Mετά από δύο εκπληκτικά άλμπουμ, οι δημιουργοί του heavy metal ήχου επιστρέφουν σχεδόν ένα χρόνο μετά την τελευταία τους κυκλοφορία για το πιο heavy και για πολλούς το καλύτερό τους άλμπουμ, “Master of reality”. Ο ήχος του δίσκου είναι πολύ πιο heavy μιας και ο Τony Iommi αποφάσισε να ξεκουρδίσει την κιθάρα του κατά τρία ημιτόνια (το μετέπειτα γνωστό Drop-D tuning), ώστε χτυπώντας τις χορδές να έδινε μειωμένη πίεση στα δάχτυλά του αλλά και ο ήχος να γινόταν πιο βαρύς ταυτόχρονα. Την ίδια τεχνική υιοθέτησε και ο μπασίστας Geezer Butler με τον Bill Ward επίσης να ακολουθεί, βλέποντας τον ήχο τους να εξελίσσεται, εξέλιξε και τον δικό του παίζοντας δίκασες σε αυτόν τον δίσκο. Οι ίδιοι αναφέρουν ότι εδώ βρήκαν τον χαρακτήρα τους σαν σχήμα, είχαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ο δίσκος αυτός είναι η απόδειξη του πόσο καλοί είχαν γίνει. Από εδώ και στο εξής θα εξελίσσονταν σε κάτι διαφορετικό σύμφωνα με μετέπειτα δηλώσεις τους.
Τα “Ιnto the void” και “Αfter forever” ήταν τα πρώτα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν στα διαλλείματα των αλλεπάλληλων συναυλιών τους, γενικότερα ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε δύο μόνο εβδομάδες, τον Φεβρουάριο και Απρίλιο του 1971. Η ομάδα που είχαν στα παρελθόν παραμένει, με τον Rodger Bain να βρίσκεται πάλι πίσω από την κονσόλα. Ο δίσκος, σε αντίθεση με τα προηγούμενα album τους που κυκλοφορούσαν μήνες αργότερα στην Αμερική, αυτή την φορά θα κυκλοφορήσει πρώτα στην Αμερική στις 21 Ιουλίου και δύο εβδομάδες αργότερα(6 Αυγούστου) στην πατρίδα τους την Βρετανία. Ο δίσκος θα πάει στο #5 των Βρετανικών album charts και στο #8 των Αμερικάνικων album charts.
To μoναδικό single που θα κυκλοφορήσει επίσημα από τον δίσκο ήταν το “Children of the grave” με b-side το “Solitude” και ο δίσκος παρόλες τις κακές κριτικές που λάμβανε από διάφορους δημοσιογράφους της εποχής, κατάφερε και έγινε χρυσός ξεπερνώντας τις 2 εκατομμύρια κόπιες. Ο κόσμος τους αγαπούσε υπερβολικά και τους ακολουθούσε σε κάθε τους βήμα. Η χρονιά του 1971 είναι για τους ΒLACK SABBATH η χρονιά που τους εκτόξευσε εμπορικά και τους καθιέρωσε για τα καλά ακόμα και αυτοί που τους αμφισβητούσαν από την αρχή κατάλαβαν ότι κάτι σοβαρό υπάρχει εδώ. Η μπάντα επίσης σχεδιάζει να περιοδεύσει για 14 μήνες καταφέρνοντας να αποκτήσει την μεγαλύτερη δημοτικότητα από ποτέ στην καριέρα τους.
Για το heavy metal χθες, του σήμερα αλλά και του αύριο το “Master of reality” στέκει αγέρωχα παρόν πάνω από μισό αιώνα εμπνέοντας χιλιάδες μουσικούς αλλά και οπαδούς όλα αυτά τα χρόνια. Είναι από τα άλμπουμ αυτά που άλλαξαν τελείως τα δεδομένα του σκληρού ήχου, επαναπροσδιορίζοντας τεχνικές και μέσα που ήταν πρωτάκουστα για την εποχή τους.
Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτόν τον δίσκο που άτυπα απολαμβάνει την κορυφή στην προσωπική μου λίστα ανάμεσα στα πρώτα έξι BLACK SABBATH albums. Το ότι θα χρειαστεί παρακάτω να τα βάλω σε μια αξιοκρατική σειρά γίνεται μόνο για τις ανάγκες αυτής της στήλης καθώς ακράδαντα πιστεύω ότι το “Master of reality” είναι από αυτούς τους δίσκους που ακόμα και τα χρατς του βινυλίου είναι απαραίτητα σε αυτόν. Τι worst to best ρε παιδιά να κάνουμε εδώ, θα καιγόμαστε αιώνια στην κόλαση αν το πιστεύαμε! Ας ξεκινήσουμε παρόλα αυτά:
The “Master of reality” countdown:
7. “Orchid” (1:31)
Σύνθεση του Iommi, το “Orchid” ανοίγει την δεύτερη πλευρά του δίσκου και είναι ένα μικρό instrumental με ακουστική κιθάρα που δίνει πάσα κατευθείαν στο…
6. ”Lord of this world” (5:27)
Ένα καρα-heavy κομμάτι του δίσκου μιλά για τον Σατανά σαν αρχηγό του παρηκμασμένου και evil κόσμου. Αναφέρει ότι οι άνθρωποι στρέφονται στο κακό αντί για το καλό με την απληστία να πρωτοστατεί για την απόκτηση υλικών αγαθών. Όλα αυτά όμως δεν θα έχουν αξία όταν φθάσεις κοντά στον Θάνατο(but will you turn to me when it’s your time to die?). Μουσικά μιλάμε για ένα απολυτό doom heavy metal κομμάτι που σε ξετινάζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι μπετόν αρμέ riff- αρες του Iommi καθώς και το rhythm section παίρνουν κεφάλια.
5. ”Solitude” (5:02)
Όπως αναφέρει και η μπάντα αυτό είναι ίσως το πρώτο ερωτικό κομμάτι που ηχογράφησαν και μας μιλά για την ερωτική απογοήτευση μετά από ένα χωρισμό. Eδώ ο Iommi παίζει φλάουτο και πιάνο και η φωνή του Ozzy έχει περαστεί από delay ώστε να εμπλουτιστεί το αποτέλεσμα. Aνάλογο κομμάτι με το “Planet caravan” του “Paranoid”.
4. “Into the void” (6:13)
H επιτομή, ο oρισμός του doom metal. Το απόλυτο κομμάτι που θα βάφτιζε ολόκληρο είδος μετά από χρόνια υπάρχει και λέγεται “Into the void”. Πριν το ακούσεις καν καταλαβαίνεις τι παίζει εδώ πέρα. Σε ένα δυστοπικό μέλλον ένας άντρας το σκάει από την γη για να αναζητήσει το μέλλον του σε μια κοινωνία όπου θα κυριαρχεί η αγάπη, η ειρήνη και η ευτυχία αφήνοντας την γη στο έλος της πριν την τελική της καταστροφή. Εμμέσως πλην σαφώς και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα περιβαλλοντολογικό κομμάτι. Δεν υπάρχει αυτό το άσμα.
3. ”After forever” (5:27)
To δεύτερο κομμάτι του δίσκου, το θεικότερο του θεϊκού “After forever” γράφθηκε εξ ολοκλήρου από τον Tony Iommi. Oι στίχοι δε του Gezer Butler εδώ είναι ανοιχτόμυαλοι και ουσιαστικά μιλούν για τoν Χριστό. Η μπάντα είχε βαρεθεί να τους αποκαλούν σατανιστές κα έγραψε αυτό το κομμάτι για να απεμπλακεί από αυτή την ταμπέλα. Μουσικά εδώ συναντάμε ένα από τα πιο straight heavy metal κομμάτια του δίσκου με ωραίες αλλαγές και εξαιρετικά φωνητικά από τον Ozzy. Aπο τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο και την SABBATH δισκογραφία.
2. ”Sweet Leaf” (5:05)
To εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου ξεκίνησε αρχικά να γράφεται σαν ερωτικό κομμάτι αλλά κατέληξε σαν ερωτικό κομμάτι προς την αγαπημένη τους εκείνη την εποχή μαριχουάνα. Ο επικός βήχας (περασμένος από λούπα) του Iοmmi στο ξεκίνημα του κομματιού είναι αυθεντικός και προήλθε μετά από ένα τσιγαριλίκι που δοκίμασε να κάνει και τον έπνιξε. Αργόσυρτο, doom, μεθυστικό, μαστουριάρικο, ψυχεδελικό, ορισμός του stoner rock θα πυροδοτήσει και αυτό άθελά του την γέννηση μια άλλης σκηνής ύστερα από κάποια χρόνια. Let there be…stoner rock!
- ”Embryo” (0:28) – ”Children of the grave” (5:18)
To “Εμβρυο” μία σύνθεση και αυτή αποκλειστικά του Ιommi , ένα πολύ μικρό instrumental για να μας συστήσει το απόλυτο, το θεϊκό, το ανεπανάληπτο κομμάτι, και αυτό δεν είναι άλλο από το “Children of the grave”. Μπορεί να ακούς το “Paranoid” στο ραδιόφωνο και να το βαριέσαι πολλές φορές αλλά ορκίζομαι ότι όσες φορές αυτά τα 40 χρόνια ακούω αυτό το κομμάτι πάντα με πιάνει δέος και δεν το βαριέμαι ούτε στο ελάχιστο. Προσωπικά το θεωρώ σαν τον ορισμό του heavy metal ήχου, ειδικά της δεκαετίας του ’70 και δεν μπορούσε να υπάρξει άλλο κομμάτι πλην αυτού σε αυτήν εδώ την θέση. Αντιπολεμικό κομμάτι (στα χνάρια του “War pigs” και “Electric funeral”), μας μιλά για τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πόλεμου και προτρέπει την νεολαία να εναντιωθεί απέναντι στους πολέμους πριν να είναι πολύ αργά. Για το μουσικό κομμάτι κάθε σχόλιο είναι περιττό πιστεύω. Ένα αιώνιο μεταλλικό αριστούργημα!
Αυτά τα ολίγα, επί της ευκαιρίας των 53ων γενεθλίων του ξαναθυμηθείτε το και απλά θαυμάστε για ακόμα μια φορά το πόσο αναλλοίωτο και αγέρωχο παραμένει στον χρόνο. Όπως ισχύει πάντα για όλα τα μεγάλα καλλιτεχνικά έργα.
Για δίσκους σαν αυτόν αλλά και για όλα τα υπόλοιπα που μας πρόσφεραν (πρέπει να) τους ευγνωμονούμε αιώνια.
Γιάννης Παπαευθυμίου
