Εδώ και πολλά χρόνια, η Κρήτη όχι μόνο έχει μπει στο μεταλλικό συναυλιακό χάρτη, αλλά έχει εδραιωθεί κιόλας. Μαζί με το Chania Rock Festival των Χανίων και το πιο νέο Over the Wall του Ηρακλείου, έρχεται τα τελευταία χρόνια και το Rethymno Rocks! του Ρεθύμνου να συνεισφέρει στην ισχυροποίηση αυτού του σκηνικού, με μια σοβαρή διοργάνωση, που χρόνο με το χρόνο δείχνει όλο και περισσότερα και ωραία πράγματα. Ο χώρος μέσα στο ενετικό κάστρο της Φορτέτσας είναι πανέμορφος και ιδανικός για αυτή τη φάση και πρέπει να βρεθεί κάποιος εκεί για να το αντιληφθεί πλήρως. Δεν είναι τυχαίο που πολλά από τα συγκροτήματα που έχουν περάσει από το φεστιβάλ τον έχουν σχολιάσει θετικότατα.
Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ άνοιξε με τους COSMIC PLUNGE από το Ηράκλειο και το doom metal τους. Κάποιες καθυστερήσεις στη διεξαγωγή των soundcheck πριν τη συναυλία είχε σαν αποτέλεσμα οι Ηρακλιώτες να ξεκινήσουν καθυστερημένα το set τους, αλλά τελικά μάλλον ευνοημένοι ήταν, μιας οι ίδιοι θα έπαιζαν σε μεγαλύτερο κοινό. Η μπάντα από την πρώτη στιγμή μας φιλοδώρησε με βαριά, αργόσυρτα και πένθιμα riffs. Ο ήχος ήταν εξαρχής δυνατός και βαρύς, ακριβώς έτσι άρμοζε στο υλικό της μπάντας. Κατά τη διάρκεια του set τους ακούσαμε κομμάτια και από τις δύο full length κυκλοφορίες της μπάντας, αλλά και το εξαιρετικό “Pandora’s Bones” από το περσινό της ομώνυμο single, με το οποίο η μπάντα έκλεισε την εμφάνισή της ζεσταίνοντας τον ήδη αρκετό κόσμο που είχε ήδη μαζευτεί.
Αφού είχε αρχίσει ήδη να πέφτει το σκοτάδι, επί σκηνής ανέβηκαν οι Ιταλοί DOMINE, με το κοινό να τους χειροκροτεί αρκετά, δείχνοντας πως υπήρχε πολύς κόσμος που περίμενε την εμφάνιση της πεντάδας από την Τοσκάνη. Η μπάντα ενώ δισκογραφικά έχει να κυκλοφορήσει καινούργια δουλειά από το μακρινό 2007 και το “Ancient Spirit Rising”, συναυλιακά δεν είναι αδρανής μιας και κάθε χρονιά δίνει επιλεκτικά κάποια shows, σβήνοντας μερικώς τη δίψα των οπαδών τους. Έχοντας στα μπαγκάζια τους κάποια δυνατά κομμάτια, ανέβηκαν στη σκηνή της Φορτέτσας εν μέσω ευφημισμών. Ο ήχος εκπληκτικός και η μπάντα αν και στατική, απέδωσε πολύ καλά το υλικό της. Ο δε κόσμος από κάτω φαινόταν να απολαμβάνει το epic heavy/ power metal των Ιταλών και να τους καταχειροκροτεί σε κάθε κομμάτι. Λόγω του ότι ξεκίνησαν καθυστερημένα, η μπάντα μας ενημέρωσε πως θα παίξει ένα κομμάτια λιγότερο. Highlights της εμφάνισής τους, αναμφίβολα η απόδοση του Morby στα φωνητικά, όπως και το “The eternal champion” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, αλλά και το “The Ride of the Valkyries”.
Και κάπου εκεί είχε φτάσει η ώρα για μια από τις μεγάλες μου αγάπες, τους Σουηδούς EVERGREY. Έχοντας στα μπαγκάζια τους μια εξαιρετική δουλειά, το “Theories of Emptiness”, επέστρεφαν στη χώρα μας μετά από μια πενταετία. Προσωπικά είχα να τους δω live από το 2014 και την περιοδεία του “Hymns for the broken”, οπότε ανυπομονούσα. Μετά τις απαραίτητες προετοιμασίες οι Σουηδοί ανέβηκαν στο σανίδι με το εξαιρετικό “Falling From the Sun” που ανοίγει και το τελευταίο τους πόνημα. Ο ήχος άψογος και εδώ, ογκώδης και καθαρός, «ταμάμ» για τα groov-άτα riffs της μπάντας, με στιγμές να νιώθεις χωρίς υπερβολή πως ακούς CD ή τουλάχιστον μια live ηχογράφηση. Η μπάντα είχε απίστευτη όρεξη, και από την πλευρά του κόσμου ο ενθουσιασμός περίσσευε, δημιουργώντας μια όμορφη, αμφίδρομη σχέση μεταξύ των δύο. Συνέχεια με το επίσης καινούργιο “Say” και το “Midwinter Calls” από τον προηγούμενο δίσκο τους. Η απόδοση της μπάντας κινείται σε απίστευτα επίπεδα με τον κόσμο να είναι έρμαιο των ορέξεων των Σουηδών. Συνέχεια με τα “Distance” και “Weightless” και ο Tom Englund μας παρουσιάζει τον καινούργιο drummer της μπάντας, τον Νορβηγό Simen Sandnes. Εξαιρετικός και δυνατός drummer, δείχνει ότι έχει δέσει εξαιρετικά με την υπόλοιπη μπάντα, παρά τον λίγο καιρό που περιοδεύουν παρέα.
Τη σκυτάλη παίρνει το “Where August Mourn”, και είναι εμφανές ότι η μπάντα δίνει έμφαση στο πιο πρόσφατο υλικό της. Για όσους βέβαια παρακολουθούν τα set που παίζει η μπάντα τα τελευταία χρόνια, δεν αποτελεί νέο η δόμηση του set. Το παράδοξο, που προσωπικά δε θυμάμαι άλλη συναυλία που να έχω πάει και να έχω παρατηρήσει κάτι είναι πως μέχρι στιγμής είχαν παιχτεί 6 κομμάτια και όλα τους είχαν κυκλοφορήσει σαν video clip… Πριν το “Call Out the Dark” o Englund μας προέτρεψε να τραγουδήσουμε τους στίχους του κομματιού και αν δεν τους γνωρίζουμε, να ανοιγοκλείνουμε το στόμα μας. Θεούλης! Γενικά κι αυτός και ο Henrik Danhage είχαν απίστευτη όρεξη και επιδίδονταν συνεχώς σε αλληλοπειράγματα μεταξύ τους, αλλά και με το κοινό δείχνοντας πόσο ευχαριστιόντουσαν την βραδιά και το live. Απόδειξη τα χαμόγελα όλων των μελών της μπάντας, ακόμα και των Johan Niemann και Rikard Zander που παραδοσιακά είναι πιο ανέκφραστοι.
Το πιο uptempo “Eternal Nocturnal” ξεσήκωσε περαιτέρω τον κόσμο. Σε μια παύση πριν το επόμενο κομμάτι ο Englund μας ζήτησε να κάνουμε ησυχία για δευτερόλεπτα για να ακούσει κάτι. Ο ίδιος είπε πως μάλλον άκουγε τη φωνή του Θεού και μας ζήτησε να αναγνωρίσουμε τη μελωδία που ταυτόχρονα έπαιζε ο Zander στα πλήκτρα. Δεν ήθελε πολύ να καταλάβουμε πως το επόμενο κομμάτι θα είναι το πολυαγαπημένο “A Touch of Blessing”. Μετά από μια πανέμορφη εισαγωγή με άπλετα ηλεκτρονικά στοιχεία του Zander, η μπάντα μας χάρισε μια εξαιρετική εκτέλεση του μοναδικού “παλιού” κομματιού που ακούστηκε κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Το “King of Errors” έτυχε υπέρθερμης υποδοχής από το κοινό το οποίο το τραγουδούσε ανελλιπώς. Δυστυχώς ούτε οι EVERGREY γλίτωσαν από το να κουτσουρέψουν το set τους, με το “The Silent Arc” να θυσιάζεται προκειμένου να μαζευτεί λίγο η κατάσταση με το χρόνο και τις αρχικές καθυστερήσεις.
Για το τέλος οι Σουηδοί μας επεφύλασσαν άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι από την τελευταία τους δουλειά, το “Misfortune”. Με το “Save Us” έπεσε η αυλαία της εμφάνισης της μπάντας, η οποία μας ευχαρίστησε ακόμα μια φορά και μας έδωσε ραντεβού σε περίπου 3 μήνες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, το Δεκέμβριο. Μεγάλη εμφάνιση οι EVERGREY, άκρως επαγγελματική, σε καμία περίπτωση διεκπεραιωτική, καταθέτοντας την ψυχή τους.
Η μπάντα άφησε τη σκηνή και ξεκίνησαν τάχιστα οι προετοιμασίες για τους headliners της βραδιάς, SUICIDAL ANGELS. Αφού ολοκληρώθηκαν όλες οι απαραίτητες ετοιμασίες, τα φώτα χαμήλωσαν και αφού το intro που ακουγόταν από τα ηχεία σταμάτησε, η μπάντα όρμησε σαν σίφουνας στη σκηνή, ανοίγοντας το set της με το εξαιρετικό “When the Lions Die”, το οποίο ανοίγει τον πρόσφατο και επίσης εξαιρετικό δίσκο της, “Profane Prayer”. Ο κόσμος μπήκε στο κόλπο αμέσως και η ατμόσφαιρα μύριζε θειάφι εξαρχής. Η μπάντα συνεχίζει να παίζει κομμάτια από την πρόσφατη δουλειά της, με τα “Crypts of Madness”, “Purified by Fire” και “The Return of the Reaper” να ακολουθούν.
Αυτό που ζούμε μπορεί να περιγραφεί μόνο με μια λέξη. Μακελειό! Ειδικά στο “Purified by Fire” η φάση ήταν απίστευτη με moshpits να έχουν στηθεί από νωρίς. Εάν κάποιος τραβούσε ένα βίντεο μόνο τις αντιδράσεις του κόσμου και τις έδειχνε σε κάποιον άλλο, σίγουρα ο άλλος θα στοιχημάτιζε πως το κοινό είναι από κάποια συναυλία ενός μεγάλου ονόματος. Βέβαια, οι SUICIDAL ANGELS έχουν μεγαλώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια και δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι ξαναβρήκαν στέγη σε μια από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες εταιρείες στο χώρο μας, τη Nuclear Blast. Άλλωστε και οι κινήσεις και το στήσιμο της μπάντας επί σκηνής παραπέμπουν σε μεγάλη μπάντα. Εκτελεστικά αψεγάδιαστοι, καλοπροβαρισμένοι και αλάνθαστοι, με τον αέρα του headliner, είχαν θέσει τους κανόνες τους και ο κόσμος απλά ακολουθούσε. Ξανά ο ήχος είναι κάτι παραπάνω από άψογος. Τα βλέμματα του περισσότερου κόσμο ήταν συγκεντρωμένα στον frontman της μπάντας, Νίκο Μελισσουργό, αλλά και φυσικά στον Gus Drax ο οποίος έπαιζε τις… κάλτσες του, αλλά εγώ θα ήθελα να σταθώ στον Άγγελο Λελικάκη στο μπάσο με την εξαιρετική του δουλειά και λίγο παραπάνω στον απίστευτο Ορφέα Τζορτζόπουλο ο οποίος έπαιζε πραγματικά χωρίς αύριο. Πραγματικό κτήνος πίσω από το drumkit του.
Βουτιά στο πιο παλιό υλικό με το “Bloodbath” και με άλλο ένα μικρό χαμό να λαμβάνει χώρα μπροστά από τη σκηνή. Το χώμα και η σκόνη ανέβαιναν στον Ρεθυμνιώτικο ουρανό από το moshpit που στήθηκε από τις πρώτες κιόλας νότες του κομματιού. Είναι αξιοθαύμαστο πως το κοινό παίρνει φωτιά, σα σπίθα που φουντώνει από τις αναθυμιάσεις και μόνο. “Bloody Ground” στα καπάκια πριν να γυρίσουμε πάλι στα πιο καινούργια τραγούδια. Το ρολόι δείχνει περασμένα μεσάνυχτα και η μπάντα μας ενημερώνει πως πρέπει και αυτή να “κουτσουρέψει” το σετ της, αλλά έχει χρόνο ακόμα για κάνα δύο κομμάτια. “Apokathilosis” και “Capital of War” το όνομα αυτών και η μπάντα σχεδόν αποθεώνεται τελειώνοντας το σετ της.
Άλλο ένα εξαιρετικό event έφτασε στο τέλος του. Το Rethymno Rocks! μεγαλώνει με αρκετά σταθερά βήματα. Μπράβο στα παιδιά από τον Πολιτιστικό σύλλογο Σκιές για τη διοργάνωση και ευχές για ακόμα καλύτερα πράγματα του χρόνου.
Θανάσης Μπόγρης
