Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι περισσότεροι εκεί έξω θεωρούν ότι το τελευταίο κλασικό άλμπουμ των SCORPIONS είναι το “Savage amusement”. Προσωπικά, και αυτό είναι κάτι που έχω εκφράσει αρκετές φορές στο παρελθόν, για μένα ο τελευταίος κλασικός (με την παραδοσιακή έννοια του όρου) δίσκος είναι το “Face the heat” ενώ το “Crazy world” συγκαταλέγεται στις πολύ αγαπημένες μου δισκογραφικές στιγμές των Γερμανών. Είναι μία άποψη που συμμερίζεται και ο ίδιος ο Schenker αφού σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Rock Candy δήλωσε δίχως καμία περιστροφή ότι το “Crazy world” είναι το αγαπημένο του άλμπουμ των SCORPIONS! Ακραίο ή όχι, κάτι δείχνει αυτό. Κλείνοντας, οφείλω να υπογραμμίσω ότι είμαι μεγάλος οπαδός της δουλειάς που έκανε ο Keith Olsen στην παραγωγή αφού η πιο…αμερικάνικη προσέγγιση του έδωσε τον…άνεμο αλλαγής που επιθυμούσε τότε το γερμανικό μεγαθήριο. Μην μακρηγορούμε, όμως, και ας περάσουμε στην αντίστροφη μέτρηση.
The “Crazy world” countdown:
- “Money and fame” (5.06)
Αν και τεράστιος οπαδός του Jabs, ο οποίος συνυπογράφει τη σύνθεση με τον Rarebell, οφείλω να πω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι δικαιωματικά πρέπει να βρεθεί σε αυτή τη θέση διότι τόσο σε στιχουργικό όσο και αμιγώς μουσικό επίπεδο υπολείπεται σαφέστατα των υπολοίπων. Προσωπικά δεν μου κόλλησε ποτέ η slide κιθάρα στο εν λόγω κομμάτι και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Matthias μέσω…talk box, το “Money and fame” δεν αποτελεί και το καλύτερο highlight του δίσκου.
- “Crazy world” (5.08)
Ωραίο τραγούδι…ως εκεί, όμως. Το ομώνυμο κομμάτι μπορεί να έχει ορισμένες εμπνευσμένες κιθαριστικές ιδέες αλλά τόσο το κουπλέ όσο και το ρεφραίν μπορεί να είναι ικανοποιητικά αλλά οι Σκορπιοί μας έχουν συνηθίσει σε σαφώς καλύτερα πράγματα.
- “Kicks after six” (3.49)
Με riff βγαλμένο από το κλίμα της εποχής του “Blackout” και μία συνθετική δομή που θυμίζει Αμερική των τελών της δεκαετίας του ‘80, το “Kicks after six” είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που χαρακτηρίζονται ως «υποτιμημένα διαμάντια» καθώς ναι μεν έχουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου των SCORPIONS αλλά από την άλλη δεν έχει μείνει κλασικό. Η αξία του είναι όμως δεδομένη.
- “Restless nights” (5.44)
Το τραγούδι που θα έδινε τον τίτλο του στο δίσκο αλλά η τελική απόφαση ήταν διαφορετική. Μπορεί να σας φανεί παράδοξο ή υπερβολικό αλλά στα αυτιά μου το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν πάντα μία μίξη από “Animal magnetism” (στο κουπλέ) και “Savage amusement” (στο ρεφραίν). Με ένα από τα καλύτερα solos στο δίσκο, με ένα αψεγάδιαστο ρεφραίν αλλά με ένα κουπλέ που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο (αν και έχει κάτι που σε…κολλάει), το “Restless nights” είναι από τις κλασικές περιπτώσεις που λέμε ότι ένα κλικ παραπάνω και θα ήταν άριστο.
- “Wind of change” (5.13)
Κοιτάξτε…το “Wind of change” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στην κορυφή της συγκεκριμένης λίστας. Ξέρω…τα περισσότερα βαρέα μέταλλα εκεί έξω το σιχαίνονται (αν και μεταξύ μας, δεν τους χαλάει) ενώ ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί fans των SCORPIONS το έχουν βαρεθεί. Ναι, ισχύει. Ωστόσο, γυρίστε πίσω στο χρόνο όταν κυκλοφόρησε και αναλογιστείτε πως είχατε αισθανθεί. Προσωπικά, είχα χαρεί απεριόριστα που η πολυαγαπημένη μου μπάντα έγραφε έναν ύμνο για την ειρήνη τον οποίο σε χρόνο dt μάθαινε ΟΛΟΣ ο κόσμος καθιστώντας το “Wind of change” το πιο δημοφιλές τραγούδι ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της δισκογραφίας των SCORPIONS. Ο Meine θα δήλωνε αργότερα ότι είναι το κομμάτι εκείνο που έσωσε τους SCORPIONS στα δύσκολα 90s. Και μόνο για αυτό, το “Wind of change” μπορεί να βρίσκεται στην 7η θέση αλλά κατέχει την…επίτιμη, άτυπη πρώτη θέση!
- “Tease me please me” (4.44)
Λατρεύω το “Tease me please me”! Η πρώτη επαφή όλων μας με το δίσκο όταν προβλήθηκε στο MTV το video clip. Όντας αμετανόητος οπαδός του hair metal κινήματος, γούσταρα που έβλεπα τους SCORPIONS να φλερτάρουν ανοιχτά με το ιδίωμα και μάλιστα με τόσο πετυχημένο τρόπο. Το riff του Jabs σε συνδυασμό με την πολύτιμη βοήθεια του σπουδαίου Jim Vallance δίνει στο “Tease me please me” μία αδιαμφισβήτητη ποιότητα ενώ μέχρι σήμερα, κάθε φορά που η μπάντα το παίζει στα live, γίνεται ένας μικρός χαμός. Βέβαια, στα κατά τόπους μπαρ λίγες ώρες αργότερα τα προαναφερθέντα βαρέα μέταλλα το κράζουν αλλά ξέρετε ποιο είναι το motto της γνωστής αλυσίδας καταστημάτων, έτσι; 10 στα 10!
- “Send me an angel” (4.32)
Ο Δημητράκης ο Κατής το είχε συμπεριλάβει στη γνωστή, πετυχημένη συλλογή “Classic Metal Ballads” που είχαμε αγοράσει όλοι μας. Το “Send me an angel” είναι χωρίς δεύτερη σκέψη μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έχουν γράψει οι SCORPIONS με πολύ ευαίσθητους στίχους από τον Meine και ακουστική κιθάρα του Schenker που…τρυπάει κόκκαλα. Σύνθεση που ήταν προορισμένη από τη γέννηση της να μείνει κλασική όχι μόνο στη δισκογραφία των SCORPIONS αλλά και για ολόκληρο το classic rock! Αυτή είναι η αλήθεια. Η ερμηνεία του Meine είναι από άλλο πλανήτη και η παραγωγή του Olsen αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το “Send me an angel” με την ισορροπημένη μίξη ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας. Ασύλληπτο αποτέλεσμα. Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια των SCORPIONS…γενικότερα!
- “Hit between the eyes” (4.33)
Η πιο heavy στιγμή του δίσκου που στους παλιότερους θυμίζει εύκολα τις ένδοξες μέρες του “Lovedrive” ή του “Blackout”. Όλα στο “Hit between the eyes” είναι αψεγάδιαστα! Από το εναρκτήριο, μανιασμένο riff του Schenker, τα κοψίματα στο κουπλέ, το πιασάρικο ρεφραίν και το φανταστικό solo του Jabs, τα πάντα συνηγορούν για ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Το “Hit between the eyes” είναι η σύνθεση εκείνη που ξεφεύγει ελαφρώς από το…αμερικάνικο κλίμα του δίσκου ξυπνώντας μνήμες της περιόδου 1979-1982. Κομματάρα!
- “To be with you in heaven” (4.48)
Πιο κλασικό riff…πεθαίνεις! Και μόνο αυτές οι τρεις νότες του riff να έπαιζαν για 4 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα, πάλι σε αυτή τη θέση θα έβαζα το “To be with you in heaven”! Το…έξυπνο στήσιμο στο κουπλέ οδηγεί νομοτελειακά σε ένα από τα καλύτερα ρεφραίν του δίσκου και μπορεί το εν λόγω κομμάτι να μην έμεινε ποτέ κλασικό αλλά σίγουρα είναι υπερκλασικό στις καρδιές των οπαδών. Ειδικής μνείας χρήζει η γέφυρα πριν το solo που μπορεί να έχει διάρκεια λίγων δευτερόλεπτων αλλά είναι φανταστική!
- “Don’t believe her” (4.55)
Μέγας είσαι Schenker και θαυμαστά τα riffs σου! Τεράστια σύνθεση που σε έναν πιο δίκαιο κόσμο θα το αναδείκνυε στην κορυφή των charts αναγκάζοντας τους SCORPIONS να το παίζουν συνέχεια στα live τους. Το μαγικό χέρι του Jim Vallance είναι ξανά εδώ συντελώντας τα μέγιστα στο να δημιουργηθεί ένα φανταστικό κομμάτι με έναν αφηνιασμένο Jabs στο solo και ένα ρεφραίν βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα των οπαδών της μπάντας! Συναυλιακός οδοστρωτήρας αφού έχει όλα τα εχέγγυα ενός κομματιού-δυναμίτη! Συνθετικά ασυμβίβαστο και εμπορικό μαζί…απίθανος συνδυασμός!
1.“Lust or love” (4.22)
“Νίκα, δεν έχω ακούσει καθόλου το “Crazy world”…βάλε μου ένα κομμάτι να πάρω μία ιδέα”, αυτό θα ήταν το ΕΠΟΣ που θα επέλεγα σαν το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα του δίσκου. Τραγούδι που μπαλανσάρει ανάμεσα σε δύο κόσμους: εκείνο της εμπορικής κατεύθυνσης και εκείνο της…take no prisoners προσέγγισης. Δύο πλευρές που γνωρίζουν πολύ καλά οι Σκορπιοί και τις έχουν αναμείξει υπερπετυχημένα άπειρες φορές όλες αυτές τις δεκαετίες. Το “Lust or love” είναι το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται κάθε φορά που κάνουμε αυτές τις πολύ όμορφες συζητήσεις περί υποτιμημένων διαμαντιών της δισκογραφίας μίας μπάντας. Αδυνατώ να σκεφτώ γιατί το “Lust or love” δεν έχει μείνει κλασικό και φυσικά δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το γεγονός ότι βρίσκεται στο δίσκο και είμαστε εδώ να το μνημονεύουμε στο διηνεκές. 50 στα 10!
Σάκης Νίκας
