a
Η thrashομάνα Αριζόνα φαίνεται ότι έχει την τιμητική της αυτή τη χρονιά καθώς μετά τους ATROPHY και το “Asylum” ήρθε η σειρά για άλλο ένα άξιο τέκνο της , τους θρυλικούς FLOTSAM AND JETSAM να επανέλθουν στο προσκήνιο με το δέκατο πέμπτο άλμπουμ τους με τίτλο “I am the weapon”. Εκτιμώ ότι οι FLOTSAM τα τελευταία χρόνια έχουν πολλές ομοιότητες με τους OVERKILL, καθώς, όπως τα αλάνια από το New Jersey, έτσι και αυτοί δείχνουν να διανύουν μια παρατεταμένη περίοδο δεύτερης νεότητας και από το 2016 και το ομώνυμο άλμπουμ τους κυκλοφορούν τη μία δισκάρα μετά την άλλη. Πολύ χαίρομαι που το “I am the weapon” εξακολουθεί να συντηρεί αυτό το σερί και το κάνει με εμφατικό τρόπο.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τα άσχημα, ή μάλλον τα λιγότερο καλά, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, και αναφέρομαι στο “Primal”, ένα κομμάτι που εκτιμώ ότι παρά το αρχικό του riff είναι το πιο αδύναμο του δίσκου. Γενικά δεν θεωρώ ότι κολλάει με τα υπόλοιπα τραγούδια και για μένα τουλάχιστον, θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει. Τα καλά νέα είναι ότι… τα κακά σταματούν κάπου εδώ καθώς όλος ο υπόλοιπος δίσκος αποτελείται από κομματάρες. Όπως μας έχουν συνηθίσει οι FLOTSAM τα τελευταία χρόνια, έτσι και το “I am the weapon” έχει τραγούδια που δεν θα αφήσουν κανέναν παραπονεμένο. Με το πρώτο άκουσμα ξεχωρίζουν αμέσως το εναρκτήριο κομμάτι που βάζει γκολ από τη σέντρα , το “A new kind of hero” αλλά και το ομώνυμο, δύο καθαρόαιμα thrash τραγούδια που παίρνουν σκαλπ. Στο ίδιο γρήγορο τέμπο υπάρχουν και άλλα κομμάτια όπως τα “Running through the fire” ή το “Gates of hell”. Από την άλλη, ακόμα και όταν οι ρυθμοί κατεβαίνουν , η μπάντα τα καταφέρνει περίφημα. Ενδεικτικά και μόνο να αναφέρω το “Beneath the shadows” που, με το groovy ρυθμό του κλείνει πονηρά το μάτι στο υποτιμημένο “Quatro” του 1992 αλλά και το “The head of the snake” με τις απίστευτες εναλλαγές του και το κολλητικό ρεφραίν και αποτελεί για μένα το κρυφό διαμαντάκι του δίσκου.
Προσωπικά πιστεύω ότι το “I am the weapon” είναι ηχητικά πιο κοντά στο “The end of chaos” του 2019 παρά στο προηγούμενο άλμπουμ τους, το “Blood in the water”, και συνθετικά είναι μάλλον ένα σκαλί παραπάνω. Καταιγιστικά riffs, πολύ όμορφα και δυνατά ρεφραίν, και δουλεμένες συνθέσεις, αλλά πάνω από όλα μια μπάντα που, σε πείσμα των καιρών καταθέτει και την ψυχή της και προσπαθεί να προσφέρει στους οπαδούς της ό,τι καλύτερο μπορεί. Αν έλειπε και το “Primal” θα μιλάγαμε ίσως για μια από τις πιο ώριμες και προσεγμένες δουλειές των FLOTSAM, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
Η απόδοση της μπάντας , για μια ακόμη φορά είναι φοβερή, ο Eric A.K., χωρίς τις τσιρίδες του παρελθόντος παραμένει πάντα ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές του είδους, το κιθαριστικό δίδυμο των Gilbert/ Conley δείχνει να έχει κουμπώσει πια για τα καλά, με τον Gilbert για μια ακόμη φορά να μας εντυπωσιάζει με τα solo του (αν και μου λείπει το δίδυμο Gilbert/ Carlson, για να πω την αμαρτία μου), στο μπάσο ο Bill Bodily στη δεύτερη του δουλειά με τους FLOTSAM ακούγεται να έχει δέσει πλήρως με τους υπόλοιπους αλλά η πραγματική αποκάλυψη είναι ο Ken Mary πίσω από τα τύμπανα. Όχι ότι δεν τον ξέραμε τον άνθρωπο, αλλοίμονο, αλλά εδώ ακούγεται συγκλονιστικός. Παίξιμο για σεμινάριο!
Το “I am the weapon” είναι άλλο ένα εξαιρετικό άλμπουμ από τους FLOTSAM AND JETSAM που πιστοποιεί την πολύ καλή τους δισκογραφική παρουσία τα τελευταία χρόνια. Επικίνδυνο όπως ένας κροταλίας που λιάζεται νωχελικά στη έρημο κάτω από τον καυτό ήλιο της Αριζόνα και αλίμονο σε όποιον τον ενοχλήσει.
FLOTS TILL DEATH
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
