a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το άλμπουμ; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ADON
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Adon”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Neuropa Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Nath – Μπάσο, κιθάρες
Æthelwulf II – Φωνητικά
James Stewart – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Κάποια άλμπουμ ή κάποια ντεμπούτα, αν θέλετε να το περιορίσουμε, όπως το συγκεκριμένο, έρχονται με τόση ορμή από τους δημιουργούς τους που σε χτυπάνε κατευθείαν, από το πρώτο τραγούδι μέχρι και το τελευταίο, αλύπητα, αφήνοντάς σε με το στόμα ανοιχτό. Οι ADON είναι μια μπάντα που μετράει μερικά χρόνια ζωής, συγκεκριμένα πέντε, έχοντας όμως κυκλοφορήσει μέχρι τώρα μόνο ένα ΕΡ το 2020, το οποίο δυστυχώς δεν έφτασε στα χέρια του γράφοντος μέχρι πρότινος. Δυστυχώς. Το όνομα της μπάντας, είναι μια αρχαία, μάλλον φοινικική λέξη, η οποία σημαίνει «Κύριος» και η οποία στην πορεία της ιστορίας της, αρχικά πιθανώς απευθυνόταν στον Βάαλ και στην συνέχεια στον Γιαχβέ, ως Κύριο των Κυρίων.
Οι δικοί μας ADON, είναι Αμερικανοί, και στο ομότιτλο πρώτο άλμπουμ τους μας παρουσιάζουν έναν δικό του τρόπο για το πώς παίζεται το black/death metal. Το ντουέτο από την Καλιφόρνια συμπεριλαμβάνοντας στις τάξεις του και τον James Stewart, drummer των DECAPITATED, μεταμορφώνεται σε μια τρομερή τριάδα, η οποία θα φέρει στο μυαλό του ακροατή κάτι από DARKSPACE, κάτι από BEHEMOTH, κάτι από LORD BELIAL, αλλά η ταυτότητα του, είναι δική του. Άλλο οι επιρροές, άλλο η αντιγραφή και οι ADON, είναι πρωτότυποι.
Με μία πανέμορφη μίξη των δύο βασικών τους ειδών, με την ορμή και την οργή του death metal, σε έναν υπέροχο συνδυασμό με την μαυρίλα και τα σε σημεία blast του black metal και με τα φωνητικά να είναι μία μίξη των ανωτέρω, επιθετικά μεν αλλά και αρκετά «μαύρα» από την άλλη, δίνουν το δικό τους στίγμα στον μουσικό χάρτη. Πολύ όμορφα περάσματα με μελωδίες, progressive στιγμές, ατμοσφαιρικά συστατικά, όπου χρειάζονται, δένουν μια συνταγή εξαιρετικού γούστου. Γυρνώντας στην εισαγωγή μας, το “Adon” με τα έξι υπέροχα κομμάτια του, δεν σε αφήνει λοιπόν στιγμή αδιάφορο. Αντίθετα, σε συναρπάζει και σε αναγκάζει, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη να το τοποθετήσεις στα άλμπουμ της χρονιάς. Ναι, τόσο καλό.
(9 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: AETHYRICK
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Death is absent”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: End All Life Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Gall & Exile
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Official site
Spotify
YouTube
“Paths come to an end. Voices fall silent. Hearts cease to beat. But the song of Spirit continues, and thus, death is truly absent.”
Το πέμπτο άλμπουμ των Φινλανδών black metallers AETHYRICK, είναι γεγονός και τιτλοφορείται “Death is absent”. Πρώτη φορά τους είχαμε συναντήσει σε τούτη την στήλη όταν κυκλοφορούσαν, το 2021, το “Apotheosis”. Τους αναγνωρίζω συνέπεια και εργατικότητα, όσο σε λίγα συγκροτήματα εκεί έξω. Το δίδυμο των Gall και Exile, σταθερό και αναντικατάστατο, δουλεύει, δουλεύει, δουλεύει… Και το σημαντικό είναι πως δεν επιδεικνύει μόνο εργατικότητα για την εργατικότητα, αλλά και ποιότητα, ως φυσικό επακόλουθο ενός εμφανέστατου συνθετικού ταλέντου.
Το “Death is absent” είναι μάλλον (και τηρώ επιφύλαξη γιατί κάποιος φανατικός blackster που είναι πολύ πιο «χωμένος» στα πράγματα, ίσως έχει μια ένσταση ως προς αυτό) το καλύτερο άλμπουμ των AETHYRICK ως τώρα. Εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από έντονη μελωδικότητα σε συνδυασμό με αιχμηρότητα, εξακολουθεί να στηρίζεται περισσότερο στις κιθάρες παρά στα πλήκτρα για την μαύρη, μαγική του ατμόσφαιρα, είναι εξίσου ή και περισσότερο επικό από τους προκατόχους του. «Μοσχομυρίζει» 90s black metal φίλε μου και τα έξι μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια του, κρύβουν ουκ ολίγες αρετές.
Πρώιμοι PRIMORDIAL, EMPEROR, πρώιμοι COVANENT, WOLVES IN THE THRONE ROOM, ποιος οπαδός του μελωδικού black μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στο άκουσμα τέτοιων αναφορών; Και για να το πάω ένα βήμα παραπέρα, ποιος «ακραίος» μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από τον σωστά παιγμένο, εμπνευσμένο «ακραίο» ήχο; Μπράβο στους AETHYRICK.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ALUNAH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Fever dream”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Heavy Psych Sounds
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jake Mason – Τύμπανα
Dun Burchmore – Μπάσο
Siân Greenaway – Φωνητικά
Matt Noble – Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Bandcamp 2
Facebook
Spotify
YouTube
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Aaron B. Thompson – Πιάνο
Francis Tobolsky – Β’ φωνητικά
Έβδομο άλμπουμ για τους Βρετανούς ALUNAH, από την «ιερή πόλη του σκληρού ήχου», το Birmingham. Τελευταία φορά τους είχαμε συναντήσει πριν δύο χρόνια, στο 104ο Underground Halls, όταν είχαν κυκλοφορήσει το “Strange machines”. Οι ALUNAH είναι από τα συγκροτήματα αυτά που στο πέρασμα του χρόνου δε φοβούνται να πειραματίζονται και αφήνουν την έμπνευση να τα καθοδηγεί, παραμερίζοντας κάθε είδους «κολλήματα» και «αγκυλώσεις», που μπορεί να αποδειχθούν ως και καταστροφικά για έναν καλλιτέχνη (ok, υπάρχουν και οι τρανταχτές εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας άλλα λέει).
Σε γενικές γραμμές, το στυλ των ALUNAH πατά με το ένα πόδι στο παραδοσιακό doom και με το άλλο σε αυτό που ΚΑΚΩΣ ονομάστηκε “stoner”, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που από τα 70s ακόμη ονομαζόταν “heavy rock” (δες το video του “Never say die” των BLACK SABBATH από το Top of the Pops). Είναι άκρως κιθαριστικοί, έχουν groovy στυλ που θα σε ταρακουνήσει, πολύ ωραία vintage ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια στις σωστές δόσεις, μια ανεπαίσθητη sludge-ίλα και εννοείται, μιας και μιλάμε για ένα σχήμα που ανήκει στον ευρύτερο χώρο του vintage rock revival, αψεγάδιαστη παραγωγή, οργανική, με υπέροχο «ζεστό» ήχο. Υπάρχει τώρα διαφορά μεταξύ του προηγούμενου και του νέου δίσκου; Ναι, υπάρχει.
Το “Fever dreams”, είναι το πλέον «πλούσιο» πόνημα του group. Καταρχάς είναι το πλέον κιθαριστικό, αυτό που θα λέγαμε το πιο riff-άτο, πιο συμπαγές. Μέχρι και THIN LIZZY αρμονίες ακούμε! Οι κιθάρες του Matt Noble είναι τόσο πρωταγωνιστικές, που για μια στιγμή θα κλέψουν την παράσταση από την εντυπωσιακή τραγουδίστρια Siân Greenaway, η οποία βέβαια και εδώ εξακολουθεί να είναι απαστράπτουσα, στην τελευταία της παράσταση με το group, αφού μετά την ηχογράφηση του δίσκου, αποχώρησε για να ακολουθήσει solo καριέρα. Αν σου θυμίσει την έτερη θεά, Johanna Andersson (LUCIFER) δεν κάνεις καθόλου λάθος. Από κοντά και το rhythm section, με εντελώς Sabbath-ικό ύφος παιξίματος, σχεδιάζει το πλαίσιο που «καλουπώνει» τα υπέροχα τραγούδια του δίσκου και πολύ τονωτικές οι blues και folk (αιώνιο φλάουτο ρε φίλε!) «ενέσεις» του.
Με όρους «μπαντών», αν σου αρέσουν σχήματα σαν τους LUCIFER, JEX THOTH, WITCH MOUNTAIN και λοιπές, συναφείς, εξαίρετες περιπτώσεις, αποκλείεται να μην απολαύσεις τους ALUNAH στον πιθανότατα καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Εύχομαι μόνο να μην είναι ο τελευταίος τους. Δύσκολο πράγμα να αντικαταστήσεις μια τέτοια frontwoman σαν την Siân, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Οι καλοί μουσικοί δε θα εκλείψουν ποτέ!
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: BLIND MONARCH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The dead replenish the earth”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dry Cough Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Paul Hubbard – Μπάσο
Adam Blyth – Κιθάρες
Tom Blyth – Φωνητικά
Sam Elsom – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
Θέλετε να ακούσετε κάτι το οποίο βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης και θα σας οδηγήσει και εσάς εκεί, ανεξαρτήτως της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρίσκεστε; Τότε βρήκατε το κατάλληλο άλμπουμ για το 2024, καλή καταστροφή. Και κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει αυτή η παρουσίαση γιατί ο γράφων τα έβαψε μαύρα και έπαθε κατάθλιψη (πάθηση η οποία μόνο αστεία δεν είναι φυσικά, αν οποιοσδήποτε νιώθει ότι πραγματικά κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό του, το να απευθυνθεί σε ειδικούς, όχι μόνο δεν είναι κακό, αντίθετα είναι σωτήριο).
Το συγκρότημα ονομάζεται BLIND MONARCH και μας έρχεται από την Αγγλία και συγκεκριμένα από το Yorkshire. Πατρίδα και τόπος πολλών και σημαντικών σχημάτων (ναι, τα πασίγνωστα τρία που φαντάζεστε), με τρομερή μουσική έφεση σε όλη αυτή τη διάθεση που σου γεννά και το εν λόγω άλμπουμ. Το σχήμα ιδρύθηκε κοντά στα Χριστούγεννα του 2017 (μέσα στην χαρούμενη ατμόσφαιρα ένα πράγμα) και το 2019 κυκλοφόρησε την πρώτη του δισκογραφική δουλειά η οποία είχε τον τίτλο “What is imposed must be endured”. Φέτος, κυκλοφόρησε το δεύτερό του πόνημα, το οποίο ονομάζεται “The dead replenish the earth” και μάλλον αν το ακούσεις οι νεκροί κάτι θα κάνουν, δεν μπορεί.
Το άλμπουμ, τρέχει σε σαράντα τρία περίπου λεπτά, όμως αποτελείται από μόλις τέσσερα, τεράστια και μακρόσυρτα τραγούδια, με το μικρότερο να είναι το ομώνυμο και να διαρκεί 8:23 λεπτά (μόλις). Blackened sludge/doom metal μας προσφέρουν οι Άγγλοι και όταν λέμε ότι και τα τρία είδη είναι παρόντα σε υπερβολικό βαθμό σε όλο το άλμπουμ, το εννοούμε. Βαριές και βρώμικες μπασογραμμές, κιθάρες με φουλ παραμόρφωση, φωνητικά που θα ζήλευαν πολλοί blackάδες τραγουδιστές, βγαλμένες μέσα από έναν βάλτο, στον οποίο ακόμα και το Σκυλί των Μπάσκερβιλ όταν άκουσε τέτοιες κραυγές, έφυγε τρομαγμένο. Με μία τέτοια ανοίγει και το άλμπουμ άλλωστε.
Πρόκειται για ένα πραγματικά βασανιστικό άλμπουμ, φτιαγμένο να τραυματίσει ψυχές και να σπείρει οδύνη και πόνο. Με το που ξεκινά, η ατμόσφαιρα γίνεται τόσο βαριά, που σχεδόν μπορείς να την κόψεις. Τα πάντα πάνω του, είναι τρομαχτικά απαισιόδοξα, από το ασπρόμαυρο (και πολύ όμορφο μέσα στην μαυρίλα του) εξώφυλλο, μέχρι την παραγωγή, τους τίτλους των τραγουδιών, τους ίδιους τους στίχους και φυσικά την στοιχειωμένη μουσική του. Αν κάτι τέτοιο ψάχνετε για να δοκιμάσετε τα όρια σας, ακούστε το και θα σας αποζημιώσει, αν όχι, τι BLIND GUARDIAN, τι BLIND MONARCH, μία λέξη διαφορά. Άλλωστε, καλή είναι και η αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Πάω να ακούσω το “Legendary tales”… ναι των RHAPSODY, των ορθόδοξων.
(8,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
