Οι Τεύτονες ASSASSIN, ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων όπως οι PROTECTOR και EXUMER (αμφότεροι έδωσαν πόνο πέρυσι με “Summon the hordes” και “Hostile defiance” αντίστοιχα), που είναι οι τίμιοι εργάτες της σκηνής, και κάνουν την έκπληξη με την ποιότητα και την τσίπα τους, από την σχεδόν ταυτόχρονη επαναδραστηριοποίησή τους, στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Με παρακαταθήκη τα φοβερά “Breaking the silence” (2011) και “Combat cathedral” (2016), αυτή η παρουσίαση, ξεκινάει με τις καλύτερες των διαθέσεων. Επίσης, να προσθέσουμε, ότι εδώ κάνει δισκογραφικό ντεμπούτο ο θρυλικός κιθαρίστας Frank “Blackfire” Gosdzik των SODOM. Θα δικαιώσουν τη θετική μου προδιάθεση με το 3/3; Ας το δούμε παρέα, μαζί, λέω εγώ!
Ξεκινάμε με τη δυάδα “The swamp thing” (στιχουργικά επηρεασμένο από το comic “Swamp thing”) και ”How much can I take?”. Γερμανικό τάκλιν και riff-άρες από τα πρώτα 8:17 του δίσκου, σωστό Τευτονικό βρωμόξυλο, όπως το περίμενα, θυμόμουν και φανταζόμουν ότι θα είναι, με το δεύτερο να γκρουβάρει πολύ όμορφα, κλείνοντας ελαφρά το μάτι στην Αμερικανική ήπειρο. Τη βία συνεχίζει το σχεδόν εξάλεπτο “No more lies”, με το ρεφρέν φτιαγμένο για να γυμνάσει σβέρκους και τη μπάντα να παραδίδει μαθήματα δυναμικής και όμορφα βαλμένης μελωδικότητας, δια χειρός του κυρίου Blackfire, ο οποίος λάμπει εντός της διάρκειας του δίσκου, με ένα πολύ όμορφο σπάσιμο με άρπισμα, λίγο μετά τη μέση του κομματιού. Πατροπαράδοτο thrash Γιαγμανικής προελεύσεως στο “Not like you!”, με ολίγη από παλαιούς, ορθόδοξους SEPULTURA στο riffing, φτιαγμένο για να διαλύσει συναυλιακούς χώρους με περίσσια ευκολία. Συνέχεια με το “The wall” και το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου ξεδιπλώνεται μπροστά μας, κυριολεκτικά ωσάν τείχος από riff-άρες, πότε με μελωδίες να χρωματίζουν, πότε με βρωμόξυλο. Στιχουργικά δε, αναφέρεται στο γνωστό τείχος που σκεφτόταν να χτίσει ο Donald J. Trump στα σύνορα Αμερικής – Μεξικού.
Το δεύτερο μισό του δίσκου, ξεκινάει εμφατικά με το “Hell’s work is done”, με τη μπάντα να εμφανίζει έντονες death metal επιρροές στα φωνητικά και όχι μόνο, σε ένα από τα πιο αιμοβόρα κομμάτια του δίσκου. Κολασμένη δουλειά, όνομα και πράγμα λέμε! Κάπου εδώ, να τονίσουμε τη διακριτική χρήση πλήκτρων στα δύο αυτά κομμάτια, τόσο – όσο, για να προσδώσουν μία ποιητική περιγραφή στο μουσικό αυτό ολοκαύτωμα. Οι ταχύτητες πέφτουν στην εισαγωγή του “The killing light”, ένα πανέμορφο ακουστικό μέρος, που μου θύμισε σαν λογική το αντίστοιχο στη μέση του “Tired and red” των SODOM (ο ίδιος άνθρωπος τα έγραψε θα μου πείτε, λογικό!), με το υπόλοιπο να είναι ξεκάθαρα πιο μελωδικό, και πιο μοντέρνο, με τους ASSASSIN, να λοξοκοιτάζουν τη Σουηδική σχολή του μελωδικού death metal riffing. Μία εισαγωγή ala MOTORHEAD, προτού συνεχιστεί το ξύλο, θα θέλατε κύριε Σαββίδη; Και βέβαια γκαρσόν, σας ευχαριστώ πολύ! “Shark attack” και ”War song” (ακούγονται μαζί, σαν διαδοχικά σφηνάκια σε πάρτι) κυρίες και κύριοι και τα riffs κοφτερά, σαν δόντια μεγάλου λευκού καρχαρία, πετσοκόβουν και παρακαλάνε να ακουστούν live!
Κλείνουμε με ένα κομμάτι που θα έπρεπε κανονικά να είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια του δίσκου (συνολικής διάρκειας 6:58), αλλά η μπάντα αποφάσισε να το σπάσει σε δύο μέρη. “Chem trails part 1” το πρώτο, μία σχεδόν σινεματική instrumental εισαγωγή, με μία υποβόσκουσα industrial αισθητική και μελωδίες να έρχονται και να χάνονται κάτω από τα μονολιθικά riffs. Ένα πανέξυπνα δομημένο κομμάτι, προπομπός του τι θα ακολουθήσει. Και κάπως έτσι, περνάμε στο “Chem trails part 2”. ΞΥΛΟ, ΞΥΛΟ, ΞΥΛΟ, ΞΥΛΟ. Δεν ξέρω αν έγινε σαφές, αλλά σε αυτό το κομμάτι, πέφτει ξύλο, για εσάς, την οικογένειά σας, το κατοικίδιό σας, το γείτονά σας και όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Στιχουργικά, έχουμε να κάνουμε με ένα καυτηριασμό των ψευδών ειδήσεων, καθώς και της διόγκωσης καταστάσεων και δηλώσεων, ένα ζήτημα τουλάχιστον φλέγον και με μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, για όποιον εμπλέκεται σε αυτά.
Έγραψα πρόσφατα, κλείνοντας την παρουσίαση του καινούργιου δίσκου των S.D.I.: “… τώρα φέρτε μου το νέο ASSASSIN να τα σπάσω σαν άνθρωπος!”. Δικαιώθηκα για αυτή μου τη δήλωση και για τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, καθώς όχι μόνο τα έσπασα, αλλά θα συνεχίζω να τα σπάω κάθε φορά που τα 49 λεπτά του “Bestia immundis” (δηλαδή “ακάθαρτο κτήνος” λατινιστί) θα βρίσκουν το δρόμο τους στα ηχεία μου. Κάτι που θα γίνεται πολύ συχνά! Danke schon ASSASSIN, thrash metal bis zum Tod!
8.5/10
Γιάννης Σαββίδης
