ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Damnation” – OPETH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Koch (US), Music For Nations (UK)
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: OPETH, Steven Wilson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Mikael Åkerfeldt – φωνητικά, κιθάρα
Peter Lindgren –κιθάρα
Martín Méndez – μπάσο
Martin Lopez – τύμπανα
Το “Damnation”, το έβδομο άλμπουμ των Σουηδών progressive rockers OPETH, είναι το αδελφάκι του “Deliverance” του προκατόχου του που κυκλοφόρησε μόλις πέντε μήνες νωρίτερα, αλλά είχαν ηχογραφηθεί μαζί. Και τα δύο άλμπουμ, αφιερώθηκαν από τον Mikael Akerfeldt στη μνήμη της γιαγιάς του, η οποία έφυγε από την ζωή την περίοδο των ηχογραφήσεων των δύο άλμπουμ.
Το “Damnation”, είναι επίσης το τελευταίο άλμπουμ μέχρι σήμερα του συγκροτήματος με παραγωγό τον Steven Wilson.
Ήδη από το “Blackwater park” οι OPETH είχαν δείξει σημάδια απομάκρυνσης από τις καταβολές τους και τον progressive death metal χώρο. Εδώ, πλέον τα σημάδια αυτά είναι καθεστώς, καθώς μιλάμε για έναν δίσκο ο οποίος έχει μόνο καθαρά φωνητικά και οπωσδήποτε τίποτα που να τον συνδέει με το παρελθόν της μπάντας. Σίγουρα, οι συνθέσεις παραμένουν υψηλότατου επιπέδου και σε καμία περίπτωση οι Σουηδοί δεν στερούνται εμπνεύσεως. Τα τραγούδια του δίσκου είναι μελωδικά αλλά και πολύπλοκα. Ατμοσφαιρικά, γεμάτα πανέμορφες μελωδίες, πολύ μελαγχολικά και μεγάλα σε διάρκεια.
Είναι κάτι διαφορετικό, δεν είναι αυτό με το οποίο οι OPETH είχαν ταυτιστεί στο ξεκίνημα τους. Όμως αυτό το διαφορετικό, ήδη στο “Damnation” έχει γίνει κτήμα τους, κεκτημένο τους και ήδη έφερε την σφραγίδα γνησιότητος του γκρουπ. Ή αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς, του ηγέτη τους, μιας και όλες οι μουσικές είναι δικές του, ενώ ελάχιστα είναι τα σημεία στα οποία οι στίχοι αποτελούν προϊόν συνεργασίας και όχι αποκλειστικότητας του Akerfeldt.
Ναι, το “Damnation” είναι δύσκολο άλμπουμ από πολλές απόψεις… είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό από τους παλιότερους οπαδούς της μπάντας. Είναι δύσκολο μουσικά να γίνει αποδεκτό από μη μυημένους σε κάτι τόσο σκοτεινό, παρά την ομορφιά του. Είναι δύσκολο να μην μπορείς σε δίσκο OPETH να απολαύσεις τους υπέροχους βρυχηθμούς του Mikael.
Παρόλα τα παραπάνω όμως, παράλληλα είναι και ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μια υπέροχη δουλειά από τους μεγάλους Σουηδούς που μπορεί να μην καταθέτουν την ψυχή τους στο ύφος που τους γνωρίσαμε, αλλά την καταθέτουν σίγουρα, προσφέροντας έναν άρτιο progressive rock δίσκο – κόσμημα. Διχαστικό. Αλλά υπέροχο. Στην επέτειό του, δώστε μια ευκαιρία σε αυτές τις διαφορετικές προτάσεις των OPETH. Όπως τα καλά κρασιά, έτσι και τέτοια άλμπουμ, με τα χρόνια ακούγονται ίσως πιο μεστά, πιο ολοκληρωμένα, πιο όμορφα. Απαλλαγμένα από έριδες και μη αμιγώς μουσικά κριτήρια.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
