Μια συναυλία ενός μεγάλου σχήματος, πάντα θα αποτελεί σημείο αναφοράς για την εκάστοτε συναυλιακή χρονιά. Λογικό και αναμενόμενο λοιπόν, το ότι θα αποτελούσε σημείο αναφοράς και η επί αθηναϊκού εδάφους εμφάνιση των σπουδαίων KAMELOT, έξι χρόνια μετά την τελευταία τους, στα πλαίσια της προώθησης του φετινού, πολύ καλού “The Awakening”. Με πολύ καλές εντυπώσεις λοιπόν από το καινούργιο τους πόνημα, κατηφορίσαμε στον Ταύρο και στο Fuzz club, όπου θα βρίσκαμε να ανοίγουν τη βραδιά…
… οι δικοί μας THE SILENT RAGE. Με αποστολή διπλή, να «ζεστάνουν» το κοινό αλλά και να το κερδίσουν, με την ευκαιρία της επικείμενης κυκλοφορίας του δεύτερου album τους, με τίτλο “Nuances of Life”. Το καινούργιο τους υλικό συγγνώμη αλλά μου είναι άγνωστο, δεν έχω επαφή μαζί του πέραν του single που έχει ήδη κυκλοφορήσει, αλλά οι πρώτες εντυπώσεις που λαμβάνω δω και κει, από συναδέλφους που έχουν αναλάβει την παρουσίασή του στο ευρύ κοινό, είναι καθόλα θετικές, έως και αποθεωτικές.
Τα παιδιά ξεκίνησαν με το “The serpent lord”, το εν λόγω πρώτο single του “Nuances of Life”, τίμησαν το νέο album με μια ακόμη σύνθεση, το “Code of destruction” και το υπόλοιπο set συμπληρώθηκε από τραγούδια του ντεμπούτου τους, “The deadliest scourge”. Ο κόσμος είχε από νωρίς μαζευτεί σε επίπεδα παραπάνω από ικανοποιητικά, οπότε αυτό αποτέλεσε γερό boost για τη μπάντα. Οι Κορυδαλλιώτες είχαν μεγάλο ενθουσιασμό, έπαιξαν πάρα πολύ καλά, ήταν πολύ δεμένοι και εξαιρετικά προβαρισμένοι, το Fuzz δεν τους «κατάπιε» και το μελωδικό power metal τους, της σχολής των ICED EARTH, είναι σίγουρα power metal αξιώσεων.
Ο Μιχάλης Ρινακάκης στα φωνητικά ήταν άνετος και με πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό (αναμενόμενο, δεν είναι και λίγα χρόνια στον χώρο άλλωστε), το rhythm section των Κατσαφάδου/Χανιωτάκη συμπαγές και δυναμικό όσο πρέπει και μπράβο στους κιθαρίστες Νίκο Σιγλίδη (ο αρχηγός και ιδρυτής της μπάντας, με κέρδισε και με το ευγενικό, χαμηλών τόνων και ειλικρινές προφίλ του) και Δημήτρη Πέππα (WARHAMMER), με τον δεύτερο μάλιστα να «μπαίνει αλλαγή» στο «παρά πέντε» και να μη δίνει σε καμία περίπτωση την εντύπωση πως δεν είναι μόνιμο μέλος. Δυστυχώς, μελανό σημείο αποτέλεσε ο κάτω του αναμενόμενου ήχος. Ιδιαίτερα στις κιθάρες και στη φωνή, «μπούκωνε» απελπιστικά τη μουσική του group και δεν το άφησε σε καμία των περιπτώσεων να απλώσει στην σκηνή όλες του τις αρετές. Επομένως, ευελπιστώ να τους δω σε δικό τους live, με πολύ καλύτερο ήχο, ώστε να ακούσω το πολύ καλό υλικό τους, όπως πρέπει. Μέχρι τότε όμως, μπράβο τους και πάλι.
SETLIST: 1. Enemies at the gates/The serpent lord 2. My race won’t last 3. Sin of a pilgrim 4. Code of destruction 5. Stormwarrior 6. Leading the legions 7. A piece of Eden
Μετά τους δικούς μας metallers οι οποίοι αποχώρησαν μέσα σε ειλικρινή και πολύ θερμά χειροκροτήματα και επιδοκιμασίες, η αναμονή ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη, όλα πήγαν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Ο κόσμος συνέρρεε συνεχώς και παρατηρώντας το κοινό, μου έκανε τεράστια εντύπωση η μεγάλη γκάμα των ηλικιών (είδα από ασπρομάλληδες βετεράνους metalheads μέχρι «εκκολαπτόμενους νεοσσούς» σχολικής και εφηβικής ηλικίας) και το μεγάλο ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού. Αυτό δείχνει πως αφενός η μουσική των KAMELOT αφορά πολύ κόσμο, αφετέρου πως έχει μέλλον, όσο μέλλον έχει αποφασίσει να έχει η ίδια η μπάντα…
… η οποία μάλλον έχει σκοπό να μας χαρίζει απλόχερα την υπέροχη μουσική της για πολλά χρόνια ακόμη. Εντάξει, τελευταία φορά που αναφέρω τον μετριότατο ήχο. Έστω κι αν βελτιώθηκε σε σχέση με τον ήχο που είχαν οι THE SILENT RAGE, ήταν και πάλι πολύ άσχημο να ακούν άλλα πράγματα όσοι ήταν επάνω στον εξώστη, άλλα όσοι ήταν κάτω και από τους δεύτερους να ακούν άλλα όσοι ήταν στα πλάγια, στο μέσο της αρένας ή πίσω. Δεν ξέρω πως επετεύχθη αυτό, αλήθεια! Τέλος πάντων, προχωράμε στο show αυτό καθαυτό, το οποίο με γύρισε καμιά 25αριά χρόνια πίσω, τουλάχιστον λόγω του κόσμου.
Τους KAMELOT τους ξέρουμε. Είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη μπάντα, ό,τι και να λένε όσοι δεν τους ακούν ή τους βλέπουν «στραβά», λόγω μουσικού γούστου ή προσωπικών «κολλημάτων». Είναι άψογοι ως επαγγελματίες μουσικοί αλλά έχουν ακόμη την «σπίθα» του πρωτόβγαλτου ερασιτέχνη. Διά τούτο και η καταπληκτική σκηνική τους παρουσία. Βλέπαμε μπροστά μας τον τυπικό τους frontman (Tommy Karevik), δύο άτυπους αλλά εξίσου ουσιαστικούς (Thomas Youngblood και Sean Tibbets), μια εν δυνάμει frontwoman (τη Melissa Bonny των AD INFINITUM, την οποία θα θέλαμε η αλήθεια είναι να έχει λιγότερο διακριτική παρουσία) και δύο ήρεμες δυνάμεις στα μετόπισθεν (Oliver Palotai/Alex Landenburg), να προσφέρουν πολλά περισσότερα απ’ όσα ίσως φαίνονται με μια πρώτη ματιά (και «αυτιά»).
Το set στηρίχτηκε κυρίως στα δύο τελευταία τους albums (“The Awakening” και “Haven”), των οποίων τα κομμάτια πλαισίωσαν ως επί το πλείστον πρότερα μεγάλα hits. Τα έχουμε πει αυτά, πολλές φορές. Οι KAMELOT είναι μια μπάντα που παίζει ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ. Δεν είναι μια περίπτωση συγκροτήματος που θα κάνει μεγάλες «βούτες» στη δισκογραφία του, ούτε θα παίξει υποτιμημένα/θαμμένα «διαμάντια». Ως εντελώς άλλη μπάντα πια από αυτή που ήταν όταν τους γνωρίσαμε, τείνουν πλέον να είναι άλλη μπάντα και από αυτήν της «χρυσής περιόδου» του Roy Khan. Βέβαια, στο τέλος της ημέρας, δεν ξέρω κατά πόσο δεν είναι μειωτική για τους KAMELOT του σήμερα αυτή η συζήτηση, καθώς τώρα είναι που διάγουν τα καλύτερά τους χρόνια, εμπορικά. Άρα, μάλλον κάτι κάνουν καλύτερα από ποτέ, σωστά; Και δεν αναφέρομαι στην σύνθεση, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.
Hits λοιπόν, μεγάλες εμπορικές επιτυχίες το Κυριακάτικο εκείνο βράδυ και ένας κόσμος να αποθεώνει σε βαθμό πέραν του αναμενόμενου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το συγκρότημα έμεινε άφωνο από τις αντιδράσεις του κοινού, το έβλεπες αυτό στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, στις ματιές τους, στα λόγια που αντάλλαζαν… μέχρι και στην συστολή, στην ντροπή που ένιωσαν για λίγο ο Karevik και η Bonny, όταν δεν έβρισκαν λόγια να ευχαριστήσουν τους οπαδούς για την υπέροχη ατμόσφαιρα.
Τα highlights της συναυλίας ήταν, όπως τουλάχιστον τα εισέπραξε ο γράφων, το έπος “Rule the world”, η back to back δυάδα των ύμνων “Karma” και “Center of the universe”, η ατμόσφαιρα στο σχεδόν μονόπρακτο του Karevik κατά τη διάρκεια του “Song for Jolee” (κάποτε είχαμε αναπτήρες, τώρα φακούς από κινητά, το ίδιο όμορφα είναι) και τα πάντα εντυπωσιακά “Forever” και “March of Mephisto”. Από τον καινούργιο δίσκο, τα “Opus of the night (Ghost Requiem)” και “New Babylon” πιστοποίησαν και live πως είναι σπουδαία κομμάτια και ήρθαν για να μείνουν, όπως ήρθε για να μείνει λογικά και το “One more flag in the ground” (καινούργιο τραγούδι που μπαίνει στο encore γίνεται “must”, βλέπε περίπτωση ACCEPT – “Teutonic terror”) με την ελληνική σημαία να κυματίζει στα χέρια του Karevik.
Η αξία των μελών του group είναι εγνωσμένη, δε χρειάζεται να πούμε κάτι για το πόσο καλά απέδωσε ο καθένας τους. Θα ήθελα όμως να τονίσω ότι ο Tommy σε αντίθεση με το studio, επί σκηνής ΔΕΝ είναι Khan, ΔΕΝ τον μιμείται φωνητικά κι αυτό για μένα είναι τεράστιο «συν» (+), το οποίο ελπίζω να μεταφέρει και στις επόμενες ηχογραφήσεις του. Είναι σπουδαία φωνή, δε χρειάζεται να προσπαθεί να πιάσει το ηχόχρωμα του επίσης σπουδαίου Νορβηγού. Σε τελική ανάλυση, όσο καλά και να τα καταφέρνει, έχουμε 2023, έχει έντεκα χρόνια στη μπάντα, καθιερώθηκε, τέλος. Δηλαδή, θέλουμε μίμους ή καλούς τραγουδιστές με προσωπικότητα;
Ανακεφαλαίωση, σε πινελιές:
Το live ήταν πολύ καλό. Θα ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, αν είχε τον κατάλληλο ήχο (το ’πα πάλι). Οι THE SILENT RAGE μου έδωσαν πολύ καλή εντύπωση. Οι KAMELOT ιδανικά είναι μπάντα για ανοικτό festival, με πλήρες stage και light show, δεν το συζητώ. Έχουν κόσμο, αξίζουν κόσμο, σου δίνουν πίσω το αντίτιμο του εισιτηρίου μέχρι το τελευταίο cent. Ελπίζω η επόμενη φορά να μην αργήσει έξι χρόνια. Αν δεν τους έχεις δει και κάποτε έστω τους άκουγες, μην τους χάσεις. ΕΥΓΕ (με κεφαλαία γράμματα) και στον κόσμο για την αποχή του από το κάπνισμα. Οι συνθήκες εντός venue ήταν εξαιρετικές.
Και εις άλλα, με υγεία.
SETLIST: 1. Veil of Elysium 2. Rule the world 3. Opus of the night (Ghost Requiem) 4. Insomnia 5. When the lights are down 6. Vespertine (My crimson bride) 7. New Babylon 8. Karma 9. Center of the Universe 10. Song for Jolee 11. Night sky 12. Drum Solo/March of Mephisto 13. Keyboard Solo/Forever 14. Phantom divine (Shadow Empire) 15. One more flag in the ground 16. Liar liar (Wasteland monarchy)
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
