Οι BRAINSTORM είναι σε αυτήν την κατηγορία των συγκροτημάτων που σε αφήνουν πολλές φορές με ένα «γιατί;». Γιατί δεν έγιναν πιο γνωστοί, γιατί εκεί που είχαν κορυφωθεί έπεσαν (διατηρώντας όμως την ποιότητα σε υψηλά επίπεδα σε όλα σχεδόν τα άλμπουμ τους), κλπ. Η αλήθεια είναι από τη μία μεριά ότι θα έπρεπε να είναι πιο γνωστοί, τόσο για τον ιδιαίτερο και προσωπικό ήχο τους, όσο και για το ότι όταν κυκλοφορείς 12 δίσκους (τόσους έφτασαν πλέον) σε 20 περίπου χρόνια και έχει υψηλό επίπεδο στην πλειοψηφία τους, κάτι κάνεις καλά. Αυτό που μάλλον δεν έκανες καλά, είναι ότι δεν προμόταρες ίσως τόσο τον εαυτό σου όταν ειδικά μπορούσες. Άλλωστε ο Andy B. Franck ήταν κάποτε και «μέσα» στα πράγματα. Τέλος πάντων.
Το “Midnight ghost” είναι το νέο και δωδέκατο κατά σειρά άλμπουμ των BRAINSTORM και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα απογοητεύσει καθόλου τους οπαδούς της μπάντας. Από εκεί και πέρα, δε νομίζω ότι μπορεί να γίνει πλέον, μετά από τόσα χρόνια και δίσκους συζήτηση για το αν μπορεί να τη μεγαλώσει κιόλας.
Όλα όσα γουστάρουμε στους BRAINSTORM, τα βρίσκουμε και εδώ. Όλα όμως! Την καταπληκτική δουλειά που κάνανε ως μπάντα στα ρεφρέν τους, τόσο με τις ωραίες μελωδίες τους, αλλά κυρίως με την τόσο ωραία προσέγγιση που είχανε στα δεύτερα φωνητικά και τις πολυφωνίες που δημιουργούσαν. Συνδυασμό mid tempo τραγουδιών, ατμοσφαιρικών σημείων, με μοντέρνα παικτικά περάσματα και κυρίως κουπλέ, δυναμισμό, σοβαρό heavy/power και με τα πιο χαρωπά και με τα πιο σκοτεινά του, λυρικότητα… τα πάντα όλα και τα γεμιστά πάντα με κιμά! Ακολουθούν πιστά την ίδια συνταγή που ακολουθούσαν, χωρίς να παρεκκλίνουν από αυτήν παρά σε ελάχιστες στιγμές. Όμως αυτό είναι πάντα δίκοπο μαχαίρι. Και σε κάποιους δίσκους δεν τους βγήκε. Γιατί τελικά το πόσο καλό ή όχι είναι ένα άλμπουμ BRAINSTORM έχει να κάνει με το σε πόσα τραγούδια πέτυχε η συγκεκριμένη συνταγή. Όλα τα συστατικά είναι ίδια, ο τρόπος μαγειρέματος ίδιος, αλλά κάπου μπερδευόμαστε με τα μπαχάρια σε μερικές στιγμές. Το ένα πράγμα που μένει ίδιο και σταθερά σε υψηλότατο επίπεδο είναι ο Andy B. Franck. Αυτή η ΦΩΝΑΡΑ!
Όπως σε κάθε σχεδόν δίσκο τους μετά από εκείνη τη διαβολικά καλή τετράδα που άνοιξε με το “Unholy” το 1998 και έκλεισε με το “Soul temptation” το 2003, έχουμε τραγούδια διαφορετικών ταχυτήτων και ύφους και είναι και μοιρασμένα. Το καλό είναι ότι όλα τα κομμάτια έχουν λόγω ύπαρξης και έχουν κάτι να σου πουν, απλά είναι σε δύο επίπεδα ποιοτικά. Στο πρώτο, εκεί που είναι τα δυνατά χαρτιά του δίσκου, είναι σίγουρα το up tempo δικασάτο “The pyre”, το mid tempo “Jeanne Boulet (1764)” με το υπέροχο ρεφρέν και τη groove-α του, το groove-άτο επίσης και ζωντανό “Four blessings” που φέρνει λίγο στο μυαλό τις καλές εποχές των EDGUY αλά με τον τρόπο των BRAINSTORM και έχει και πολύ καλό ρεφρέν επίσης (απορώ γιατί δεν είναι βίντεο), το “Devil’s eye” που ανοίγει το δίσκο και έχει και τον τσαμπουκά που πρέπει, αλλά και το “When pain becomes real” με τις αλλαγές του και το (τι πρωτότυπο) πολύ καλό ρεφρέν. Στη δεύτερη ποιοτική κατηγορία, είναι το δίδυμο των “Revealing the darkness” και “Ravenous minds” (το έκαναν και βίντεο) που είναι μαζί στη σειρά του δίσκου και μοιάζουν και αρκετά, είναι στα κλασικά «χιτ» των BRAINSTORM σε νοοτροπία, αλλά προσωπικά δε μου κάνανε το τόσο κλικ, η μπαλάντα “The path” που κλείνει το δίσκο και το “Divine inner ghost” που σου αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Τέλος υπάρχει και το “Haunting voices” που μάλλον είναι το πιο αδύναμο τραγούδι στο “Midnight ghost”.
Για ακόμη μία φορά, οι BRAINSTORM σίγουρα δεν απογοητεύουν. Ωραίο, σοβαρό, heavy/power με πολύ ωραίες μελωδίες, ωραία grooves, εναλλαγές, πιο heavy και «σκοτεινά» περάσματα, από μία μπάντα που ξέρει να παίζει πολύ καλά. Δε νομίζω ότι μπορούν να ξαναβγάλουν αυτό που λέμε «τρομερή δισκάρα» όπως κάποτε, όμως μας κάνουν μια χαρά όταν κυκλοφορούν δίσκους σαν και αυτόν.
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
