ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Disco destroyer” – TANKARD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Harris Johns
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Andreas “Gerre” Geremia – φωνητικά
Frank Thorwarth – μπάσο
Andy Bulgaropulos – κιθάρα
Olaf Zissel – ντραμς
Κακά τα ψέματα, όσο κι αν αγαπάω τους Γερμανούς μπυρομανείς, όπως η συντριπτική πλειονότητα των thrashers τη δεκαετία του ’90, υπέφεραν από την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος από τον κόσμο και τον Τύπο, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να εξερευνήσουν νέα μονοπάτια, ενώ όσοι προσπάθησαν να μείνουν προσκολλημένοι στις ρίζες τους, απλά γνώρισαν τον αφανισμό.
Εκεί, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 λοιπόν, οι TANKARD την είχαν «χοντροακούσει». Έβγαλαν το πειραματικό για τα δεδομένα τους, “The tankard”, έληξε το συμβόλαιό τους με τη Noise, με την οποία είχαν μία εξαιρετική συνεργασία, ενώ το γερμανικό thrash γνώριζε την απόλυτη παρακμή. Οι SODOM πάλευαν να διατηρήσουν τον ήχο τους, με μοναδικό ουσιαστικά καλό άλμπουμ το “’Til death do us unite”, οι KREATOR έβρισκαν τις πιο gothic ρίζες τους, οι DESTRUCTION είχαν εξαφανιστεί κι έβγαζαν άλμπουμ που μόνο ο φίλος μου ο Χάρης ανακάλυπτε. Για τους υπόλοιπους, ούτε λόγος. Οι TANKARD λοιπόν, έκαναν το side project TANKWART, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν τους αρκούσε. Ήρθε η Century Media και τους έδωσε μία ευκαιρία κι εκείνοι δεν την άφησαν ανεκμετάλλευτη. Είκοσι χρόνια πριν, κυκλοφόρησαν το “Disco destroyer”, ένα άλμπουμ που τους ξαναέβαλε στον χάρτη, αλλά δεν είχε να προσθέσει τίποτα απολύτως στη δισκογραφία τους.
Χαβαλές υπάρχει, ωμό punk/thrash feeling μπόλικο, αλλά δεν σου μένει τίποτα μετά την ακρόαση του δίσκου. Άντε με το ζόρι να ξεχωρίσω το “U-R-B”, το “Queen of hearts”, το “Tankard roach hotel” και το “Face the enemy”. Μου λείπουν τα ρεφρέν όμως, μου λείπουν τα ωραία κιθαριστικά θέματα, η φρεσκάδα που έβγαζαν με τους δίσκους τους. Μου ακούγονται κουρασμένοι, μάλλον μπουχτισμένοι θα έλεγα. Ακόμα και το χιούμορ τους, δεν παρήγαγε γέλιο πια… Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ήταν ο τελευταίος τους δίσκος με τον ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα, Andy Bulgaropoulos.
Παρόλα αυτά, είναι κομβικής σημασίας άλμπουμ, γιατί ξαναμπήκαν στον χάρτη και δεν τα παράτησαν. Με δεδομένο ότι ακόμα και σήμερα έχουν day jobs, είναι βέβαιο ότι δεν θα υπήρχαν ως γκρουπ αν δεν έβγαζαν το “Disco destroyer” και το –εξίσου μέτριο- “King of beers”. Επίσης, θα πρέπει να τονίσω, ότι ποτέ δεν κατάλαβα το κόλλημα με τη disco εν έτη 1998, όταν η μουσική εκείνη είχε πεθάνει καμιά δεκαετία… Άκυρο το χιούμορ, αλλά το σύνθημα που είχα δει στο Δελτίο Τύπου που είχε ο δίσκος, όταν μας τον είχαν στείλει τότε, ήταν εξαιρετικό: “From Frankfurt to Frisco, we destroy every disco”, το οποίο υπάρχει και στο οπισθόφυλλο του δίσκου. Χαμός. Μέχρι και οι ίδιοι οι TANKARD, τον θεωρούν μέτριο δίσκο. Ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω;
Σάκης Φράγκος
