Ας είμαστε λίγο σοβαροί, όλο το άλμπουμ είναι πάρα πολύ καλό, και είναι μια εύκαιρα να το ακούσετε ξανά! Θα γράψω ένα αρθράκι για την ιστορία του “Headless cross”, όλο το παρασκήνιο πίσω από την δημιουργία και του τι ακολούθησε μετά την κυκλοφορία του. Οπότε κάντε λίγο υπομονή γιατί αξίζει!
Εδώ όλα λειτουργούν άψογα ούτως ή αλλιώς, ο Martin δείχνει πόσο χαρισματικός είναι και ο Powell δίνει μια άλλη διάσταση στον ήχο των BLACK SABBATH. Ούτως ή αλλιώς ο Iommi είναι ένα τέρας δημιουργικότητας, οπότε δεν έχουμε πολλά να πούμε για το επίπεδο των συνθέσεων που γράφει, τα riff και τα solo του. Πάμε στην ουσία των πραγμάτων!
The “Headless cross” countdown:
- “Cloak and dagger” (4.37)
Ολοφάνερη RAINBOW στιγμή του άλμπουμ, ένα τραγούδι που δεν υπήρξε σε όλες τις εκδόσεις του άλμπουμ, απλό, ήρεμο σχετικά, δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, μάλλον περνά αδιάφορα όχι τόσο γιατί δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, αλλά έχουμε πολλά καλύτερα τραγούδια να ακούσουμε και να απολαύσουμε εδώ.
- “When death calls” (6.56)
Πιο τυπική SABBATH σύνθεση, βαδίζει στα χνάρια του “Falling off the edge of the world”, με εναλλασσόμενα αργά και γρήγορα μέρη, βαριά ατμόσφαιρα και γενικά επική και heavy αισθητική, πολύ κοντινή στην Dio περίοδο της μπάντας. Ενδιαφέρουσα σύνθεση, με πολύ ατμόσφαιρα, ακόμα μια αρκετά ικανοποιητική στιγμή του “Headless cross”. Εκεί που κατά την άποψη μου χάνει λίγο, είναι στο ρεφρέν, που ενώ όλο το τραγούδια αναπτύσσεται και σου τραβά το ενδιαφέρον το ρεφρέν δεν αποδίδει την αναμενόμενη ένταση στο βαθμό που περιμένει κανείς. Αυτό βέβαια είναι μια πολύ προσωπική παρατήρηση και ένσταση, που μπορείτε να την παραβλέψετε.
- “Call of the wild” (5.18)
Θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο “Eternal idol” αφού στο γενικότερο ύφος θυμίζει αρκετά το “The shining” σαν να είναι κατά κάποιον τρόπο η συνέχεια του. Έχει ενδιαφέρουσα δομή, ανατολίτικες μελωδίες, και πάλι μια RAINBOW πινελιά λόγο ύφους. Από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του άλμπουμ θα έλεγα αν και για SABBATH είναι σχετικά light. Καλοδουλεμένη σύνθεση πάντως. Ο αρχικός του τίτλος ήταν “Hero”, αλλά τον άλλαξαν γιατί δεν ήθελαν να έχουν κάποια συσχέτιση με το αντίστοιχο τραγούδι του Ozzy.
- “Black moon” (4.05)
Δυναμικό, τραχύ, ενδιαφέρον τραγούδι, αλλά δεν θα το έβαζα στην τριάδα όσο και αν μου αρέσει. Είναι όμως μια πολύ καλή στιγμή του άλμπουμ, τρανή απόδειξη της συνολικής ποιότητας του “Headless cross” και μια πειστική απάντηση σε όσους εξακολουθούν, τραγικά, να αγνοούν την εποχή του Tony Martin στην μπάντα.
- “Nightwing” (6.32)
Με ακουστική κιθάρα στο μέσον, είναι σίγουρα το μεγάλο outsider της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Πολύ καλή μελωδία, ενδιαφέρουσα δομή, tempο στιγμές, πιο τραχύ σε άλλα σημεία, κερδίζει τον ακροατή με την ποιότητα του, την δομή και την μελωδία του. Δυο σόλο από τον Iommi δείχνουν, πως ο δημιουργός του μάλλον είχε πολλά δημιουργικά κέφια όταν το ηχογράφησε!
- “Kill in the spirit world” (5.09)
Αυτό μοιάζει να έρχεται από τα session του “Seventh star” αφού πρώτα το είχαν συνθέσει και απορρίψει στα χρόνια του “Mob rules”. Πολύ καλή σύνθεση, αλλά τελικά όχι σε τόσο τυπικό SABBATH ύφος ξανά, χωρίς όμως να προδίδει και εντελώς στο τέλος την ταυτότητα της μπάντας. Πολύ μπλουζίστικο το σόλο του Iommi, ίσως το καλύτερο του άλμπουμ, ολοκληρωμένη και πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση, που για ακόμα μια φορά μας δείχνει ότι εκείνα τα χρόνια η μπάντα δεν ακολουθούσε μια συγκεκριμένη και ασφαλή πορεία τόσο για την σύνθεση όσο και την ατμόσφαιρα των τραγουδιών της. Γενικά όλα εδώ μοιάζουν να είναι μια μετεξέλιξη της Dio περιόδου, τόσο σε ύφος όσο και σε ήχο, απλά με όχι τόσο heavy υπόβαθρο και προσέγγιση. Εγώ εδώ βγάζω καπέλο!
- “Gates of hell” / “Headless Cross” (6.28)
Το πιο αγαπημένο κομμάτι του άλμπουμ, η πιο τυπική SABBATH σύνθεση που θα βρούμε εδώ, επικό όσο δεν πάει, βαρύ σαν BLACK SABBATH, ατμοσφαιρικό, μοιάζει σαν συνέχεια των “Heaven and hell”, και “Sign of the southern cross”. Absolutely all-time classic και δεν δέχομαι καν κουβέντα για αυτό. Τρίζουν τζάμια και παράθυρα όταν παίζει!
- “Devil and Daughter” (4.39)
Δεν είναι πολλές οι φορές όπου σε τραγούδια των SABBATH τον πρώτο ρόλο στις μελωδίες τον έχουν τα πλήκτρα κι όχι η κιθάρα, γενικά δεν συναντάμε και πολλές φορές πλήκτρα στην δισκογραφία τους η αλήθεια είναι σε τόσο ενεργό ρόλο τουλάχιστον. Εδώ τα έχουμε στο προσκήνιο, στο μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού, με την κιθάρα του Iommi να συνοδεύει, εκτός φυσικά από την ώρα που θα σολάρει και θα βγει στο προσκήνιο. Θωρώ ότι το συγκεκριμένο τραγούδι, είναι από τις πιο αδικημένες στιγμές της μπάντας, αυτό που λέμε κρυφό διαμάντι με άλλα λόγια. Δεν έχει σημασία αν δεν είναι μια τυπική SABBATH σύνθεση που ακολουθεί τα στερεότυπα που πρέπει να έχει το συγκρότημα στις δομές των συνθέσεων του, και αυτό ακριβώς του χαρίζει μια ξεχωριστή αίσθηση επικής, μελωδικής και heavy άποψης, ξεχωριστής μεν, αλλά πολύ γοητευτικής δε. Θα κάνω την έκπληξη και θα το βάλω στην πρώτη θέση, όχι γιατί είναι καλύτερο από το ομώνυμο, αλλά μπας και το ξανακούσετε και καταλάβετε πόσο ωραίο είναι!
Δημήτρης Σειρηνάκης
