτερικό. Βλέπετε οι ειδήμονες τους έχουν κατηγοριοποιήσει ως νεανική (άρα άπειρη/άχρηστη) μπάντα ή ως μια σύγχρονη (ό,τι δεν είναι κλασικό δεν αξίζει) παρέα που έχει πρόσκαιρη επιτυχία.
Νομίζω πως μετά από 8 ολοκληρωμένες στούντιο δουλειές, μέσα σε 15 χρόνια, πρέπει να παραδεχτούμε πως οι Αμερικάνοι είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχει αναδείξει η Αμερικάνικη σκηνή μετά τους SLIPKNOT. Οι TRIVIUM έχουν προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό, έχουν εξελιχθεί και ουδέποτε παρέμειναν κολλημένοι σε έναν ήχο ή περιορίστηκαν καλλιτεχνικά. Αυτό, κάποιες φορές τους οδήγησε σε παγίδες – εμπορικές αλλά και καλλιτεχνικές. Όμως σήμερα, είναι φανερά στην καλύτερη στιγμή τους, από τότε που έσκασαν σαν βόμβα στην μεταλλική πραγματικότητα με το “Ascendancy” το 2005.
Αν είχα μια ένσταση στα πρώτα ακούσματα, αυτή περιορίζεται στην μοντέρνα παραγωγή τους, που σε σημεία ακούγεται πολύ κομπιουτεράδικη, όμως εδώ και κάποια χρόνια, αυτό το στοιχείο φαίνεται όχι μόνο να γίνεται αποδεκτό, αλλά να κατακλύζει τα νεώτερα σχήματα (AMARANTHE, BATTLE BEAST, A7X, κλπ). Δεν θα παραπονεθώ! Αντιθέτως, θα τους εκθειάσω αφού με το “The sin and the sentence” και τα εμπνευσμένα τους τραγούδια με έκαναν να ξεπεράσω κάθε ενδοιασμό. Δεν υπάρχει κοιλιά στα 11 κομμάτια. Μιλάμε για άλμπουμ που εμπεριέχει τα καλύτερα στοιχεία τους, με groove, μελωδικά ρεφραίν, head crushing κιθάρες, εναλλαγές ρυθμού, αλλά και ταχύτητες που πατάνε στις thrash απαρχές τους, μαζί με ποικιλία και ενέργεια που δεν πέφτει από το κόκκινο.
Αναφερόμενος στα τραγούδια, θα το κάνω κάπως ανάποδα. Το “Thrown into the fire” κλείνει τον δίσκο, αλλά κάντε τον κόπο να το προσέξετε και θα πάθετε πλάκα! Από το σόλο μπάσου, μέχρι τις κιθάρες που σε συνεπέρνουν, ενώ αμέσως πριν είναι το πιο δαιδαλώδες “The revanchist” που ξεπερνά τα 7 λεπτά και σίγουρα φέρνει εποχές “Shogun” στο μυαλό. Μετά υπάρχει το “Beyond oblivion” που ξερνά λάβα με ταχύτητα μονοθέσιου της F1 ή το εξίσου βαρύ αν και κολλητικό που συνδυάζει τις σκληρές κιθάρες με την μελαγχολία, όπως το κάνουν οι STONE SOUR. Κοντά σε αυτό το μοτίβο είναι και το “Endless night”.
Επειδή όμως ο Matt Heafy αρέσκεται σε χιτάκια, δεν μπορούν να λείπουν και αρκετές τέτοιες στιγμές. Κανένα από τα “Betrayer”, “The heart from your hate” αλλά και το ομώνυμο δεν απογοητεύει, όσο κι αν κινούνται στο όριο του να να χαλάσει η συνταγή. Τελικά είναι το σύνολο που σε κερδίζει. Η ομάδα έχει γεμίσει το ντεπόζιτο και πατά γκάζι, δεν αφήνει το πετάλι – ίσως με περίσσια ενέργεια από τον νέο τους drummer – και το δίδυμο των Heafy/Beaulieu φροντίζει για αρκετές δισολίες που επιβάλλεται πλέον να έχουν. Τέλος, αξίζει να υμνήσουμε το πετυχημένο “The wretchedness inside” που φέρνει κάπως και σε SLIPKNOT. Από τα κομμάτια που ξέρεις ότι θα ακούσεις στις συναυλίες τους για χρόνια και θα προκαλεί αυθόρμητα moshpits.
Ο Josh Wilbur (MEGADETH, LAMB OF GOD, GOJIRA) είναι ιδανικός για να δέσει την μοντέρνα τάση, με το σκληρό πρόσωπο των TRIVIUM και κομμάτια όπως το “Sever the hand” είναι ιδανικά για να το καταλάβεις. Αξίζει να υπογραμμίσουμε πως ο Heafy επαναφέρει τα σκληρά του φωνητικά, αν και τα καθαρά είναι αυτά που χρωματίζουν περισσότερο τα τραγούδια.
Συνοψίζοντας, το “The sin and the sentence” είναι ο γεμάτος αδρεναλίνη δίσκος που οι παλαιότεροι φίλοι της μπάντας περίμεναν υπομονετικά εδώ και 10 χρόνια, με αρκετή δόση από την πιο πρόσφατη, εμπορική τους τάση. Αν και δεν ξέρω τι θα μπορούσε να ξεπεράσει το “The crusade”, εύκολα το περιγράφω ως μια δουλειά που συγκεντρώνει όλες τις αρετές των TRIVIUM. Πραγματικά ευχάριστη έκπληξη!
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
