Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που υπήρχε μία συνολικά θετική αποτίμηση μίας δισκογραφικής δουλειάς των MANOWAR. Για να ακριβολογούμε ήταν το “Warriors of the world” που είχε δικαιολογημένα αποσπάσει πάρα πολύ θετικά σχόλια και είχε κάνει περήφανους όλους τους Manowarriors εκεί έξω. Αλλά αυτό ήταν το 2002… 17 ολόκληρα χρόνια πριν. Η συνέχεια ήταν από μέτρια (“Gods of war”) μέχρι απογοητευτική (“The lord of steel”) αλλά εμείς ήμασταν πάντα εκεί και στηρίζαμε τους απόλυτους βασιλιάδες του metal παρά τα συνεχή ατοπήματα (άραγε ποιος μπορεί να ξεχάσει την απονενοημένη κίνηση επανηχογράφησης του αριστουργήματος “Kings of metal”;). Η είδηση της αποχαιρετιστήριας (;) περιοδείας των MANOWAR και η σχεδόν αιφνιδιαστική ανακοίνωση του πρώτου από τα τρία EP σήμαναν γενικό συναγερμό στις τάξεις των οπαδών και έτσι πάμε να δούμε τι είχε να μας πει το “The final battle I”.
Αυτονόητα κάθε σώφρων οπαδός (ή μη) της μπάντας δεν περίμενε τίποτα που θα άγγιζε τα επίπεδα ποιότητας της δεκαετίας του ‘80 αλλά ελπίζαμε σε κάτι αξιόλογο αν μη τι άλλο. Μετά από μία κλασική, επική εισαγωγή (“March of the heroes into Valhalla”) μπαίνει το “Blood and steel” το οποίο είναι ένα τυπικό τραγούδι της ύστερης περιόδου των MANOWAR. Φανταστείτε ένα κομμάτι που γειτνιάζει στυλιστικά κάπου ανάμεσα στο “Louder than hell” και το ομώνυμο κομμάτι από το “The lord of steel”. Στη συνέχεια έχουμε ίσως την καλύτερη στιγμή του EP, μία πολύ όμορφη επική μπαλάντα, το “Sword of the highlands” με τον Adams να ανεβάζει το κομμάτι σε άλλο επίπεδο και να σε κάνει να αναρωτιέσαι πως διάτανο έχει καταφέρει και έχει διατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια μία τόσο συγκλονιστική φωνή και ερμηνεία! Το τελευταίο κομμάτι είναι το “You shall die before I die” ή αλλιώς το ντεμπούτο του DeMaio στα lead vocals. Με μία παραμόρφωση που σίγουρα δεν βοηθάει καθόλου στο «χτίσιμο» της επικής ατμόσφαιρας του κομματιού και με στίχους βγαλμένους από το βασικό εγχειρίδιο μελέτης των MANOWAR, η σύνθεση δεν αφήνει πολλά περιθώρια θετικής αποτίμησης και σίγουρα θα μπορούσε να ωφεληθεί τα μέγιστα αν πίσω από το μικρόφωνο βρισκόταν ο Adams. Όχι όμως έτσι. Δεν ξέρω αν είναι το χειρότερο τραγούδι των MANOWAR αλλά σίγουρα κονταροχτυπιέται στα ίσα με τις πιο αδιάφορες στιγμές από το “The lord of steel”.
Στο δια ταύτα: προσωπικά έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να έχω απαιτήσεις –αυξημένες ή μη- από τους MANOWAR. Παραμένουν από τα πιο αγαπημένα μου σχήματα και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ! Το “The final battle I” σίγουρα δεν μας «ξετίναξε» και δεν θα συμπεριληφθεί ποτέ στις κορυφαίες στιγμές των MANOWAR. Κρατάμε στα θετικά το “Sword of the highlands” και γιατί όχι το “Blood and steel” ενώ προσπαθούμε να αφήσουμε κατά μέρος το “You shall die before I die”. Το καίριο ερώτημα παραμένει… Αργεί το καλοκαίρι;
6,5 / 10
Σάκης Νίκας
