Τέταρτος δίσκος για τους φοβερούς και τρομερούς NANOWAR OF STEEL, οι οποίοι συνεχίζουν απτόητοι στο δρόμο που έχουν χαράξει όλα αυτά τα χρόνια. Όπως και στους προηγούμενους δίσκους τους, έτσι και εδώ οι αθεόφοβοι Ιταλοί καυτηριάζουν, σατιρίζουν και σχολιάζουν με τον δικό τους μοναδικό και ξεκαρδιστικό τρόπο όλα αυτά που κατά τη γνώμη τους αποτελούν κακώς κείμενα.
Μέσα στη μία ώρα που διαρκεί ο δίσκος, οι NANOWAR OF STEEL καταφέρνουν να ισοπεδώσουν τα πάντα αφήνοντας πίσω τους σκόνη και θρύψαλα (Γανίτης, Νίκας, Σαμοΐλης, ξέρετε εσείς….) με τις εξωφρενικές τους ατάκες. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι περνούν από πριονοκορδέλα τη Barbie (!!) τον Cthulhu, τους DREAM THEATER, τους MANOWAR, τους BEATLES,τους PINK FLOYD, τους BLIND GUARDIAN, το Star Trek μέχρι και τον David Hasselhoff!
Στα μουσικά δρώμενα του δίσκου τώρα, εννοείται ότι ξεχωρίζει το “Barbie, MILF princess of the twilight”, ένα κομμάτι που θυμίζει έντονα RHAPSODY στο ντεμπούτο τους και σαν επιβεβαίωση έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα η συμμετοχή του Fabio Leone, ο οποίος μου δείχνει την εντύπωση ενός ακομπλεξάριστου ανθρώπου που δεν έχει κανένα πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του. Από κοντά το βαρύ “Call of Cthulhu”, ενώ το “Heavy metal kibbles” είναι ένα καθαρά speed metal κομμάτι που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τους ειδικούς του είδους. Από τα υπόλοιπα κομμάτια ιδιαίτερης αναφοράς αξίζουν το MANOWARικό “In the sky” που δεν μπορεί να μην προκαλέσει χαμόγελα σε όποιον το ακούσει, η απίστευτη μπαλάντα “And then I noticed she was a gargoyle”, που προσωπικά μου έφερε δάκρυα στα μάτια από τα γέλια, το “Ironmonger (The copier of the seven keys)” που ίσως να είναι το πιο άρτιο μουσικά κομμάτι του δίσκου,ενώ όλα, μα όλα τα κομμάτια είναι γεμάτα έξυπνα hints και easter eggs, κάποια ολοφάνερα, κάποια όχι και τόσο, που περιμένουν τον ακροατή να τα ανακαλύψει και να γελάσει. Διότι ξεκάθαρα, οι NANOWAR OF STEEL έχουν σαν σκοπό να σε κάνουν να γελάσεις και να περάσεις καλά.
Προσωπικά διασκέδασα αφάνταστα ακούγοντας το “Stairway to Valhalla”. Έξυπνο, καυστικό χιούμορ πλαισιωμένο με πολύ καλή μουσική, τόσο καλή ώστε να ακούγεται πιο “true” από δήθεν true metal μπάντες. Σίγουρα ο δίσκος δεν είναι για όλους, αλλά οι έχοντες αίσθηση του χιούμορ θα τον ευχαριστηθούν χωρίς να τους λείψει στο ελάχιστο η μεταλλική ατμόσφαιρα. Αν μη τι άλλο, οι NANOWAR OF STEEL είναι κορυφή στο είδος τους, και αυτό που κάνουν, το κάνουν άψογα. Ενδεχομένως να έχουμε και την καλύτερη τους δουλειά εδώ, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Αντί επιλόγου, νομίζω ότι η πιο ταιριαστή ατάκα είναι αυτή του ινδάλματος μου, του Γαλάτη Οβελίξ: Eίναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι!
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
