Διανύουμε εδώ και λίγα χρόνια το τέλος μιας μακράς εποχής που μεσουρανούσαν οι γιγαμπάντες στον σκληρό ήχο. Είμαστε ακριβώς στην περίοδο όπου τα συγκροτήματα αυτά γέμιζαν αρένες και ψάχνουν και στη δύση της καριέρας τους να συνεχίσουν να το πετυχαίνουν αυτό, έχοντας μεγάλες αλλαγές στο line-up τους.
Πρώτοι και καλύτεροι είναι οι AC/DC που συνεχίζουν με frontman τον Axl Rose και χωρίς τον Malcom Young να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κόσμου προς αυτούς. Αλήθεια υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που ενδιαφέρονται να τους (ξανά)δουν σε αυτήν την κατάσταση; Η απάντηση δεν είναι εύκολη όσο κι αν οι εισπράξεις από τις περιοδείες που κάνουν, τους τοποθετούν στις πρώτες θέσεις των ετήσιων λιστών.
Με τους JUDAS PRIEST τα πράγματα είναι ακόμα πιο σύνθετα. Κυκλοφορούν φέτος έναν, το λιγότερο, αξιοπρεπέστατο δίσκο για τα κυβικά τους και ανακοινώνουν ότι ο Andy Sneap θα είναι ο κιθαρίστας τους στην περιοδεία που θα κάνουν. Και ξεκινάει ένας μύλος από αντιδράσεις που – δικαιολογημένα – βάζει σε σκέψεις τους metal fans για το αν αξίζει να τους δει κανείς live χωρίς το κιθαριστικό δίδυμο που έγραψαν ιστορία!
Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι μάλλον μιλάμε για την τελευταία φορά που θα περιοδεύσουν οι Αγγλοι γεννήτορες της metal μουσικής. Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να πιστεύει ότι μπορούν να συνεχίσουν χωρίς έστω τον έναν εκ των Tipton/K.K. Downing να δισκογραφούν και να περιοδεύουν; Αν ναι, τότε μπαίνουμε σε εποχές μάλλον επικίνδυνες για το σύνολο της σκληρής μουσικής…Τί εννοώ;
Πολύ απλά θα βρισκόμαστε ενώπιον συγκροτημάτων μεγάλων συγκροτημάτων που θα έχουν χάσει βασικά μέλη από τη σύνθεση τους και το κοινό θα συνεχίζει να ασχολείται μαζί τους. Και πραγματικά το κοινό παγκόσμια δείχνει να αρέσκεται να δίνει χρόνο από τον εαυτό του για να ασχοληθεί μαζί τους εν έτει 2018. Και κάπου εκεί ξεκινάει μια μακρά συζήτηση για το τι θα έπρεπε να κάνουν, λες και είμαστε εμείς εκείνοι που θα τους κατευθύνουμε στις αποφάσεις τους…
Θαρρώ ότι η θέση μας είναι να αποφασίσουμε να ασχοληθούμε περισσότερο με το τι έχουν να μας δώσουν σήμερα αυτές οι μπάντες και μόνο με αυτόν τον γνώμονα να κρίνουμε και τη στάση μας. Παράδειγμα μέγιστο οι IRON MAIDEN που είναι τυχεροί να συνεχίζουν σαν εξάδα εδώ και 19 χρόνια και είδαν τις μετοχές τους να εκτοξεύονται με την κυκλοφορία του “Book of souls”. Έπρεπε να μην έρθουν ξανά και ξανά στη χώρα μας, για να καταλάβει και ο τελευταίος ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και η περίπτωση να χαθεί η ευκαιρία να δει κανείς μια από αυτές τις τεράστιες μπάντες είναι προ των πυλών…
Πιστεύω ακράδαντα ότι η τρέχουσα δεκαετία μας πήγε πίσω όσον αφορά τις εξελίξεις στο hard rock και το heavy metal. Περίμενα ότι στο τέλος της επόμενης θα έχουν αποσυρθεί το σύνολο όλων αυτών των τεράστιων σχημάτων και θα έμενε καμένη γη. Δυστυχώς βλέπω ότι ισχύει αυτό από τώρα και όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς οδεύουμε στο τέλος των groups που θα απασχολούν τις μάζες όσον αφορά το συναυλιακό τομέα. Αυτό θα έχει πολλαπλές συνέπειες για τη μουσική που παρακολουθούμε και θα επιφέρει αλλαγές που μέχρι τώρα φάνταζαν μακρινές. Σκεφτείτε ότι χάσαμε τους MOTORHEAD…πώς θα σας φανεί όταν χαθούν και οι JUDAS PRIEST; Θα είναι πολλοί από εμάς που θα θεωρούν σαν χαμένη ευκαιρία να τους δουν έστω και όπως είναι τώρα στο πλαίσιο μιας περιοδείας για έναν τόσο καλό δίσκο όσο το “Firepower”. Πως θα νιώσουν οι MAIDENάδες όταν συνειδητοποιήσουν ότι ίσως και να είναι η τελευταία ευκαιρία να τους δούμε live από τα μέρη μας φέτος;
Όσοι είδαν τους SLAYER το 2005 έχουν να λένε ότι τους είδαν headliners με την αυθεντική σύνθεση! Το ίδιο και όσοι είδαν τη Big 4 που ήταν μια γιορτή άνευ προηγουμένου για τα συναυλιακά δεδομένα της χώρας μας! Μήπως είμαστε ως ένα βαθμό μετά Χριστόν προφήτες και όταν συμβαίνουν τα απαξιώνουμε και αντίστοιχα όταν περνούν τα χρόνια τα αναπολούμε με νοσταλγία;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα έχω μόνο μια απάντηση: Γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε με το line up των DEATH το 1998 όταν έπαιξαν στο Ρόδον; Ήταν ένα τελείως καινούριο line up και προωθούσαν έναν καινούριο δίσκο! Κανείς δεν παραπονέθηκε που δεν έπαιξαν τίποτα από το “Spiritual healing”. Γιατί; Μήπως γιατί όλοι τότε ασχολούμασταν με το σήμερα της κάθε μπάντας και όχι με το τι ήταν κάποτε! Μήπως γιατί μέχρι και τα 90s η σκυταλοδρομία συνεχιζόταν και οι μεγάλες μπάντες ακόμα γιγαντωνόντουσαν από δίσκο σε δίσκο;
Αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι χάσαμε σε αυτή τη δεκαετία και η ευθύνη είναι όλων μας. Ξεκινάει από τον τελευταίο οπαδό που δεν ακούει τίποτα καινούριο, ανάγοντας ότι έχει βγει στο παρελθόν σαν μυθικό και αδύνατο να αμφισβητηθεί από κάποιον και τελειώνει στους υπεύθυνους των εταιριών και περιοδικών. Ναι, μιλάω για εκείνους που δίνουν ελάχιστο χώρο να παρουσιαστούν μπάντες που βγάζουν τεράστιους δίσκους όπως αυτός που έβγαλαν πριν λίγες μέρες οι TRIBULATION! Σε μιαν άλλη εποχή η μπάντα αυτή θα σάρωνε τα πάντα στο διάβα της με τον τέταρτο της δίσκο και θα γέμιζε όλα τα clubs που θα εμφανιζόταν. Δεν σας αρέσουν; Βάλτε στη θέση τους όποια νέα μπάντα σας αντιπροσωπεύει! Μπορείτε να ισχυριστείτε το ίδιο; Τέλεια! Να που καταλήγουμε σαν συμπέρασμα: «Φοβόμαστε» το όνομα που φέρνει σαν ταμπέλα ένα album που ακούμε! Αν είναι παλιού τεράστιου σχήματος το αντιμετωπίζουμε με τέτοιο τρόπο λες και είναι τοτέμ αυτή η μπάντα! Αν είναι νέου σχήματος μας αρέσει να έχουμε τη δική μας άποψη, φτάνοντας να θεωρήσουμε ό,τι δεν «καταλαβαίνουμε» ως κατώτερο από ό,τι είναι στο γούστο μας. Παράδειγμα μέγιστο για εμένα οι VOLBEAT! Τους είδα στο Hellfest το 2013 και πραγματικά δε μου άρεσαν όσο κι αν ήθελα να μπω στο κλίμα τους! Ηταν, όμως, άψογοι και πραγματικά ήταν από τις μεγάλες εμφανίσεις τους festival! Και σίγουρα όσοι θα πάνε στη Μαλακάσα να τους δουν πριν τους IRON MAIDEN θα δουν μια μεγάλη μπάντα της εποχής μας! Κι εδώ είναι το ερώτημα: Θα είναι οι VOLBEAT και οι κάθε VOLBEAT το συγκρότημα που θα διαδεχτεί αυτές τις μπάντες τα επόμενα χρόνια; Αυτή είναι η αγωνία μου…
Ο χρόνος είναι το μόνο στοιχείο που δεν μπορεί κανείς να τιθασεύει και οδηγεί και τους SLAYER στην απόσυρση τους! Πόσοι θα πηγαίναμε να τους δούμε για τελευταία φορά αν ερχόντουσαν; Θα ήταν πολλαπλάσιοι από ό,τι την τελευταία φορά στην Πλατεία Νερού; Αν ναι, τότε φαίνεται ότι «για την ιστορία» θα δώσουμε χρόνο και χρήμα σαν οπαδοί για να δούμε για τελευταία φορά ένα αγαπημένο σχήμα. Αν όχι, τότε θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα δίνουμε χρόνο σε νέες μπάντες και με τη στάση μας αν θα τις γιγαντώσουμε όπως τους METALLICA. Και μην ακούσω ότι κανείς δεν μπορεί να βγάλει ξανά “Master of puppets”, γιατί αν είναι να ασχολούμαστε μαζί τους εν έτει 2018 γιατί έβγαζαν καλούς δίσκους πριν 30+ χρόνια, τότε μας αξίζει να μπούμε σαν μουσικόφιλοι στο underground…
Περιμένουμε να δούμε τους MAYHEM να παίζουν το “De mysteriis dom sathanas” ή προσκυνάμε τους SLAGMAUR που έβγαλαν έναν κολοσιαίο δίσκο πέρσι για τα δεδομένα της ασθμαίνουσας νορβηγικής black metal σκηνής; Αν είχαν κυκλοφορήσει στα 90s το “Thill Smitts Terror” θα είχαν αποθεωθεί και με σύμμαχο την μεγάλη εταιρία τους, θα είχαν γιγαντωθεί. Αντ’αυτού το μόνο που κατάφεραν ήταν να είναι η πρώτη μπάντα που πάτησε το σανίδι του Inferno Festival στο Όσλο πέρσι! Και οι EMPEROR παίζοντας και φέτος το “Anthems to the welkin at dusk” ολόκληρο είναι πόλος έλξης οπαδών που πάνε να τους δουν ξανά και ξανά! Η μόνη μπάντα που έχει αντίκτυπο στο black metal αυτή τη δεκαετία είναι οι NEGATIVE PLANE, που ακόμα και τώρα είναι στις επιλογές των festivals αν και το “Stained glass horizons” βγηκε το 2011! Για να δούμε αν θα γίνει το μπαμ με τον επόμενο τους δίσκο, που αν είναι τόσο καλό όσο και αυτό τότε θα βγάλουμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα…
Αυτές τις σκέψεις τις είχα κάτι σαν ανασκόπηση των 10s στα τέλη του 2019…οι εξελίξεις με οδήγησαν να τις πρωτοπαρουσιάσω τώρα και πραγματικά δεν μπορώ να πω τι θα γίνει. Θα τολμήσω να πω μόνο τι μπορεί να γίνει και ας γίνει αυτό το κείμενο αφορμή για να τα συζητήσουμε όλα αυτά: Ζούμε την περίοδο λίγο πριν το “Metal is not dead” όπως έλεγαν πριν 30 χρόνια οι οπαδοί του punk: “Punk is not dead”! Θα είμαστε παρόντες σε συναυλίες των 1000 ατόμων max και θα αναπολούμε την εποχή που στην αρένα είδαμε τους MEGADETH με το φοβερό line up το 1997! Κι όποιος πει ότι δεν το κάνει, μάλλον λέει ψέμματα στον ίδιο του τον εαυτό! Γι’αυτό λοιπόν πριν επιλέξετε τι θα κάνετε στο διήμερο-προσκύνημα στο κλασικό metal του φετινού Rockwave, αναρωτηθείτε αν θέλετε να θυμάστε που είσασταν εκείνες τις μέρες μετά από χρόνια! Γελάω και μόνο στην ιδέα να έρθει ένας πιτσιρικάς στα 60 μου και να μου λέει: «Ρε παππού, είδες την ίδια μέρα SAXON, ACCEPT και JUDAS PRIEST»; Αν του πω όχι θα με στολίσει με καντήλια όπως αν του πω σήμερα ότι ήμουν απών στην Big 4! Η μήπως όχι;
Λευτέρης Τσουρέας
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: H φωτογραφία των VOLBEAT είναι του Λευτέρη Τσουρέα από την εμφάνιση τους στο Hellfest το 2013
