Αρέσουν δε σας αρέσουν, οι AS I LAY DYING είναι μία από τις μεγαλύτερες μπάντες του metalcore ήχου (ή και New Wave Of American Heavy Metal όπως αρέσκονται να τον λένε κάποιοι) και από εκείνες που οριοθέτησαν πολλά πράγματα στη συγκεκριμένη σκηνή. Από το 2000 που ιδρύθηκαν και μέχρι την παύση τους το 2014, λόγω των γνωστών σκηνικών που οδήγησαν στη φυλάκιση του Ελληνο-Αμερικάνου frontman τους Tim Lambesis (τον οποίο τιμούμε φυσικά για τους AUSTRIAN DEATH MACHINE), είχαν κυκλοφορήσει έξι δίσκους, με τη δυάδα ειδικά των “An ocean between us” (2007) και “The powerless rise” (2010) να έχουν εκτοξεύσει την εμπορικότητά τους. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, πήραν τον τραγουδιστή Shane Blay και δημιούργησαν τους WOVENWAR. Δηλώσεις επί δηλώσεων, νέες μουσικές ανησυχίες, ο Lambesis στη φυλακή, όλα έδειχναν ότι είχε φτάσει το τέλος της μπάντας. Όμως η πρόωρη αποφυλάκιση του Lambesis το 2016 (είχε καταδικαστεί αρχικά σε έξι χρόνια) έφερε με τον καιρό την επανασύνδεση της μπάντας το 2018. Τώρα αν φταίει και η εμπορική αποτυχία των WOVENWAR στην αλλαγή πλεύσης στο στρατόπεδο των υπολοίπων μελών, θα σας γελάσω, αλλά το κλίμα είχε αλλάξει παντελώς μεταξύ τους. Η κυκλοφορία του βίντεο για το κομμάτι “My own grave” τον Ιούνιο του 2018 (15 μήνες πριν την κυκλοφορία του δίσκου) σκόρπισε ενθουσιασμό στους οπαδούς της μπάντας και του κινήματος και πλέον όλα είχαν ξεχαστεί οριστικά.
Το “Shaped by fire”, το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ των AS I LAY DYING, είναι από εκείνα τα άλμπουμ που δηλώνουν «καλά παίξατε τα υπόλοιπα παιδάκια, αλλά τώρα γυρίσαμε εμείς για τα καλά». Πραγματικά, με την πρώτη ακρόαση του δίσκου, όλες οι επιφυλάξεις που μπορεί να είχε κάποιος για την ποιότητά του και το κατά πόσο όλο αυτό είναι μία απλή αρπαχτή, πάνε περίπατο. Δικαιολογημένες επιφυλάξεις και λόγω «φόρμας» αν θέλετε, αφού από τη μία η σαφώς κατώτερη ποιότητα του “Awakened”, που ήταν το τελευταίο άλμπουμ πριν την προσωρινή τους διάλυση, αλλά και από την άλλη η πορεία των WOVENWAR, δεν άφηναν πολλές ελπίδες. Όμως, πρώτα με το “My own grave” και μετά με το δεύτερο βίντεο, το “Redefined”, οι προσδοκίες για τους οπαδούς του ήχου είχαν φτάσει στα ύψη. Και τελικά δικαιώθηκαν.
Με έντονα τα στοιχεία των “An ocean between us” και “The powerless rise”, αλλά με μπόλιασμα από τα πολύ θετικά των WOVENWAR (δεν ήταν και πολλά αυτά), κυρίως στη χρήση των καθαρών φωνητικών του Josh Gilbert, ο δίσκος είναι γεμάτος τσαμπουκά, groove-α, μελωδίες και εναλλαγές. Και το βασικότερο, με πολλά κολλητικά ρεφρέν! Ο συνδυασμός των growls του Lambesis και των καθαρών του Gilbert λειτουργεί σούπερ, ασχέτως που είναι τρομερά προβλέψιμο και αναμενόμενο το πότε θα μπει ο ένας και πότε ο άλλος. Επίσης, το ότι η μπάντα παίζει, το ξέραμε. Αλλά εδώ, ο Jordan Mancino μοιάζει με κτήνος των drums. Τρομερή απόδοση πραγματικά. Η μίξη του Joseph McQueen (ο Nolly των PERIPHERY έχει κάνει τη μίξη μόνο στο “My own grave”) σε συνδυασμό με το mastering του Ted Jensen, έχουν δημιουργήσει ένα ηχητικό τέρας που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το song-writing του σχήματος. Ένα song-writing που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι πάρα πολύ καλό, έχοντας κομμάτια που ξεχωρίζουν εύκολα και με τη μία, όπως φυσικά τα “My own grave” και “Redefined” (με τη συμμετοχή του Jake Luhrs των AUGUST BURNS RED στα φωνητικά) που ήταν και τα δύο πρώτα «χτυπήματα», έχοντας από κοντά τα “Shaped by fire” (επίσης βίντεο), “Torn between”, “Gatekeeper” και “Blinded” (επίσης βίντεο). Παρεπιπτόντως, η μπάντα, η εταιρεία, το management, οποιοσδήποτε πήρε τις αποφάσεις τέλος πάντων, έπραξαν άριστα στο ποια κομμάτια επέλεξαν να προμοτάρουν και με ποια σειρά. Από την άλλη, υπάρχουν και κομμάτια που ναι μεν είναι μια χαρά, όμως ένα σκαλί κάτω από τα προαναφερθέντα, όπως τα “Undertow” και “The toll it takes”, ενώ τα “The wreckage” και “Take what’s left” είναι απλά ΟΚ και κάπου ρίχνουν το σύνολο. Η συνταγή του τσαμπουκαλεμένου κουπλέ και γέφυρας τις περισσότερες φορές, με καθαρό μελωδικό ρεφρέν, μπορεί να λειτουργεί εκεί που οι μελωδίες είναι σούπερ, όμως σε λιγότερα καλά κομμάτια, κουράζει. Αυτό το αναμενόμενο που έλεγα πιο πάνω, που δεν ενοχλεί όσο το κομμάτι είναι σούπερ, αλλά στα λιγότερα καλά βγαίνει μπροστά σαν «πρόβλημα». Όμως στο σύνολο και τη ροή του, ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός! Οι στίχοι του Lambesis είναι όλοι γύρω από τα προσωπικά του βιώματα αυτά τα χρόνια και τη μετάνοια (σύμφωνα με τον ίδιο). Άλλωστε, το 2017 ξαναπαντρεύτηκε. Για το καλό το δικό του και της νέας συζύγου του, ας ελπίσουμε ότι όντως έχει αλλάξει και πέρασε η μαύρη περίοδός του. Μουσικά πάντως δείχνει τρομερά αναζωογονημένος.
Σε μία χρονιά που κυκλοφόρησαν δίσκο οι SLIPKNOT, οι KORN και οι KILLSWITCH ENGAGE, οι AS I LAY DYING επιστρέφουν τόσο δυναμικά που κυριολεκτικά κατατροπώνουν και τους τρείς! Και το κάνουν με ορμή, διατηρώντας τα στοιχεία που τους γιγάντωσαν την προηγούμενη δεκαετία, προσαρμόζοντάς τα όπως πρέπει στο τώρα του σχήματος. Ο χρόνος θα δείξει το πόσο καλό είναι το άλμπουμ, όμως αν 2-3 πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά και κάποια κομμάτια πιο κοντά σε αξία με τα υπόλοιπα, θα μιλάγαμε λογικά για το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους. Θα το κρίνει ο χρόνος όμως είπαμε αυτό. Για τώρα, είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ που τους ξαναβάζει στο χάρτη για τα καλά!
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
