Kolbotn. Μια μικρή πόλη στη Νορβηγία, που βρίθει μόλα ταύτα ανίερων, ασυμβίβαστων, old school thrashers, ταγμένων στο παλιό τρόπο, τον βρώμικο, τον εκτροχιασμένο, τον απερίγραπτα εθιστικό. Πέρυσι, οι CONDOR μας την έκαναν έτσι, κάποια χρόνια πριν οι NEKROMANTHEON, ενώ οι AUDIOPAIN δεν αφήνουν ασυγκίνητο κανέναν thrasher που σέβεται τα ραφτά του. Αντικείμενο του παρόντος κειμένου όμως, θα αποτελέσουν, οι ολοένα ανερχόμενοι DEATHHAMMER! 3 χρόνια μετά το “Evil power”, το Σφυρί του Θανάτου ξαναχτυπά. Για να δούμε το σημάδι που μας άφησε το τέταρτο σερί χτύπημα.
Ο δίσκος ανοίγει με το “Rabid maniac force” να ενεργοποιεί το old school feeling στον ακροατή, ο οποίος ταυτόχρονα κοιτάζει τα πρώιμα αριστουργήματα των SODOM και DESTRUCTION, καθώς και το θρυλικό ντεμπούτο των EXODUS, για τη πηγή έμπνευσης των Νορβηγών. Παράλληλα όμως, τον βάζει στο νόημα: τέτοια άλμπουμ για τους DEATHHAMMER λειτουργούν ως σηματωροί, ως υποδείγματα αισθητικής και ουχί ως πηγές ξεπατικώματος. Ήτοι, τα ακούσανε, τα εμπεδώσανε, άφησαν κάθε riff να διαπεράσει τη ψυχή τους, και μας παρουσιάζουν με το καλύτερο τρόπο από το πρώτο κομμάτι. Τα λυσσασμένα τύμπανα, είναι το πρώτο που μου έκανε απίστευτη εντύπωση, τα οποία κολακεύονται από τη καθαρή και συνάμα old school παραγωγή.
Τα οποία κάνουν αισθητή τη παρουσία τους στο μπάσιμο του επόμενου οδοστρωτήρα επ’ ονόματι “Satan’s hell”, διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμα τους. Χαμηλώνουμε αισθητά το γκάζι και βάζουμε heavy metal feeling στο riffing, στο επόμενο χτύπημα “Black speed inferno”, που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, με τα solos να φωνάζουν τις κλασσικές τους heavy metal καταβολές. Πιο mid-tempo εισαγωγικό riff στο “Threshold of doom”, που μετά ξεδιπλώνεται σε ένα thrash μακελειό από αυτά από τα οποία φτιάχτηκε το είδος, με το ρυθμό να σπάει σε πιο mid-tempo για ένα solo που και ο Mike Sifringer θα ζήλευε.
Το δεύτερο μισό του δίσκου, ανοίγει με το “Tormentor”. Ναι, δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ο τίτλος επ’ ουδενί, αλλά μακάρι να ακούγαμε πιο συχνά κομμάτια που βρίθουν τόσο αγνού old school feeling, και λυσσασμένου παιξίματος. “Into the burning pentagram” το επόμενο κομμάτι, το instrumental του δίσκου, με τους SLAYER εποχής “Hell awaits” όπως και τους POSSESSED του “Seven churches” να κάνουν την εμφάνιση τους μέσω αυτού, δείχνοντας μια απίστευτη ωριμότητα παικτικά, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες επιρροές. Ωριμότητα, που φαίνεται και στα riffs του πρώτου μισού του δίσκου, χωρίς να θυσιάζει σε καμιά περίπτωση τη λύσσα της μπάντας, που απλά έχει πάρει φωτιά. Κάτι το οποίο μας το θυμίζουν τόσο το ομώνυμο κομμάτι “Chained to hell” που έπεται, όσο και το “Evil” που κλείνει το δίσκο απλά, λιτά, αλλά διάολε, τόσο εμφατικά!
Συμπέρασμα: είναι απαραίτητοι τέτοιοι δίσκοι για το thrash. Καλό να είσαι μοντέρνος, να κοιτάς μπροστά, να κάνεις πράγματα στα πλαίσια του ιδιώματος σου, αλλά κάποιοι, πρέπει να κρατάνε και τα μπόσικα. Οι DEATHHAMMER είναι μια από αυτές τις μπάντες, και τους ευχαριστούμε από καρδιάς που υπάρχουν.
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
