ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Tyranny” – SHADOW GALLERY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1998
ΕΤΑΙΡΙΑ: Magna Carta
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Carl Cadden-James, Gary Wehrkamp, SHADOW GALLERY
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Carl Cadden-James – μπάσο, φλάουτο, φωνητικά
Brendt Allman – κιθάρες, φωνητικά
Chris Ingles – πιάνο, πλήκτρα
Gary Wehrkamp – πιάνο, κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά
Joe Nevolo – ντραμς
Mike Baker – φωνητικά
Ένα από τα βασικά μου πιστεύω, είναι ότι για κάθε δίσκο που γουστάρω τρελά και τον θεωρώ σούπερ αγαπημένο μου, πάντα θυμάμαι που ήμουν και τι συνέβη την πρώτη φορά που τον άκουσα. Ένας από τους πολυαγαπημένους μου δίσκους, είναι αναμφισβήτητα το “Tyranny” των SHADOW GALLERY, μιας μπάντας που την ακολουθούσα από το ομώνυμο ντεμπούτο της και μου είχαν φύγει τα τσισάκια ακούγοντας το εκπληκτικό “Carved in stone” (το οποίο, την πρώτη φορά που το είχα παραγγείλει από το εξωτερικό, το καλοκαίρι του 1995, αφού στη χώρα μας ήρθε 3-4 μήνες αργότερα και δεν μπορούσα να περιμένω, έφτασε στα χέρια μου θρυμματισμένο και χρειάστηκε να το ξαναπαραγγείλω).
Θα καταχραστώ τον «χώρο» του internet, λοιπόν, για να πω τη δική μου ιστορία για τον δίσκο αυτόν. Κάτι που μου άρεσε πολύ στα 90’s, ήταν ότι που και που, έβγαιναν δίσκοι χωρίς καμία ειδοποίηση. Εντάξει, τότε έγραφα και στο περιοδικό Metal Invader, οπότε με το internet να μην είναι διαδεδομένο και τα promo να φτάνουν 3 μήνες πριν την κυκλοφορία, αφού δεν υπήρχε καν πειρατεία, έφταναν CD στα χέρια μας που δεν τα περιμέναμε. Ιούνιος του 1998 κι ετοιμαζόμουν να πάω να κάνω face to face με τον ντράμερ των ANGRA, Ricardo Confessori (θυμάμαι ακόμη ότι ήταν στο ξενοδοχείο Coral, στην παραλιακή), ο οποίος είχε έρθει για την προώθηση του “Fireworks”, που κυκλοφορούσαν τότε οι Βραζιλιάνοι progsters. Λίγο πριν βάλω το κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου, ακούω το κορνάρισμα του ταχυδρόμου, που έφερνε τα κλασικά πακέτα στο σπίτι. Magna Carta βλέπω στον φάκελο, καλό θα είναι λέω, και τον ανοίγω… SHADOW GALLERY – “Tyranny”. Εγκεφαλικό!!! Τι, πως, που, που θα έλεγε και ο Βέγγος… Κεραμίδα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, σβήνω τη μηχανή του αυτοκινήτου και τρέχω στο CD player. Ξεκινά: “Stiletto in the sand”. Θυμάστε πολλές εισαγωγές δίσκων να σε πιάνουν και να σε κοπανάνε αδυσώπητα σαν το χταπόδι σε prog metal κυκλοφορία; «Εντάξει, εισαγωγή είναι» σκέφτομαι. «Να ακούσω κι άλλο ένα τραγούδι, προλαβαίνω». “War for sale”. Εντάξει. Παρέδωσα πνεύμα. Όπως και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ακούγοντας το ανυπέρβλητο έπος, με έπιασε κάτι ανάμεσα σε νευρικό γέλιο και κλάμα ταυτόχρονα. «Πως στο διάολο το κάνουν αυτό;» Πως μπορούν να είναι τόσο τεχνικοί και μελωδικοί; Πως γράφουν τέτοιες ρεφρενάρες, παίζοντας πράγματα που δεν υπάρχουν στο πεντάγραμμο;
Μόλις τελείωσε κι αυτό το τραγούδι, ενστικτωδώς, μου ήρθε στο μυαλό η μορφή του αρχισυντάκτη που με έκραζε γιατί έχασα τη συνέντευξη που είχα!!! Ευτυχώς, γιατί αν δεν λειτουργούσα έτσι, ακόμα θα με περίμεναν στο “Coral”… Η επιστροφή, μετά το ευχάριστο διάλειμμα με τους ANGRA, ήταν αφιερωμένη στους SHADOW GALLERY. Concept άλμπουμ, για ένα ζευγάρι που κάνει chat στο internet, με σαφείς αντιπολεμικές αναφορές, με την ιστορία να συνεχίζεται στο “Room V”, που ακολούθησε. Ωραία τώρα. Τι θέλετε να πούμε: Για το ρεφρέν του “Mystery”, που απλά δεν ξαναγράφεται; Για τα ΑΣΥΛΛΗΠΤΑ “New world order”, όπου συμμετέχει ο DC Cooper (ROYAL HUNT) και “I believe”, με τον James LaBrie να κάνει τον ρόλο του «Πατέρα»; Για το instrumental “Chased” που νιώθεις τη μανία καταδίωξης; Για το “Roads of thunder” με τις εναλλαγές συναισθημάτων και το μαγικό ρεφρέν; Για τη μυθική φωνή του αδικοχαμένου Mike Baker, που έδωσε ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ με την ερμηνεία του στο άλμπουμ; Ή για τις μπαλάντες (με κορυφαία το “Spoken words”);
Κυρίες και κύριοι, αν θεωρείτε πως γουστάρετε αυτή τη μουσική και δεν έχετε ακούσει το “Tyranny”, έστω και 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους, προλαβαίνετε να επανορθώσετε. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλά καλύτερα δώρα που μπορείτε να κάνετε στον εαυτό σας. Over and out!
Did you know that:
• Συνεχίζοντας τις προσωπικές ιστορίες, πολλοί είμαι βέβαιος πως θα θυμούνται ότι τα “War for sale” και “Stiletto in the sand”, υπήρχαν σε συλλογή του περιοδικού Metal Invader (και πιστεύω ότι είχαμε βάλει ένα λιθαράκι για να μαθευτεί αυτός ο δίσκος στην Ελλάδα). Ναι, όμως, οι πιο παρατηρητικοί θα διαπίστωσαν ότι πρόκειται για δύο τραγούδια, που βρίσκονται σ’ ένα track!!! Θεώρησα ότι το “Stiletto…”, δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς την εισαγωγή του, οπότε πήραμε άδεια από τον Pete Morticelli (ιδιοκτήτη της Magna Carta) και το συγκρότημα, για τα δύο τραγούδια, τα οποία ενώσαμε και τα παρουσιάσαμε ως ένα!!! Έτσι, είχατε όλοι, πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, να τα ακούσετε όπως ακριβώς έπρεπε!
• «Καμμένος» πλέον με το συγκρότημα, έκανα την πιο μαζική παραγγελία που έχω κάνει ποτέ: 15 υπογεγραμμένα μπλουζάκια του δίσκου για μένα και «σεσημασμένους» φίλους progsters!!! Το θέμα είναι ότι για να τα παραγγείλω (δεν υπήρχαν σε site τότε και μάλιστα υπογεγραμμένα), πήρα τηλέφωνο τον Gary Wehrkamp στο σπίτι του. Εδώ και 20 χρόνια, ακόμα αναρωτιέται πως βρήκα το τηλέφωνό του, αλλά σιγά μην του πω τα επαγγελματικά μου μυστικά!!!
• Ένα μικρό tip για τη συμμετοχή του James LaBrie στον δίσκο, είναι το εξής: Οι SHADOW GALLERY, μένοντας μακριά ο ένας από τον άλλο, δημιουργούσαν τη μουσική τους ανταλλάσσοντας αρχεία, επί σειρά ετών. Ο LaBrie, όταν δημιούργησε τον πρώτο δίσκο των MULLMUZLER από τη Magna Carta, του συνέστησαν να δουλέψει με τον Wehrkamp και τον Cadden-James, που –εκτός του ότι είναι ικανοί συνθέτες και παίζουν πάρα πολλά όργανα, ήταν συνηθισμένοι σ’ αυτόν τον τρόπο δουλειάς. Ξεκίνησαν να δουλεύουν το άλμπουμ των MULLMUZLER, το “Keep it to yourself”, που κράτησε όμως αρκετά παραπάνω απ’ όσο υπολόγιζαν και βγήκε το 1999 τελικά. Στο μεταξύ όμως, βρήκαν την ευκαιρία να ζητήσουν από τον τραγουδιστή των DREAM THEATER να συμμετάσχει στον δίσκο τους, όπως κι έγινε στο “I believe”…
• Οι SHADOW GALLERY, είναι ως επί το πλείστον μία studio μπάντα. Ευτυχώς είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε δύο φορές (τη μία μάλιστα με τον DC Cooper μαζί, ΜΟΝΟ για την Ελλάδα, αλλά ποιος να εκτιμήσει κάτι τέτοιο). Από το 2010 και μετά όμως, άρχισαν να κάνουν μερικές, ελάχιστες συναυλίες. Μετά τον αδόκητο θάνατο του Mike Baker και την αντικατάστασή του από τον πολύ ταλαντούχο Brian Ashland. Μέχρι τότε, οι λόγοι που δεν περιόδευαν, ξεκινούσαν από τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, τα υπόλοιπα συγκροτήματα που είχαν, τις οικογένειές τους κτλ… Θεωρώ όμως, ότι μεγάλο ρόλο έπαιζε η καρδιακή ασθένεια που είχε ο Mike Baker, την οποία γνώριζαν όλοι και δυστυχώς αποδείχθηκε και η αιτία που του πήρε τη ζωή και δεν του επιτρεπόταν να ταξιδεύει, πόσο μάλλον να περιοδεύει…
• Έχετε φτάσει μέχρι εδώ κάτω και δεν έχετε βάλει ακόμα να ακούσετε το “Tyranny”; Άντε, πάμε!
Σάκης Φράγκος
