O Ουρουγουανός (αλλά κάτοικος Βαρκελώνης εδώ και δύο χρόνια) Martin Mendez, είναι ένας εξαιρετικός μπασίστας και συνάμα ο δεύτερος σε διάρκεια παρουσίας μουσικός των OPETH, πίσω μόνο φυσικά από τον Mikael Akerfeldt. Όντας στη μπάντα από το ονειρικό “Still life” (1999), μάλλον σε ένα βαθμό ένιωθε «εγκλωβισμένος» ηχητικά στο μονοπάτι που έχουν πάρει οι OPETH τα τελευταία αρκετά χρόνια και έτσι, αποφάσισε να δημιουργήσει τη δική του μπάντα, τους WHITE STONES, για να βγάλει τα εσώψυχά του και καλά έκανε προφανώς ο άνθρωπος.
Για να το καταφέρει αυτό, αφού ανέλαβε όλες τις ρυθμικές κιθάρες και το μπάσο (μετά πήρε τους κιθαρίστες Albert Matti και Joao Sassetti για τις όποιες συναυλιακές υποχρεώσεις) στις ηχογραφήσεις, πήρε τον Ισπανό Eloi Boucherie (VIDRES A LA SANG και ιδιοκτήτης του Farm Of Sound studio όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος) για τα φωνητικά, τα οποία πήγε να κάνει ο ίδιος ο Mendez, αλλά προτιμήθηκε τελικά ο Boucherie και πήρε και τον Jordi Farre (CRUCIAMENTUM) για τα τύμπανα. Δεν έμεινε όμως εκεί. Όλες τις lead κιθάρες έγραψε ο Frederik Akesson (ναι, των OPETH), ενώ στο κομμάτι “The one”, το σόλο ανήκει στον Per Eriksson (KATATONIA και BLOODBATH).
Ο τίτλος του ντεμπούτου άλμπουμ της solo μπάντας του Mendez, είναι “Kuarahy”, η λέξη που χρησιμοποιούν οι Ουρουγουανοί για τον ήλιο. Ο ήλιος της σημαίας της χώρας είναι σαν logo της μπάντας (σύμφωνα με τον Mendez) και ήταν και η έμπνευση του (πάλι σύμφωνα με τον ίδιο) για αυτόν το δίσκο. Αλλά μάλλον κάποιο μαύρο ήλιο ή κάποιον ήλιο κρυμμένο σε μια συννεφιασμένη Κυριακή, γιατί μουσικά, μόνο «φωτεινό» δεν το λες το άλμπουμ!
Παρόλο που ο ίδιος θεωρεί ότι η μουσική των WHITE STONES δεν έχει σχέση με αυτή των OPETH, λυπάμαι, αλλά έχει. Αλλά με εκείνη των OPETH που χάθηκε στο χρόνο. Της ορθόδοξης εποχής της μπάντας. Old school death metal επιρροές, με τους MORBID ANGEL φυσικά να δηλώνουν και εδώ παρόντες (όπως άλλωστε και στους παλαιότερους OPETH), να έχουμε κάτι mid 90s ENTOMBED αναφορές, doom death στοιχεία, κάποια λίγα blackened ξεσπάσματα και φυσικά όλα υπό το πρίσμα progressive αισθητικής. Αυτό. Κόπια των OPETH δεν είναι, αν και κάποια κομμάτια είναι τάλε κουάλε (για παράδειγμα το “Rusty shell” που ανοίγει το δίσκο μετά το σύντομο intro). Όμως υπάρχει το άρωμα της μπάντας, διάσπαρτο. Από την άλλη, όσο ωραίο και αν ακούγεται αυτό αρχικά και όσο καλά και αν ξεκινάει ο δίσκος με τα “Rusty shell” (εύκολα στα κορυφαία κομμάτια του, αν όχι το κορυφαίο και δικαίως τελικά το έκαναν lyric βίντεο) και “Worms” (δικαίως στα βίντεο επίσης, αν και ένα κλικ από το προηγούμενο), η συνέχεια του δίσκου δε σε κρατάει και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για αυτό.
Αρχικά οι ενορχηστρώσεις. Σε αρκετά σημεία, τα τραγούδια ακούγονται άδεια ή κάπως αδούλευτα. Δεν ξέρω αν ήθελε να περάσει το πιο «άμεσο» ή και «ωμό» στον ήχο, αλλά αυτό δεν έχει λειτουργήσει και τόσο στα μισά κομμάτια του δίσκου περίπου. Φταίει και η παραγωγή, η οποία χωρίς να είναι κακή, είναι άνευρη, με τις κιθάρες να μην «τσιμπάνε» όσο πρέπει, στερώντας όγκο από ένα ύφος που ο όγκος χρειάζεται. Και ειδικά όταν έχουν γραφτεί αυτά ακριβώς που θα υπάρχουν και όταν παιχτούν live τα κομμάτια. Μέτρια παραγωγή, κάτι δυστυχώς μείον για μία κυκλοφορία, ειδικά στις μέρες μας. Τα φωνητικά επίσης, ενώ είναι σε σημεία τα βόθρικα τα σωστά και αυτά που πρέπει, κάπου το παρακάνουν με το υπερβολικό βάθος που έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον στο δίσκο και ενώ κάπου κολλάει, σε πολλά σημεία δημιουργεί το αντίθετο. Ναι, αγαπάμε τα 90s εννοείται, αλλά δεν είναι όλα το ίδιο παντού. Τέλος, για να ξαναγυρίσω στην ενορχήστρωση, κάποια κομμάτια ενώ έχουν όλη την προοπτική, κουράζουν αρκετά. Και αυτό οφείλεται στην επανάληψη συγκεκριμένου μοτίβου σε αυτά, που παίζει και παίζει, χωρίς τις απαραίτητες πινελιές ή εξέλιξη. Ίσως αν υπήρχαν περισσότερα ωραία leads, γιατί leads υπάρχουν, αλλά δεν είναι πάντα κάτι ιδιαίτερο ή και ακόμα πιο τσαμπουκαλεμένο και πετυχημένο riffing, να ήταν καλύτερα. Αλλά.
Το θέμα με το “Kuarahy”, είναι πως έχει τραγούδια που δείχνει ότι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο άλμπουμ. Κομμάτια όπως το “Rusty shell”, το “Worms” και το “Taste of blood” είναι πρώτης γραμμής και ταμάμ για αυτό που θέλει να παίξει εδώ ο Mendez και αποδεικνύουν ότι «το έχει». Ίσως όμως, δεν έχει κατασταλλάξει ακόμα απόλυτα στο τι είναι αυτό που θέλει να παρουσιάσει. Ή, το πώς ακριβώς να το περάσει. Γιατί πέραν αυτών των τριών τραγουδιών, τα υπόλοιπα 5 «κανονικά» τραγούδια (έχει και 1 intro και 1 outro), έχουν τις στιγμές τους, αλλά δε σε κρατάνε. Ντεμπούτο είναι βέβαια και μπορεί, αν με το καλό συνεχίσει η μπάντα, στο δεύτερο άλμπουμ να λέμε άλλα, γιατί μιλάμε για έναν εξαιρετικό μουσικό. Για τώρα όμως, δε μπορώ να πω ότι είναι ένα άλμπουμ που θα σε κάνει να κολλήσεις. Εκτός αν είσαι die hard OPETH-ιακός και λατρεύεις οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή τη μπάντα. Αν δεν είσαι, αλλά αυτό το πιο old school της ιστορίας σου λέει κάτι, ίσως και να σου κάνει κάτι. Αλλά γενικά είναι μία μέτρια αρχή, που παίρνει κάποιους έξτρα βαθμούς για το επίπεδο του καλλιτέχνη, τις αποδεδειγμένες ικανότητές του και το γεγονός ότι πρώτη φορά στην ουσία κάνει κάτι τέτοιο έξω από τη «στέγη» της μαμάς μπάντας. Και επειδή πάντα υπάρχει το ελαφρυντικό της αρχής. Το δεύτερο άλμπουμ, αν και όταν υπάρξει, θα δείξει.
6.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
