Μισό λεπτό να κοιτάξω το σκονάκι μου, για να βεβαιωθώ. Λοιπόν, αυτή εδώ είναι η 26η (!) studio δουλειά των θρύλων του βρετανικού rock, μέσα σε κάτι περισσότερα από πενήντα χρόνια ζωής. Το ποιοί είναι οι WISHBONE ASH και ποιά η σημασία τους για τον ευρύτερο χώρο του «σκληρού ήχου», δε μπορεί να απαντηθεί σε μερικές σειρές αρχείου word. Μία πολύ ωραία εξήγηση θα μπορούσαν να μας δώσουν, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, οι Steve Harris, John Petrucci, James Hetfield, Gary Rossington, Scott Gorham, Mikael Åkerfeldt, μέχρι και ο D.D Verni. Νομίζω πως κάποια πράγματα γίνονται ήδη κατανοητά από την ανάγνωση και μόνο των ονομάτων, οπότε ας αφήσουμε την ιστορία και ας περάσουμε γρήγορα – γρήγορα στον καινούργιο δίσκο.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τόσο καλό το “Coat of arms”. Δεν με ενθουσίασε εξάλλου το “We stand as one”, που κυκλοφόρησε ως single, καθώς το θεώρησα απλά καλούτσικο και απόρησα, είναι η αλήθεια, με την αποθέωση που έλαβε. Τα υπόλοιπα τραγούδια όμως, με κέρδισαν. Εύκολα. Οι «πιο βετεράνοι μπαίνεις σε μουσείο» Βρετανοί, ακούγονται εμπνευσμένοι (ο Andy Powell δηλαδή, ας μη γελιόμαστε) και πολλά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής και του χαρακτήρα που τους καθιέρωσε ως μία απίστευτα επιδραστική μπάντα κατά τη δεκαετία του 1970, είναι εδώ, παρόντα. Η μπάντα, είναι ο ορισμός του rock, έχει blues χαρακτήρα, είναι progressive με την πραγματική έννοιά του, λατρεύει ξανά το γνήσιο κέλτικο folklore. Οι διπλές κιθάρες, τα «ζεστά φωνητικά», η γνωστή ατμόσφαιρα των πρώτων πέντε (κυρίως) δίσκων, «ξαναζεί» εν έτει 2020 και αυτό από μόνο του, για εμένα, είναι αρκετό.
Όχι, το “Argus” δε θα ξαναγραφτεί ποτέ, ούτε από τους ίδιους, ούτε από κανέναν άλλον υποψήφιο διάδοχό τους, αυτό όμως δεν πρέπει να αποτελέσει τροχοπέδη, ώστε να μην ευχαριστηθούμε τους WISHBONE ASH του σήμερα. Μεταξύ άλλων, το κιθαριστικό crescendo του “Too cool for AC”, η εντελώς “Argus” ατμόσφαιρα του υπέροχου “Deja – vu” και το “Personal Halloween”, που μοιάζει λες και βγήκε από ημι-κακόφημο cabaret, με οδήγησαν αβίαστα στη σκέψη πως οποιαδήποτε απόπειρα μείωσης, ειρωνείας ή και χλευασμού, είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Και το λέω αυτό, γιατί σίγουρα θα υπάρξουν αδαείς, άσχετοι και «κουφοί», που θα βιαστούν να κριτικάρουν αρνητικά μίσ μπάντα πενήντα ετών που «ακόμη να πάει σπίτι της», ενώ θα αποθεώσουν τον κάθε «τραχανοπλαγιά» που πλασάρεται ως ο νέος Μεσσίας.
Είναι το “Coat of arms” ένας καλός rock δίσκος; Αναμφισβήτητα είναι. Είναι ένας χαρακτηριστικός WISHBONE ASH δίσκος; Σίγουρα. Δε χρειάζομαι τίποτα περισσότερο λοιπόν, για να πειστώ πως άξιζε ο κόπος. Στα θετικά επίσης, προσθέτω το γεγονός πως όταν αυτός ο χαμός του κινεζικού ιού περάσει, θα τους ξαναβγάλει στο δρόμο και θα ξανακούσω αγαπημένα έπη του παρελθόντος από κοντά. Μια χαρά!
7.5/10
Δημήτρης Τσέλλος
