Το καλοκαιρινό festival της Αθήνας, ήταν έτοιμο να μας υποδεχθεί για τη δεύτερη metal μέρα του, έστω και αν ο καιρός είχε τις δικές του περίεργες ορέξεις. Έκτακτα καιρικά φαινόμενα έλεγαν οι προβλέψεις, ευτυχώς τη βγάλαμε με μία βροχούλα και το «τσουνάμι» ήταν τελικά οι HELLOWEEN, αλλά θα το δούμε παρακάτω.
Μία μέρα που ήταν και στοίχημα ως ένα βαθμό, καθώς μπορεί να είχε headliners τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες κολοκύθες στην ιστορία της μουσικής (δεν ξέρω άλλο ζαρζαβατικό ή τουλάχιστον δεν μου έρχεται κάποιο, με τέτοια απήχηση), αλλά από κάτω τους δεν είχε αντίστοιχους IN FLAMES ή KREATOR και σίγουρα το πιο «ανορθόδοξο» (μαζί με την ημέρα των PARKWAY DRIVE) lineup. Επομένως η προσέλευση ήταν ένα στοίχημα που τελικά κερδήθηκε!
Σωστοί οι άνθρωποι του Release, είχαν στον έλεγχο δωρεάν αδιάβροχα για όλους (τα ίδια, που 30 μέτρα πιο πίσω, κάποιοι θεούληδες τα πουλούσαν 4 και 5 ευρώ) και έτσι, φορώντας τα και μοιάζοντας με «προφυλακτικό Leslie Nielsen στο ‘Naked gun’», ήμασταν έτοιμοι για τους «δικούς μας» SILENT WINTER που «άνοιγαν» αυτήν τη μέρα.
SILENT WINTER
Μπορεί η προσέλευση να ήταν μικρή σχετικά όταν βγήκαν τα παιδιά στη σκηνή, κάτι λογικό (δυστυχώς για την μπάντα) αν αναλογιστεί κανείς τις καιρικές συνθήκες που έκαναν κάποιους να έρθουν λίγο αργότερα, όμως δεν τους πτόησε στο ελάχιστο. Ξεκινώντας με το “Gates of fire” από το τελευταίο τους άλμπουμ, “Empire of sins” (2021) και για τα 6 επόμενα τραγούδια του σετ τους, παρουσίασαν με τον καλύτερο τρόπο το υλικό τους.
Ο ήχος ήταν μια χαρά, η απόδοση του σχήματος το ίδιο, με όλα να ακούγονται καθαρά και δυνατά και παρόλη τη βροχή και το μούδιασμα/μούλιασμα του κοινού, κατάφεραν να κερδίσουν μεγάλο μέρος του και τη συμμετοχή όσων είχαν ήδη πιάσει θέση στο κέντρο της σκηνής.
Το σετ τους βασίστηκε κυρίως στο δεύτερο (και τελευταίο ως τώρα) άλμπουμ τους και μία το ότι ήταν η πιο ταιριαστή ηχητικά μπάντα με το headliner και μία το ότι τα παιδιά είχαν και όρεξη και διάθεση και έπαιζαν και καλά, κατάφεραν και κέρδισαν το στοίχημα της μεγάλης σκηνής, η οποία πολλές φορές μπορεί να σε «φάει» χωρίς να το καταλάβεις. Αν κάτι ίσως θέλει λίγο δουλειά, είναι η άνεση, η ελευθερία, η περισσότερη ενέργεια επί σκηνής, κάτι όμως που έρχεται και με τα «χιλιόμετρα». Μια χαρά όλα και αν το κυνηγήσουν μπορεί να είναι και καλύτερα.
BEYOND THE BLACK
Δεύτερο όνομα της ημέρας, οι Γερμανοί BEYOND THE BLACK. Μία μπάντα που κάνει σταθερά ανοδικά βήματα τα τελευταία χρόνια στο χώρο της και έχει χτίσει ένα fan base στην κεντρική κυρίως Ευρώπη (και λογικό) και που έχει το προνόμιο (μην γίνουμε Espresso και πούμε το γιατί) να παίζει και κάθε χρόνο (και όποτε θέλει βασικά) στο Wacken. Δεν το λες και λίγο. Βέβαια, είναι και μία όντως καλή μπάντα, κάτι που απέδειξε εύκολα και στο Release.
Με ένα setlist 11 τραγουδιών, το οποίο στηρίχθηκε κατά το ήμισυ στο ντεμπούτο τους (!), οι Γερμανοί, με μπροστάρισα την εξαιρετική Jennifer Haben και έχοντας έναν πάρα πολύ καλό ήχο σαν σύμμαχο, ήταν εξαιρετικοί. Προσπερνάμε αν αρέσει ή όχι το είδος τους. Γούστα είναι αυτά. Σαν παρουσία η μπάντα ήταν super, ολόσωστη, κανονικές Γερμανικές μηχανές και η Haben δεν έχανε ούτε νότα, κλέβοντας την παράσταση τόσο με τη φωνή της, όσο και με τις αλλαγές γκαρνταρόμπας της.
Η εμπειρία στο σανίδι, τα «χιλιόμετρα» που λέγαμε και πριν, φάνηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ τους, με τη μπάντα να βγάζει μία άνεση και αυτοπεποίθηση λες και έπαιζε σε κλειστό venue με ολόδικό της κοινό. Όχι όμως ότι δεν είχε δικό της κοινό όπως φάνηκε, αφού στην ακόμα πιο γεμάτη από πριν Πλατεία Νερού και χωρίς τη βροχή πλέον, κέρδισαν και το χειροκρότημα και τη συμμετοχή, ενώ κατάφεραν με κάποια τραγούδια να κερδίσουν (ελάτε, έστω κρυφά, αφού στα πηγαδάκια το παραδεχόσασταν) και αρκετούς που δεν ήταν και πολύ «ζεστοί» με το είδος τους. Αυτό το λίγο WITHIN TEMPTATION, λίγο DELAIN και λίγο από όλα της «συνομοταξίας» αυτής, το υπηρετούν πολύ καλά και δισκογραφικά και επί σκηνής, όπου η αλήθεια είναι ότι κερδίζουν παραπάνω λόγω δυναμικής. Μέχρι τώρα είμαστε πολύ καλά στην ημέρα.
JINJER
Αν υπάρχει μία τραγουδίστρια εκεί έξω που καταφέρνει τα τελευταία χρόνια και έχει καθολική παραδοχή (ασχέτως αν κάποιος αντέχει ή όχι τη μουσική της μπάντας της) για τις ικανότητές της, δεν είναι άλλη από την Tatiana Shmailyuk ή απλά Tati. Και οι JINJER είναι μία από τις ανερχόμενες μπάντες του γενικότερου metalcore/djent ήχου που στηριζόμενοι σε τεράστιο βαθμό στην απίστευτη frontwoman τους, έχουν αφήσει ήδη το στίγμα τους.
Είχαν έρθει πέρσι, τους είχαμε δει και με τους ARCH ENEMY, οπότε λίγο πολύ, οι περισσότεροι ξέραμε τι να περιμένουμε και αυτό ακριβώς πήραμε. Ένα άκρως επαγγελματικό live, με μία μπάντα που απέδωσε αψεγάδιαστα τα κομμάτια της, μπάσο/τύμπανα/κιθάρα να είναι τόσο σωστά λες και βγήκαν από το cubase πριν τη μίξη του δίσκου και φυσικά την Tati να παραδίδει μαθήματα φωνητικής και σκηνικής παρουσίας. Και η Haben ήταν εξαιρετική και στα δύο, όμως είναι τέτοιο το range της Tati και τόσο ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ η άνεσή της να περνάει από brutal σε καθαρά ασχέτως τόνου και έκτασης, που δεν συγκρίνεται με καμία αυτήν τη στιγμή στο metal χώρο.
14 τραγούδια είχε το setlist τους, τα 8 ήταν από το τελευταίο άλμπουμ τους, “Wallflowers” και καλά έκαναν οι άνθρωποι αφού αυτό προωθούν (το αντίστροφο βασικά από τις επιλογές των BEYOND THE BLACK). Το σίγουρο είναι ότι οι JINJER έχουν χτίσει fan base και στη χώρα μας και μάλιστα αρκετά μεγάλο, αφού αυτό έδειχνε και η συμμετοχή του κόσμου. Εγώ, να πω την αμαρτία μου, ακολουθώντας τη μπάντα από το 2016 και το “King of everything”, θεωρώ πως αν δεν αλλάξουν κάτι στον ήχο τους σύντομα, το Tati effect δεν θα είναι αρκετό να τους κρατήσει τόσο ψηλά για πολύ, αφού αρκετές φορές μοιάζουν λίγο επαναλήψιμοι. Απλά είναι αυτή η μαγεία της Tati, το Tati effect, που σε κάνει να βγάζεις το καπέλο.
Όπως πάντα, εξαιρετικοί επί σκηνής και παρόλο το «ξένο» ηχητικά, όλα ήταν έτοιμα στην ήδη γεμάτη πλέον Πλατεία Νερού (θα είμαι ειλικρινής… η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι περίμενα και μπράβο μας, γιατί αυτό άξιζε γι’ αυτό που θα ζούσαμε και θα παραμιλούσαμε) για το «φιλέτο» της βραδιάς, την ευκαιρία να ξαναγίνουμε έφηβοι κάποιοι από εμάς και να ζήσουμε power-metal-ική ιστορία!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
HELLOWEEN
Ωραίαααα… τελείωσαν λοιπόν και οι JINJER, το τελευταίο «ορεκτικό» και ετοιμαζόμαστε για το «κυρίως πιάτο». Τώρα θα μου πεις και δικαίως, «κυρίως πιάτο με κολοκύθια, ρε ψηλέ, δε γίνεται». Γίνεται, αν τα κολοκύθια είναι βιολογικά και ο chef μερακλής, γίνεται! Όλο και κάτι θα «σκαρώσει» και θα «απογειώσει» την συνταγή. Έτσι, αφού βάλαμε ένα τέλος στο αέναο socializing, aka «βλαχοδημαρχιλίκι» που λέει και ο Σαμοΐλης (σ. Σαμοΐλη 1: φέρε τον έλεγχο να σου βάλω άριστα, τσιριμπίμ τσιριμπόμ), πλασαριστήκαμε σε μια καλή θέση, ώστε να απολαύσουμε τα όσα θα ακολουθούσαν. Κοίτα όμως κάτι πράγματα… δεν είχαμε αγωνία, ούτε υποθέταμε ή υποψιαζόμασταν! Μόνο αδημονούσαμε, γιατί ήμασταν σίγουροι για αυτό που… έρχεται.
Μόνο που δε ξέρω, αν περιμέναμε αυτό το «κάτι», να είναι τόσο «μεγάλο» και «τρανό». Ίσως η εμφάνιση των HELLOWEEN, να κρίνεται, κατόπιν εορτής, «καλή πέραν πάσης προσδοκίας»! Της προσδοκίας όλων μας, οπαδών και διοργανωτών! Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, από τις 22:30, μιας και όλα πήγαν, εννοείται για Release αλλά πάντα είναι καλό να το λέμε, σύμφωνα με το πρόγραμμα. Οι πρώτες νότες του προηχογραφημένου “Halloween”, παρέα με την εισαγωγή “Orbit”, συνόδευαν τους Επτά καθώς αυτοί έπαιρναν ένας-ένας τη θέση τους επί σκηνής… και να ’σου το “Skyfall”, σε όλη του την έκταση και όχι στην κουτσουρεμένη video clip εκδοχή του, να κάνει τα «αποκαλυπτήρια». Σκηνικά, φώτα, όλα ήταν άψογα, μέχρι και τα εχμ… Ed Hunter γραφικά στην γιγαντοοθόνη μας άρεσαν και όλα μαζί «έδεναν» τέλεια με τα τραγούδια. Τεράστια μαγκιά που ξεκίνησαν με αυτό το κομμάτι, τέλεια πάσα για το “Eagle fly free” που ακολούθησε, για να βιώσουμε τις πρώτες στιγμές αγνού, μεταλλικού, οπαδικού παροξυσμού.
Ο ήχος ήταν εξαιρετικός. Να τονιστεί αυτό, μιας και πολύς ντόρος έγινε για την κάκιστη ποιότητά του την ημέρα των NIGHTWISH. Όσον αφορά το set… Το ξέρω πως αν δεν υπήρχε ο Covid και μας είχαν επισκεφτεί οι HELLOWEEN τρία χρόνια πριν, θα ήταν ένα ονειρώδες όργιο. Αλλά και τώρα, στα πλαίσια της προώθησης του “Helloween”, ποιος έχει να πει το παραμικρό; Αν μας έλειψε ένα κομμάτι, υπήρχε ένα άλλο που κάλυπτε το κενό, no big deal! Για HELLOWEEN μιλάμε! Oι δικές μου «καλύτερες στιγμές» της συναυλίας, ήταν τρεις: Πρώτη, το ασύλληπτο “Kai Hansen medley”. Οι πιο «παραδοσιακοί», το περίμεναν πως και πως. Διόλου τυχαίο πως το πρώτο crowd surfing που έπιασε η κάμερα, έγινε υπό τους ήχους του, από τύπο με μπλούζα “The Soundhouse tapes”! Ξεκίνησε με το “Metal invaders”, όπου ο Hansen άφησε την κιθάρα και έγινε ένας full sized frontman με απόλυτη επιτυχία, πέρασε στο “Victim of fate” (τα “fly high, touch the sky” πρέπει να ακούστηκαν όντως ως τον ουρανό) και κατόπιν στο ”Gorgar”, με το θεϊκό (ΝΑΙ!) CGI από πίσω, που έδειχνε το «Θύμα της Μοίρας» να παίζει το γνωστό φλιπεράκι φορώντας παντελόνι σαν υδραυλικός εν ώρα εργασίας… if you know what I mean.
Στο ”Ride the sky” που πήρε την σκυτάλη, γίναμε μάρτυρες μιας απίθανης εκτέλεσης, ενώ το καταληκτικό “Heavy metal (Is the law)” μετέτρεψε την Πλατεία Νερού σε γηπεδική θύρα. Νομίζω πως ο Κωνσταντίνος και ο Γιώργος, φίλοι μου, 13 ετών δίδυμοι, κατάλαβαν καλά τι εννοούσα όταν τους είπα να ετοιμάζονται για ένα μεγάλο highlight, καθώς ακουγόταν η εισαγωγή “Walls of Jericho”… Δεύτερη στιγμή, το “How many tears”. Όχι πως ξαφνιάστηκα, όχι πως δεν το έχω ξανακούσει «ζωντανά», αλλά όπως και να το κάνεις, ένας τέτοιος ύμνος, πάντα θα κορυφώνει ένα HELLOWEEN live, ό,τι και να γίνει, όπως και να παιχτεί. Και παίχτηκε καταπληκτικά, με μερικές εμβόλιμες πενιές από το “Heading for tomorrow” των GAMMA RAY, έτσι, επειδή ο Kai θέλει και μπορεί (θέλω να δω GAMMA RAY με Ralph στη φωνή, ας με ακούσει κάποιος)! Και τρίτη κατά σειρά στιγμή, το Βιβλικό “Keeper of the Seven Keys“. Σχεδόν 15 μαγικά λεπτά, όπως μόνο μπάντες σαν τους HELLOWEEN μπορούν να σου χαρίσουν, όπου ακούσαμε τις επιρροές τους συμπυκνωμένες και την επίδρασή τους σε πλήρη έκταση… Δέος!
Δε θα γράψω κάτι άλλο για τα τραγούδια, βλέπεις παρακάτω τη λίστα, βγάζεις το δικό σου συμπέρασμα. Θα ήθελα όμως να πω δυο (και περισσότερα, εντάξει) λόγια γενικά για τους HELLOWEEN και την συναυλία. Όλο το πακέτο της εμφάνισης, καθιστά για μένα το live αυτό ως ένα από τα καλύτερα που έγιναν ποτέ και που πρόκειται να γίνουν στην χώρα μας, σε ανοικτό και κλειστό χώρο. Αναφορικά δε με το ίδιο το Release Festival, αν βγάλουμε από το παιχνίδι τους JUDAS PRIEST οι οποίοι έτσι κι αλλιώς παίζουν χωρίς αντίπαλο πάντα, η διαφορά με οτιδήποτε «μεταλλικό» είχε ως τότε εμφανιστεί στο festival, όλα τα χρόνια της ζωής του, ήταν ΧΑΩΔΗΣ. Οι παλαιότεροι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε, οι πάμπολλες νεαρές φατσούλες που με χαρά είδα ανάμεσα στο κοινό, δεν ελπίζω απλά, είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως είδαν κι έμαθαν τι σημαίνει «ζωντανός θρύλος». Και μάλιστα, ένας «ζωντανός θρύλος» ακμαίος, όχι σκιά του εαυτού του!
Οι αντιδράσεις του κόσμου (δεν περίμενα να είμαστε τόσοι πολλοί, η αλήθεια είναι και μπράβο μας!) ήταν οι πρέπουσες. Για να φτάσει ο Hansen, την ώρα που έπρεπε να «συστηθεί» η μπάντα, να μας πει λάμποντας από χαρά «σας παρακαλώ, μπορείτε επιτέλους να βγάλετε το σκασμό να μιλήσω;!;», τότε κάτι κάναμε καλά, έτσι δεν είναι; Ένας Hansen που, δε ξέρω, αν κάνω λάθος διόρθωσέ με, ήταν ο πιο ευδιάθετος Hansen που έχω δει, από εκείνες τις θρυλικές συναυλίες στο ΡΟΔΟΝ με τους HAMMERFALL το 1997! Και εκείνο το πονηρό του χαμόγελο, όταν πετούσε τα «τυράκια» του, πότε με το “Heading for tomorrow” που είπαμε παραπάνω, πότε με το “Green Manalishi” στο τελείωμα του “Dr. Stein”, πότε με το “Country girl”, πότε παίζοντας blues… Χαιρόταν περισσότερο κι από μας αυτό που συνέβαινε! Και οι υπόλοιποι όμως, θαρρείς πως πήγαν πίσω; Όλοι απέδωσαν άριστα!
Ναι, ο Kai μνημονεύεται και χαρακτηρίζεται ως ο δημιουργός του Europower metal. Έτσι είναι, μα μη ξεχνάμε και τον Michael Weikath, αυτόν που “writes the best songs” και “is a fucking genius“, κατά τον ίδιον τον Hansen. Μαζί το πρωτοξεκίνησαν. Κι αν ο Kai είναι ο πάντα γελαστός μπαμπάς σου, ο Weiki είναι ο θείος που έχει ισόποσο μερίδιο στο μαγαζί αλλά είναι πιο απόμακρος και δεν τον πολυζυγώνεις. Αυτός που είναι συνήθως στο ταμείο, που θα πας και θα του πεις «θείε, μου είπε ο μπαμπάς να μου δώσεις ένα χιλιάρικο», θα σου πει «που θες να πας, για σουβλάκια; Πες του πατέρα σου 500αρικο, καλά είναι» και φεύγοντας θα σου πετάξει και ένα «και να προσέχετε, ρε!» ενώ εσύ θα αναρωτιέσαι «τώρα από ενδιαφέρον το λέει ή θα φάω και καμία;».
Ο τιτάνας Markus Grosskopf, αυτός ο αφανής ήρωας, είναι ο άλλος θείος, που μένει στο χωριό, που έχει βάλει λεφτά στο μαγαζί αλλά προτιμά να μην έχει πολλές σκοτούρες, που χαρτζιλικώνει αβέρτα, ο πλακατζής, αυτός που θα κάτσει με τη νεολαία («ωπαλάκιααα…»), η μεγάλη συμπάθεια του κολλητού σου. Από τους «εξωοικογενειακούς», Daniel Löble και Sascha Gerstner ξεκίνησαν ως «αντικαταστάτες» και έχουν μετουσιωθεί σε βασικά και αναντικατάστατα στελέχη. Ο πρώτος είναι η κινητήρια δύναμη της μηχανής του group (σ. Σαμοΐλη 2: τι κινητήρια δύναμη ρε άνθρωπε, που ο τύπος είναι αποτέλεσμα AI και του πατάς το play στην αρχή και το stop στο τέλος!) ο δεύτερος έχει κάνει άλματα προόδου τόσο παικτικά όσο και συνθετικά. Του συγχωρώ και την εμφάνισή του (δεν είναι μαλλί αυτό, το έχουμε ξαναπεί), τόσο πολύ τον συμπαθώ (σ. Σαμοΐλη 3: ζηλεύεις που δεν μπορείς να έχεις το ίδιο και ακούς τη βροχή στο κρανίο σου)! Τελευταίους άφησα τους δύο τραγουδιστές, αλλά όχι τυχαία…
Michael Kiske και Andi Deris. Καθηλωτικοί, πληθωρικοί. Ειδικά ο δεύτερος, τόσο με τη φωνή όσο και με την σκηνική του παρουσία. Πολλές φορές άξιζε απλά και μόνο να τον παρατηρείς, είτε τραγουδούσε, είτε όχι. Υπάρχει πολύ καλή χημεία μεταξύ τους (γενικά η μπάντα είναι απίστευτα «δεμένη»), ο ένας συμπληρώνει ιδανικά τον άλλον, δε νομίζω πως θα μπορούσαμε να πάρουμε κάτι καλύτερο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Απίστευτο κέφι, ατάκες η μια μετά την άλλη και γέλια… πολλά γέλια και χαμόγελα! Τούτοι οι Γερμανοί σου παίρνουν όσα βάσανα και σκοτούρες έχεις στο κεφάλι σου, αρκεί να ακούσεις ένα και μόνο τραγούδι τους, δε θες περισσότερα!
Ήταν λοιπόν μια βραδιά που όχι θα θυμόμαστε για καιρό, αλλά θα θυμόμαστε για πάντα. Και το outro του James Horner (“For the love of a princess”), μας βρήκε να κοιτάζουμε την σκηνή με μια χαρακτηριστική, γλυκιά ανακούφιση. Παίδες μου, πάει, το είδαμε κι αυτό!
Βρήκα και μειονέκτημα… ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΟΥ, WEIKI;
SETLIST: 1. Skyfall 2. Eagle fly free 3. Mass pollution 4. Future world 5. Power 6. I’m alive 7. Metal invaders/Victim of Fate/Gorgar/Ride the sky/Heavy metal (Is the law) 8. Forever and one (Neverland) 9. Guitar solo (Sascha Gertsner)/Best time 10. Dr. Stein 11. How many tears 12. Perfect gentleman 13. Keeper of the Seven Keys 14. I want out
Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
