6 χρόνια χωρίς νέο υλικό από τη Doro είναι πάρα πολύ μεγάλο διάστημα για όλους τους φίλους του κλασικού heavy metal. Ειδικά όταν πρόκειται για μία καλλιτέχνιδα η οποία μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια με πολύ καλές δουλειές σε σταθερά χρονικά διαστήματα. Βέβαια, η αναμονή μας αυτή αμέσως ξεχάστηκε όταν η Nuclear Blast έβγαλε το δελτίο τύπου και έκανε λόγο για 25 (!) νέα κομμάτια σε ένα διπλό άλμπουμ από την Metal Queen! Αυτό μάλιστα! Βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού μου –μέχρι να λάβω το δίσκο στα χέρια μου- διατηρούσα μία συγκρατημένη και σχεδόν σκεπτικιστική στάση αφού δεν είναι διόλου σπάνιο φαινόμενο η ποσότητα να μην πηγαίνει χέρι-χέρι με την ποιότητα. Επιπλέον, η τελευταία της δισκογραφική δουλειά με το “Raise your fist” δεν μου είπε και πολλά και με άφησε μάλλον ασυγκίνητο. Τι μας επεφύλασσε, λοιπόν, το “Forever warriors, Forever united”;
To πρώτο CD είναι σαφώς πιο «επιθετικό» και «ανεβαστικό» με κομμάτια που ευτυχώς δεν παραπέμπουν στην επική ατμόσφαιρα του “Fear no evil” και “Warrior soul” που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν ταιριάζουν τόσο πολύ στην αισθητική της Doro. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που επιτηδευμένα προορίζονται για συναυλιακές καταστάσεις (π.χ. τα “All for metal”, “Turn it up”, “Blood, sweat and rock n’ roll”) και που ίσως σας θυμίσουν κάτι από την περίοδο “Calling the wild” & “Fight”. Οι αναπόφευκτες μπαλάντες είναι το σήμα κατατεθέν της Doro (μάλιστα, οι παλιοί fans σίγουρα θα χαρούν με το “Soldier of metal” αφού φέρνει κατευθείαν στο νου το “True at heart”) όπως είναι άλλωστε και το γερμανόφωνο τραγούδι του δίσκου. Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες αμήχανες (ως και κακές) στιγμές σε τραγούδια όπως τα “Bastardos”, “If I can’t have you – no one will” (απαράδεκτο ντουέτο με τον Johan Hegg των AMON AMARTH), “Backstage to heaven” κτλ.
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για το δεύτερο CD αν και εδώ η Doro φανερώνει μία πιο ευαίσθητη πλευρά στους στίχους της, κάτι που βέβαια που ποτέ δεν είχε κρύψει στο παρελθόν ειδικά μετά το ομώνυμο άλμπουμ της (1990). Απόλυτο highlight εδώ –και νομίζω συνολικά του δίσκου- είναι η πολύ όμορφη μπαλάντα “Lift me up” που θεωρώ ότι συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παρουσίας της Doro… Τουλάχιστον όσον αφορά την προαναφερθείσα, ευαίσθητη πλευρά της. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέραμε ότι υπάρχουν και δύο καλές διασκευές στα “Don’t break my heart again” (WHITESNAKE) & “Lost in ozone” (MOTORHEAD) ενώ οι Doug Aldrich (DIO, WHITESNAKE κτλ.) και Tommy Bolan (από την κλασική σύνθεση των WARLOCK) συγκαταλέγονται στους special guests.
Στο δια ταύτα: μία καλή δουλειά που περιλαμβάνει κάμποσες μέτριες ως κακές στιγμές. Προσωπικά, περίμενα κάτι περισσότερο από τη Doro. Μπορεί το ζενίθ του “Angels never die” αλλά και συνολικά της δεκαετίας του ‘90 να μην μπορεί πλέον να το πιάσει αλλά κρατάμε τουλάχιστον το γεγονός ότι υπάρχει μία πιο ευδιάκριτη hard n’ heavy ατμόσφαιρα χωρίς ψευδο-επικές παραπομπές. Επίσης, είναι ελπιδοφόρο το ότι επαναπροσδιορίζει κάπως τον ήχο του “Calling the wild”. Νομίζω της ταιριάζει καλύτερα…
7 / 10
Σάκης Νίκας
